Gori, 23 maart 2015.
Ik heb hem jullie beloofd. Nieuwsbrief nummer 26. De laatste uit Georgie.”Mission completed”. Morgen vlieg ik weer naar huis en daar ben ik blij om. 18 maanden gaan snel, maar is ook weer een hele tijd. Ja, en wie is straks dan de “kapitein op het schip”????
Allereerst waren mijn gedachten deze week bij de nabestaanden en collega’s van de omgekomen militairen bij de helikoptercrash in Mali. Daar sta je dan toch wel even bij stil. Weer veel verdriet bij een zaak waar alle missiegangers aan werken, namelijk: een bijdrage leveren aan vrede en veiligheid in de wereld.
Voordat ik ga afsluiten nog een terugblik vanaf 29 januari, de vorige nieuwsbrief.
Dat we hier veel straathonden hebben is een feit. En dat ook deze honden in het voorjaar de kriebels krijgen is niet anders. Het was dan ook echt voorjaarsweer in februari, met temperaturen van 13/14 graden. Ongekend voor Georgië. Zowaar was de vorige maand een bevalling in de tuin achter het Stalin Museum van 10 puppies.
Het onderkomen is door een Italiaanse collega getimmerd en hij heeft zelf een puppy geadopteerd die hij volgende maand meeneemt naar Italië. Afwachten wat er maar weer van de rest terecht komt.
Georgië, het land van wijn en cha-cha. En af en toe krijg ik ook wel eens een fles rode of witte wijn. 2 liter limonadeflessen met zelf gemaakte wijn. En een fles cha-cha kreeg ik er bij. Zoveel drink ik nou ook weer niet, dus de flessen stonden een tijdje op mijn kast in de keuken. Dan koop ik toch liever een goed wijntje in de winkel, want hoe goed ook bedoeld het geschenk, maar de wijn was echt niet lekker. Flush, flush door de gootsteen. Terwijl ik de cha-cha wegspoelde, ging mijn gasalarm af. Hoe kan dan nou, ben niet aan het koken. Batterij leeg? Na een gedegen onderzoek bleek dat de alcoholdampen van de cha-cha de oorzaak waren van het alarm. Brrrrrrr, bocht!
Daar ik een liefhebber ben van de meerdaagse patrouille naar Perevi, was het 1 februari weer zover. Dit was voor mij de 10e keer. Dat de voertuigen veel te lijden hebben van de infrastructuur werd al snel duidelijk want een van de wagens ging door “zijn hoeven”. Links voor was de stuurstang gebroken en was het wachten op de bergingsauto. Die staat dan niet om de hoek, maar moet uit Tbilisi komen. Al met al viel het nog wel mee, want we moesten een kleine 5 uur wachten. De natuur is prachtig en dan duurt het wachten ook niet zo lang.
En het lukte me ook nog om twee weken geleden voor de laatste keer op deze meerdaagse patrouille te gaan. We hadden weer een goed en gezellig team met een collega die heel veel van koken houdt. Dat was dus weer sporten na terugkomst in Gori. Eenmaal per vijf maanden kan ons NL contingent een weekend organiseren. Dit is goed voor de contacten als Nederlanders onderling. Een zakelijk en sociaal uitje. In het weekend van 7/8 februari gingen wij (bijna alle NL in de missie (Tbilisi, Mtskheta, Gori, Zugdidi en ook de NL ambassade was vertegenwoordigd) naar Bakuriani. Dit is het tweede skigebied in Georgië. Niet zo sneeuwzeker als Gudauri, maar het zat ons mee. We namen intrek in het Crystal hotel. De zaterdag dat we aankwamen lag er niet genoeg sneeuw om te skiën, dus zijn we ’s middags maar een beste wandeling gaan maken bergop. Een beste klim met een prachtig uitzicht. Ach, de foto’s spreken voor zich.
Tegen de avond begon het te sneeuwen en ging het de hele nacht door. Op zondag lag er al een best pak sneeuw en was de piste open. Toch al weer een jaar of tien geleden dat ik op de latten had gestaan, maar na goed de waarschuwing van thuis ”niet te veel bravoure te hebben” in gedachte te houden, gingen Cindy en ik zondag de piste op. Het was weer even wennen, maar het lukte al weer aardig. Enfin, zonder vallen en opstaan ging het niet en bij bijna elke afdaling ging ik wel een keer onderuit of over de kop. Weg was mijn dure Rayban zonnebril. Zoeken, zoeken en we zagen nog net het pootje boven de sneeuw uitsteken. Mazzel!!! Beneden bij de piste zag ik een van de medewerkers van de piste met een fototoestel die leek op die van mij. Juist ja, hij was van mij en was tijdens de koprol ook in de sneeuw terecht gekomen. Enfin, zonder geluk vaart niemand wel. Dikke fooi voor die vent, die wel een fles wodka had verdiend.
Gewerkt werd er natuurlijk ook. Al verteld in eerdere nieuwsbrieven zijn er op veel plaatsen omheiningen aangebracht door de Ossetiërs (lees: Russen), als afscheiding tussen Zuid Ossetië en zoals dat wordt genoemd Tbilisi Administrative Territory. Want het hele gebied is Georgië. Zuid Ossetië en Abchazië zijn Georgië. Hele stukken waren voorzien van rollen draad met vlijmscherpe “scheermesjes” er op. Tijd om de zaak in te meten. Dit doen we via GPS, zodat dit weer gemakkelijk in Google Maps vastgelegd wordt.
Ik heb met veel plezier in Gori gewoond en vanuit daar gewerkt. Beetje bij beetje is het land in ontwikkeling. Er wordt gewerkt aan de infrastructuur en er komen nieuwe winkels. Maar toch in al die maanden kon ik geen witte bonen in tomatensap in Gori kopen. Daarvoor moet je toch in Tbilisi zijn. En: Er is hier ook geen damesscheerschuim te koop?!@?!@?!@?! Op 14 maart was de farewell party van 11 collega’s. Dit is een grote aderlating voor de EUMM. 25% bezuinigen op personeel. Voorlopig komen er geen nieuwe collega’s voor terug. Maar ja, natuurlijk wel een afscheidsfeest. Waarom die indianentooien? 6 van de 11 collega’s zijn van het India team. Vandaar!
De laatste paar dagen was ik vrij en had ik tijd genoeg om de koffers in te pakken. Kleding die ik niet meer nodig heb, heb ik in de kist voor een liefdadigheidsdoel gedaan. Jullie kennen het verhaal van de schoenmaker nog wel, hè. Hij was zeer verheugd met mijn kisten (2 paar). Kreeg-ie cadeau. Volgens mij heeft hij het al moeilijk genoeg op 6m2 in een gangetje onder Stalin Square (een kruising).
Op vrijdag 20 maart was dan mijn farewell in de morning briefing. Dankwoord van de teamleader dat ik het allemaal zo goed heb gedaan en een paar anekdotes werden aangehaald. Hierna een powerpointpresentatie over mijn afgelopen 18 maanden met leuke herinneringen. Van de deputy Fieldoffice Chief kreeg ik mijn EUMM certificaat en toen was het woord aan mij. Dank, dank , dank voor de mooie tijd en een stuk levenservaring dat ik weer heb opgedaan. Het heeft me weer een stuk rijker (en misschien ook wel weer wijzer) gemaakt. Daar men soms niet het verschil tussen Holland – the Netherlands – Dutch begreep, toonde ik een video om een en ander te verduidelijken. Bekijk het maar eens via You Tube/Google: Holland vs the Netherlands. Nou ja, na dit filmpje was men nog meer confused.
Het is een traditie dat je bij vertrek een karikatuur uitgereikt krijgt. Voor mij was het item “omgaan met mensen”.
Gisteren met een paar Nederlandse collega’s mijn afscheidsetentje gehouden. Dit was weer heel gezellig.
Vanmorgen naar het hoofdkantoor in Tbilisi voor de check-out. Uitrouleerlijst, spullen inleveren en handtekeningen halen. Gesprek met Hoofd Operaties, diploma in ontvangst nemen, een paar collega’s gedag zeggen (tot volgend jaar ?!?!?!), retour Gori en that’s it!!!!!
Het bewijs van goed gedrag!!!!!
Als jullie dan mijn verslagen lezen, kan ik de opmerking van: “ fijne vakantie gehad” als ik eens op de werkvloer in NL kom bijpraten, wel begrijpen. Ja, al die mooie foto’s in de verslagen! Denk nog wel eens aan mijn eerste kennismaking met uitzendingen en het foldertje van 2002: “wie durft de uitdaging aan?” Ben blij dat ik die uitdaging aangegaan ben, met een fantastisch gezin als back-up.
Deze 18 maanden op missie hebben weer veel indrukken bij mij achtergelaten. Het “Frozen Conflict” duurt voort. Normalisering, stabilisering en het opbouwen van vertrouwen is nog steeds het mandaat van deze missie waar wij aan werken. En dat doet de EUMM al vanaf 2009. Er moet bezuinigd worden, maar toch probeert de EUMM haar uiterste inspanning te doen de rust te bewaren in dit conflict. Diplomatie is nog steeds beter dan het grijpen naar wapentuig. Morgen vroeg uit de veren (of helemaal niet slapen). Om 02:00 uur moet ik klaar staan en word naar het vliegveld gebracht. Mijn vlucht gaat om 05:15 uur, dan een overstap in Istanbul en hoop om 10:45 uur op Schiphol te landen. Home Sweet Home!!!! En dan zien we wel weer wat de toekomst ons brengt. In ieder geval een paar achterstallige klussen thuis. Rest mij nog jullie te bedanken voor alle leuke reacties op mijn nieuwsbrieven. De collega’s die op missie zijn of binnenkort gaan wens ik veel voorspoed en gezondheid.Tot zover de laatste nieuwsbrief van deze missie,
Rob
Ik heb hem jullie beloofd. Nieuwsbrief nummer 26. De laatste uit Georgie.”Mission completed”. Morgen vlieg ik weer naar huis en daar ben ik blij om. 18 maanden gaan snel, maar is ook weer een hele tijd. Ja, en wie is straks dan de “kapitein op het schip”????
Allereerst waren mijn gedachten deze week bij de nabestaanden en collega’s van de omgekomen militairen bij de helikoptercrash in Mali. Daar sta je dan toch wel even bij stil. Weer veel verdriet bij een zaak waar alle missiegangers aan werken, namelijk: een bijdrage leveren aan vrede en veiligheid in de wereld.
Voordat ik ga afsluiten nog een terugblik vanaf 29 januari, de vorige nieuwsbrief.
Dat we hier veel straathonden hebben is een feit. En dat ook deze honden in het voorjaar de kriebels krijgen is niet anders. Het was dan ook echt voorjaarsweer in februari, met temperaturen van 13/14 graden. Ongekend voor Georgië. Zowaar was de vorige maand een bevalling in de tuin achter het Stalin Museum van 10 puppies.
Het onderkomen is door een Italiaanse collega getimmerd en hij heeft zelf een puppy geadopteerd die hij volgende maand meeneemt naar Italië. Afwachten wat er maar weer van de rest terecht komt.
Georgië, het land van wijn en cha-cha. En af en toe krijg ik ook wel eens een fles rode of witte wijn. 2 liter limonadeflessen met zelf gemaakte wijn. En een fles cha-cha kreeg ik er bij. Zoveel drink ik nou ook weer niet, dus de flessen stonden een tijdje op mijn kast in de keuken. Dan koop ik toch liever een goed wijntje in de winkel, want hoe goed ook bedoeld het geschenk, maar de wijn was echt niet lekker. Flush, flush door de gootsteen. Terwijl ik de cha-cha wegspoelde, ging mijn gasalarm af. Hoe kan dan nou, ben niet aan het koken. Batterij leeg? Na een gedegen onderzoek bleek dat de alcoholdampen van de cha-cha de oorzaak waren van het alarm. Brrrrrrr, bocht!
Daar ik een liefhebber ben van de meerdaagse patrouille naar Perevi, was het 1 februari weer zover. Dit was voor mij de 10e keer. Dat de voertuigen veel te lijden hebben van de infrastructuur werd al snel duidelijk want een van de wagens ging door “zijn hoeven”. Links voor was de stuurstang gebroken en was het wachten op de bergingsauto. Die staat dan niet om de hoek, maar moet uit Tbilisi komen. Al met al viel het nog wel mee, want we moesten een kleine 5 uur wachten. De natuur is prachtig en dan duurt het wachten ook niet zo lang.
En het lukte me ook nog om twee weken geleden voor de laatste keer op deze meerdaagse patrouille te gaan. We hadden weer een goed en gezellig team met een collega die heel veel van koken houdt. Dat was dus weer sporten na terugkomst in Gori. Eenmaal per vijf maanden kan ons NL contingent een weekend organiseren. Dit is goed voor de contacten als Nederlanders onderling. Een zakelijk en sociaal uitje. In het weekend van 7/8 februari gingen wij (bijna alle NL in de missie (Tbilisi, Mtskheta, Gori, Zugdidi en ook de NL ambassade was vertegenwoordigd) naar Bakuriani. Dit is het tweede skigebied in Georgië. Niet zo sneeuwzeker als Gudauri, maar het zat ons mee. We namen intrek in het Crystal hotel. De zaterdag dat we aankwamen lag er niet genoeg sneeuw om te skiën, dus zijn we ’s middags maar een beste wandeling gaan maken bergop. Een beste klim met een prachtig uitzicht. Ach, de foto’s spreken voor zich.
Tegen de avond begon het te sneeuwen en ging het de hele nacht door. Op zondag lag er al een best pak sneeuw en was de piste open. Toch al weer een jaar of tien geleden dat ik op de latten had gestaan, maar na goed de waarschuwing van thuis ”niet te veel bravoure te hebben” in gedachte te houden, gingen Cindy en ik zondag de piste op. Het was weer even wennen, maar het lukte al weer aardig. Enfin, zonder vallen en opstaan ging het niet en bij bijna elke afdaling ging ik wel een keer onderuit of over de kop. Weg was mijn dure Rayban zonnebril. Zoeken, zoeken en we zagen nog net het pootje boven de sneeuw uitsteken. Mazzel!!! Beneden bij de piste zag ik een van de medewerkers van de piste met een fototoestel die leek op die van mij. Juist ja, hij was van mij en was tijdens de koprol ook in de sneeuw terecht gekomen. Enfin, zonder geluk vaart niemand wel. Dikke fooi voor die vent, die wel een fles wodka had verdiend.
Gewerkt werd er natuurlijk ook. Al verteld in eerdere nieuwsbrieven zijn er op veel plaatsen omheiningen aangebracht door de Ossetiërs (lees: Russen), als afscheiding tussen Zuid Ossetië en zoals dat wordt genoemd Tbilisi Administrative Territory. Want het hele gebied is Georgië. Zuid Ossetië en Abchazië zijn Georgië. Hele stukken waren voorzien van rollen draad met vlijmscherpe “scheermesjes” er op. Tijd om de zaak in te meten. Dit doen we via GPS, zodat dit weer gemakkelijk in Google Maps vastgelegd wordt.
Ik heb met veel plezier in Gori gewoond en vanuit daar gewerkt. Beetje bij beetje is het land in ontwikkeling. Er wordt gewerkt aan de infrastructuur en er komen nieuwe winkels. Maar toch in al die maanden kon ik geen witte bonen in tomatensap in Gori kopen. Daarvoor moet je toch in Tbilisi zijn. En: Er is hier ook geen damesscheerschuim te koop?!@?!@?!@?! Op 14 maart was de farewell party van 11 collega’s. Dit is een grote aderlating voor de EUMM. 25% bezuinigen op personeel. Voorlopig komen er geen nieuwe collega’s voor terug. Maar ja, natuurlijk wel een afscheidsfeest. Waarom die indianentooien? 6 van de 11 collega’s zijn van het India team. Vandaar!
De laatste paar dagen was ik vrij en had ik tijd genoeg om de koffers in te pakken. Kleding die ik niet meer nodig heb, heb ik in de kist voor een liefdadigheidsdoel gedaan. Jullie kennen het verhaal van de schoenmaker nog wel, hè. Hij was zeer verheugd met mijn kisten (2 paar). Kreeg-ie cadeau. Volgens mij heeft hij het al moeilijk genoeg op 6m2 in een gangetje onder Stalin Square (een kruising).
Op vrijdag 20 maart was dan mijn farewell in de morning briefing. Dankwoord van de teamleader dat ik het allemaal zo goed heb gedaan en een paar anekdotes werden aangehaald. Hierna een powerpointpresentatie over mijn afgelopen 18 maanden met leuke herinneringen. Van de deputy Fieldoffice Chief kreeg ik mijn EUMM certificaat en toen was het woord aan mij. Dank, dank , dank voor de mooie tijd en een stuk levenservaring dat ik weer heb opgedaan. Het heeft me weer een stuk rijker (en misschien ook wel weer wijzer) gemaakt. Daar men soms niet het verschil tussen Holland – the Netherlands – Dutch begreep, toonde ik een video om een en ander te verduidelijken. Bekijk het maar eens via You Tube/Google: Holland vs the Netherlands. Nou ja, na dit filmpje was men nog meer confused.
Het is een traditie dat je bij vertrek een karikatuur uitgereikt krijgt. Voor mij was het item “omgaan met mensen”.
Gisteren met een paar Nederlandse collega’s mijn afscheidsetentje gehouden. Dit was weer heel gezellig.
Vanmorgen naar het hoofdkantoor in Tbilisi voor de check-out. Uitrouleerlijst, spullen inleveren en handtekeningen halen. Gesprek met Hoofd Operaties, diploma in ontvangst nemen, een paar collega’s gedag zeggen (tot volgend jaar ?!?!?!), retour Gori en that’s it!!!!!
Het bewijs van goed gedrag!!!!!
Als jullie dan mijn verslagen lezen, kan ik de opmerking van: “ fijne vakantie gehad” als ik eens op de werkvloer in NL kom bijpraten, wel begrijpen. Ja, al die mooie foto’s in de verslagen! Denk nog wel eens aan mijn eerste kennismaking met uitzendingen en het foldertje van 2002: “wie durft de uitdaging aan?” Ben blij dat ik die uitdaging aangegaan ben, met een fantastisch gezin als back-up.
Deze 18 maanden op missie hebben weer veel indrukken bij mij achtergelaten. Het “Frozen Conflict” duurt voort. Normalisering, stabilisering en het opbouwen van vertrouwen is nog steeds het mandaat van deze missie waar wij aan werken. En dat doet de EUMM al vanaf 2009. Er moet bezuinigd worden, maar toch probeert de EUMM haar uiterste inspanning te doen de rust te bewaren in dit conflict. Diplomatie is nog steeds beter dan het grijpen naar wapentuig. Morgen vroeg uit de veren (of helemaal niet slapen). Om 02:00 uur moet ik klaar staan en word naar het vliegveld gebracht. Mijn vlucht gaat om 05:15 uur, dan een overstap in Istanbul en hoop om 10:45 uur op Schiphol te landen. Home Sweet Home!!!! En dan zien we wel weer wat de toekomst ons brengt. In ieder geval een paar achterstallige klussen thuis. Rest mij nog jullie te bedanken voor alle leuke reacties op mijn nieuwsbrieven. De collega’s die op missie zijn of binnenkort gaan wens ik veel voorspoed en gezondheid.Tot zover de laatste nieuwsbrief van deze missie,
Rob
Gori, 28 november 2014.
Het is tijd om jullie weer te laten weten het mij hier vergaat. In één woord: GOED! Dat blijkt ook wel uit het feit dat de dagen steeds sneller gaan. Of komt dat door de leeftijd. Wanneer ik naar de kalender kijk is deze novembermaand de eerste volle maand (en ook de laatste) in mijn missie dat ik geen verlof heb. Of ik was naar huis of thuis was hier en ik had hier vakantie. Mij hoor je dus niet klagen. Dit is dan alweer de laatste nieuwsbrief van 2014. Van 11 tot 28 december ben ik in Nederland. Kijk er naar uit.
Laat me beginnen met een belangrijk item dat vorige week van start is gegaan. Over de hele wereld (Internationaal) wordt er van 25 november tot 10 december campagne gevoerd omtrent geweld tegen vrouwen en meisjes. Dit markeert de Internationale Dag voor de uitbanning van geweld tegen vrouwen en het begin van deze zestien dagen van activisme tegen sekse gerelateerde geweld campagne. Deze campagne heeft tot doel omtrent de bewustwording over geweld tegen vrouwen en meisjes. Een kwestie die relevant is voor iedereen - vrouwen, mannen, jongens en meisjes. Geweld tegen vrouwen en meisjes is de meest doordringende mensenrechtenschending van vandaag. Het belemmert ontwikkeling, beschadigen van gemeenschappen en het leven vernietigt. Als teken hiervan en om dit uit te dragen, draag ik een wit lintje zoals hierboven afgebeeld. Ik draag dit lintje elke dag op mijn kleding. Wanneer wij op patrouille gaan, bespreken we dit onderwerp met de lokale bevolking en de politieposten waar wij komen. De EUMM ondersteunt deze campagne volledig. Ook in Georgië gebeurt het veel dat vrouwen en meisjes worden mishandeld.
Eind oktober was het weer tijd voor een driedaagse patrouille naar Sachkhere en Perevi. Ik heb over deze patrouilles al in eerdere nieuwsbrieven geschreven. Het is heel belangrijk hoe de samenstelling van het team is en dit keer was het ook weer een prima team. Ik sta er al bekend om dat ik de eerste avond pasta maak en de volgende morgen voor het ontbijt zorg met een heerlijke boerenomelet. Vind ik leuk om te doen. Staat me straks thuis wat te wachten. Deze patrouilles geven een mooie afwisseling van de normale routine. Ik ben hiervoor dus altijd liefhebber. Hieronder “Ons team”.
Ja, en als je dan uitgenodigd wordt voor een etentje bij een Georgiër dan weet je van tevoren al dat er voldoende eten en drinken op tafel komt. Zo’n uitnodiging kun je natuurlijk niet weigeren. Was ook geen twijfel bij mij om niet te gaan hoor. De tafel stond vol met eten dat de vrouw van onze vriend Ramaz allemaal voor ons had gebakken/gekookt. Zelf nam ze niet deel aan de “Supra”, zoals deze uitgebreide maaltijd heet, maar haar aandeel was dus om ons goed eten voor te schotelen. En dat deed ze. Ramaz had de karaffen gevuld met zelfgemaakte witte wijn, die heerlijk smaakte en in overvloed aanwezig was. Op een gegeven moment raak je de tijd bijster en laat ik zeggen dat ik blij was toen ik in mijn bedje lag. Een voordeel van witte wijn: geen kater.
Op 4 november kregen we al een voorproefje van de winter en lagen de bergen en heuvels onder een laag sneeuw. Zou de winter deze keer ook vroeg invallen? Net als in 2011 toen het op 7 november begon te sneeuwen en het stopte in maart 2012. Gelukkig was het deze keer maar voor twee dagen. Natuurlijk altijd wel een mooi plaatje van dit vroege winterlandschap.
En dan het werk. Het plezier en de motivatie daar ontbreekt het bij mij nog steeds niet aan. Elke keer zie je toch weer veranderingen en dat gaat niet de goede kant op. Abchazië is al onder zeer sterke invloed van Rusland en is hard op weg om zelfstandig te worden. De Abchazen en Russen willen nu een officiële grens hebben met Russische grenswachten. Langs de zogenaamd “grens” met Zuid Ossetië zien we ook veranderingen. Er komen onder andere nieuwe of verbeterde observatie posten aan Zuid Ossetië zijde, maar je ziet ook dat de Georgiërs betere accommodaties bouwen voor hun politiemensen langs deze “de facto grens”. Zie onderstaande foto’s als een voorbeeld.
Ook hier geldt voor mij altijd weer de afweging van: kan en mag ik deze foto’s wel plaatsen. Waarbij ik het uitgangspunt altijd neem: waarneembaar voor iedereen? Dan geen geheim. Dit is om jullie te laten weten dat er hier ook veranderingen gaande zijn. Ik heb er zo mijn ideeën over. En tijdens de patrouilles is er van alles te zien en lijkt het wel of de voertuigen in het veld groeien.
Staat nog wel mooi op zijn banden. Heb niet gekeken of de motor er nog in zit. Misschien groeit de struik nog wel op motorolie.
Elke maand wordt de IPRM (Incident Prevention and Responce Meganism) gehouden. Op 17 november was dit voor de 50e keer en dat moest natuurlijk gevierd worden. In de nieuwsbrief nummer 14 had ik jullie daarover al uitgebreid geïnformeerd. Maar nog even een opfrissertje.
Het overleg waarbij de partijen van SO (South Ossetië) en Georgië op “niemandsland” bij Ergneti bij elkaar komen. Het geheel gefaciliteerd door de EUMM (European Union Monitoring Mission). Uitwisselen van informatie en “problem solving”. Dit zijn voor ons (team Fieldoffice Gori) lange dagen. In konvooi naar Ergneti (uurtje rijden), de tenten opzetten, logistieke voorzieningen (waarbij de Ossetiers/Russen hun eigen Wodka meenemen) en de zaak ook weer afbreken. Ter gelegenheid van deze 50e “verjaardag” moesten er drie tenten opgezet worden. Voor vergaderen, de keuken en de “werklunch”. Deze dag deed me denken aan 20/25 jaar geleden bij de Spoorwegpolitie.
Lange diensten, je uit de naad werken en weinig te eten. En de dames en heren in de tent genieten van de heerlijke Georgische keuken. Ja, we mochten er aan ruiken toen de schashlicks voorbij kwamen. Enfin, van excuses achteraf daar krijg je ook geen volle maag van. Toch waren het twee gezellige dagen.
Ach, alles heeft natuurlijk zijn uitdaging en gingen we weer snel over tot de orde van de dag en de patrouilles rijden. Na elke patrouille, vooral met dit weer (wat een smerige klei is hier) moeten de auto’s gewassen worden. Ik hoorde de rij- instructeur op de 1e cursus nog zeggen: het gaat er niet om of je schade rijdt, maar wanneer. En inderdaad, mijn eerste schadegevalletje bij het achteruitrijden uit de carwash. Klets, buitenspiegel (was toch al 2e hands want er hadden al zoveel mensen ingekeken) kapot. Dat is niet zo erg. Melden, rapport invullen, verzekeringsmaatschappij bellen, bij Security komen en dan wordt al enigszins vastgesteld of het nalatigheid, grove nalatigheid, schuld of grove schuld is. De meeste schade wordt ook bij het achteruitrijden gemaakt. Soms moet de schade (deels) door de chauffeur betaald worden. We wachten het af.
Een jaar geleden had ik mijn collega’s in Zugdidi (dat ligt niet ver van de Zwarte Zee) al eens beloofd dat ik naar hun toe zou komen. Hè, hè, eindelijk. Vorig weekend reisde ik per trein van Gori naar Zugdidi. 4,5 uur boemelen en die machinist maar steeds de luchthoorn gebruiken. Ik zat in het eerste treinstel en wilde natuurlijk wel eens weten waarom dat steeds was. Ach ja, de koeien en geiten moesten zo nodig nog even oversteken of een varken moest nog van tussen de sporen zijn vette kont oplichten en op z’n gemakkie uit het spoor stappen. Leuk om allemaal mee te maken en het is bij de reistijd inbegrepen. Mijn collega Dennis stond me al op te wachten en na de bagage tijdelijk bij de wacht van de Fieldoffice Zugdidi te hebben gestald, was het tijd om bij te praten. Was het in Gori een graad of 7, hier was het 15 graden en konden we nog lekker buiten zitten. Begrijpelijk met een afstand oost-west van zo’n 250 kilometer.
Gert kwam later want die moest nog werken. Die avond zijn we gezellig wezen uit eten met ons vijf Nederlanders.
De zaterdagmorgen kreeg ik een rondleiding van Gert door Zugdidi en bezochten we het Dadiani Palace museum. Het oude museum vertelt het verhaal van de Dadiani Dynasty, een erg belangrijke familie met zeer veel invloed in het westen van Georgië. Het museum herbergt vele oude eigendommen van deze familie. Een heel bijzonder item is het bronzen dodenmasker van Napoleon Bonaparte. Het was de gewoonte om na het overlijden van belangrijke personen dat er van het gezicht een afgietsel werd gemaakt. Ene Salome Dadiani was getrouwd met een neef van Napoleon en zo zou het masker hier in Zugdidi zijn beland. Voor meer informatie zie: http://dadiani.si.edu/dadianipalace.html (een beetje tekst gepikt uit Gert zijn nieuwsbrief)
Voor de zaterdagmiddag had Gert een EUMM auto geregeld en reden we naar Anaklia. Dit ligt aan de grens met Abchazië aan de Zwarte Zee. Hier is Georgie en Abchazië afgeschermd met een groot hek. Ziet er allemaal niet zo uitnodigend uit. Achter het hek de observatie- en checkpoints van de Russen.
Zo bereiken we bijna weer het einde van een volledig missiejaar. Ik heb dit jaar veel indrukken opgedaan en heb getracht jullie hiervan enigszins deelgenoot te maken. Nog een kleine vier maanden en dan zit deze (derde) missie er voor mij op. Zover is het nog niet. Eerst gezellig thuis Kerstfeest vieren met familie. Het Kerstconcert van het Fanfarekorps “Ons Genoegen” in Hattem bezoeken en de politiecollega’s ontmoeten op de Teamdag. De sportschool mag natuurlijk ook niet ontbreken en ik moet eerlijk toegeven: twee tot drie keer in de week ben ik te vinden op de sporttoestellen in de kelder van Fieldoffice Gori. Moet natuurlijk wel fit en gezond blijven. Middels onderstaande foto wens ik jullie, ook speciaal voor de collega’s op vredesmissie waar ter wereld, alvast vanuit mijn stekkie aan de Stalin Avenue een heel goed en gezond 2015 toe.
Het is tijd om jullie weer te laten weten het mij hier vergaat. In één woord: GOED! Dat blijkt ook wel uit het feit dat de dagen steeds sneller gaan. Of komt dat door de leeftijd. Wanneer ik naar de kalender kijk is deze novembermaand de eerste volle maand (en ook de laatste) in mijn missie dat ik geen verlof heb. Of ik was naar huis of thuis was hier en ik had hier vakantie. Mij hoor je dus niet klagen. Dit is dan alweer de laatste nieuwsbrief van 2014. Van 11 tot 28 december ben ik in Nederland. Kijk er naar uit.
Laat me beginnen met een belangrijk item dat vorige week van start is gegaan. Over de hele wereld (Internationaal) wordt er van 25 november tot 10 december campagne gevoerd omtrent geweld tegen vrouwen en meisjes. Dit markeert de Internationale Dag voor de uitbanning van geweld tegen vrouwen en het begin van deze zestien dagen van activisme tegen sekse gerelateerde geweld campagne. Deze campagne heeft tot doel omtrent de bewustwording over geweld tegen vrouwen en meisjes. Een kwestie die relevant is voor iedereen - vrouwen, mannen, jongens en meisjes. Geweld tegen vrouwen en meisjes is de meest doordringende mensenrechtenschending van vandaag. Het belemmert ontwikkeling, beschadigen van gemeenschappen en het leven vernietigt. Als teken hiervan en om dit uit te dragen, draag ik een wit lintje zoals hierboven afgebeeld. Ik draag dit lintje elke dag op mijn kleding. Wanneer wij op patrouille gaan, bespreken we dit onderwerp met de lokale bevolking en de politieposten waar wij komen. De EUMM ondersteunt deze campagne volledig. Ook in Georgië gebeurt het veel dat vrouwen en meisjes worden mishandeld.
Eind oktober was het weer tijd voor een driedaagse patrouille naar Sachkhere en Perevi. Ik heb over deze patrouilles al in eerdere nieuwsbrieven geschreven. Het is heel belangrijk hoe de samenstelling van het team is en dit keer was het ook weer een prima team. Ik sta er al bekend om dat ik de eerste avond pasta maak en de volgende morgen voor het ontbijt zorg met een heerlijke boerenomelet. Vind ik leuk om te doen. Staat me straks thuis wat te wachten. Deze patrouilles geven een mooie afwisseling van de normale routine. Ik ben hiervoor dus altijd liefhebber. Hieronder “Ons team”.
Ja, en als je dan uitgenodigd wordt voor een etentje bij een Georgiër dan weet je van tevoren al dat er voldoende eten en drinken op tafel komt. Zo’n uitnodiging kun je natuurlijk niet weigeren. Was ook geen twijfel bij mij om niet te gaan hoor. De tafel stond vol met eten dat de vrouw van onze vriend Ramaz allemaal voor ons had gebakken/gekookt. Zelf nam ze niet deel aan de “Supra”, zoals deze uitgebreide maaltijd heet, maar haar aandeel was dus om ons goed eten voor te schotelen. En dat deed ze. Ramaz had de karaffen gevuld met zelfgemaakte witte wijn, die heerlijk smaakte en in overvloed aanwezig was. Op een gegeven moment raak je de tijd bijster en laat ik zeggen dat ik blij was toen ik in mijn bedje lag. Een voordeel van witte wijn: geen kater.
Op 4 november kregen we al een voorproefje van de winter en lagen de bergen en heuvels onder een laag sneeuw. Zou de winter deze keer ook vroeg invallen? Net als in 2011 toen het op 7 november begon te sneeuwen en het stopte in maart 2012. Gelukkig was het deze keer maar voor twee dagen. Natuurlijk altijd wel een mooi plaatje van dit vroege winterlandschap.
En dan het werk. Het plezier en de motivatie daar ontbreekt het bij mij nog steeds niet aan. Elke keer zie je toch weer veranderingen en dat gaat niet de goede kant op. Abchazië is al onder zeer sterke invloed van Rusland en is hard op weg om zelfstandig te worden. De Abchazen en Russen willen nu een officiële grens hebben met Russische grenswachten. Langs de zogenaamd “grens” met Zuid Ossetië zien we ook veranderingen. Er komen onder andere nieuwe of verbeterde observatie posten aan Zuid Ossetië zijde, maar je ziet ook dat de Georgiërs betere accommodaties bouwen voor hun politiemensen langs deze “de facto grens”. Zie onderstaande foto’s als een voorbeeld.
Ook hier geldt voor mij altijd weer de afweging van: kan en mag ik deze foto’s wel plaatsen. Waarbij ik het uitgangspunt altijd neem: waarneembaar voor iedereen? Dan geen geheim. Dit is om jullie te laten weten dat er hier ook veranderingen gaande zijn. Ik heb er zo mijn ideeën over. En tijdens de patrouilles is er van alles te zien en lijkt het wel of de voertuigen in het veld groeien.
Staat nog wel mooi op zijn banden. Heb niet gekeken of de motor er nog in zit. Misschien groeit de struik nog wel op motorolie.
Elke maand wordt de IPRM (Incident Prevention and Responce Meganism) gehouden. Op 17 november was dit voor de 50e keer en dat moest natuurlijk gevierd worden. In de nieuwsbrief nummer 14 had ik jullie daarover al uitgebreid geïnformeerd. Maar nog even een opfrissertje.
Het overleg waarbij de partijen van SO (South Ossetië) en Georgië op “niemandsland” bij Ergneti bij elkaar komen. Het geheel gefaciliteerd door de EUMM (European Union Monitoring Mission). Uitwisselen van informatie en “problem solving”. Dit zijn voor ons (team Fieldoffice Gori) lange dagen. In konvooi naar Ergneti (uurtje rijden), de tenten opzetten, logistieke voorzieningen (waarbij de Ossetiers/Russen hun eigen Wodka meenemen) en de zaak ook weer afbreken. Ter gelegenheid van deze 50e “verjaardag” moesten er drie tenten opgezet worden. Voor vergaderen, de keuken en de “werklunch”. Deze dag deed me denken aan 20/25 jaar geleden bij de Spoorwegpolitie.
Lange diensten, je uit de naad werken en weinig te eten. En de dames en heren in de tent genieten van de heerlijke Georgische keuken. Ja, we mochten er aan ruiken toen de schashlicks voorbij kwamen. Enfin, van excuses achteraf daar krijg je ook geen volle maag van. Toch waren het twee gezellige dagen.
Ach, alles heeft natuurlijk zijn uitdaging en gingen we weer snel over tot de orde van de dag en de patrouilles rijden. Na elke patrouille, vooral met dit weer (wat een smerige klei is hier) moeten de auto’s gewassen worden. Ik hoorde de rij- instructeur op de 1e cursus nog zeggen: het gaat er niet om of je schade rijdt, maar wanneer. En inderdaad, mijn eerste schadegevalletje bij het achteruitrijden uit de carwash. Klets, buitenspiegel (was toch al 2e hands want er hadden al zoveel mensen ingekeken) kapot. Dat is niet zo erg. Melden, rapport invullen, verzekeringsmaatschappij bellen, bij Security komen en dan wordt al enigszins vastgesteld of het nalatigheid, grove nalatigheid, schuld of grove schuld is. De meeste schade wordt ook bij het achteruitrijden gemaakt. Soms moet de schade (deels) door de chauffeur betaald worden. We wachten het af.
Een jaar geleden had ik mijn collega’s in Zugdidi (dat ligt niet ver van de Zwarte Zee) al eens beloofd dat ik naar hun toe zou komen. Hè, hè, eindelijk. Vorig weekend reisde ik per trein van Gori naar Zugdidi. 4,5 uur boemelen en die machinist maar steeds de luchthoorn gebruiken. Ik zat in het eerste treinstel en wilde natuurlijk wel eens weten waarom dat steeds was. Ach ja, de koeien en geiten moesten zo nodig nog even oversteken of een varken moest nog van tussen de sporen zijn vette kont oplichten en op z’n gemakkie uit het spoor stappen. Leuk om allemaal mee te maken en het is bij de reistijd inbegrepen. Mijn collega Dennis stond me al op te wachten en na de bagage tijdelijk bij de wacht van de Fieldoffice Zugdidi te hebben gestald, was het tijd om bij te praten. Was het in Gori een graad of 7, hier was het 15 graden en konden we nog lekker buiten zitten. Begrijpelijk met een afstand oost-west van zo’n 250 kilometer.
Gert kwam later want die moest nog werken. Die avond zijn we gezellig wezen uit eten met ons vijf Nederlanders.
De zaterdagmorgen kreeg ik een rondleiding van Gert door Zugdidi en bezochten we het Dadiani Palace museum. Het oude museum vertelt het verhaal van de Dadiani Dynasty, een erg belangrijke familie met zeer veel invloed in het westen van Georgië. Het museum herbergt vele oude eigendommen van deze familie. Een heel bijzonder item is het bronzen dodenmasker van Napoleon Bonaparte. Het was de gewoonte om na het overlijden van belangrijke personen dat er van het gezicht een afgietsel werd gemaakt. Ene Salome Dadiani was getrouwd met een neef van Napoleon en zo zou het masker hier in Zugdidi zijn beland. Voor meer informatie zie: http://dadiani.si.edu/dadianipalace.html (een beetje tekst gepikt uit Gert zijn nieuwsbrief)
Voor de zaterdagmiddag had Gert een EUMM auto geregeld en reden we naar Anaklia. Dit ligt aan de grens met Abchazië aan de Zwarte Zee. Hier is Georgie en Abchazië afgeschermd met een groot hek. Ziet er allemaal niet zo uitnodigend uit. Achter het hek de observatie- en checkpoints van de Russen.
Zo bereiken we bijna weer het einde van een volledig missiejaar. Ik heb dit jaar veel indrukken opgedaan en heb getracht jullie hiervan enigszins deelgenoot te maken. Nog een kleine vier maanden en dan zit deze (derde) missie er voor mij op. Zover is het nog niet. Eerst gezellig thuis Kerstfeest vieren met familie. Het Kerstconcert van het Fanfarekorps “Ons Genoegen” in Hattem bezoeken en de politiecollega’s ontmoeten op de Teamdag. De sportschool mag natuurlijk ook niet ontbreken en ik moet eerlijk toegeven: twee tot drie keer in de week ben ik te vinden op de sporttoestellen in de kelder van Fieldoffice Gori. Moet natuurlijk wel fit en gezond blijven. Middels onderstaande foto wens ik jullie, ook speciaal voor de collega’s op vredesmissie waar ter wereld, alvast vanuit mijn stekkie aan de Stalin Avenue een heel goed en gezond 2015 toe.
Gori, 30 september 2014.
Weer een maand voorbij sinds mijn laatste nieuwsbrief. Van alles beleefd en gisteren terug gekomen van weer een kort 10-daags verblijf in Nederland. En die dagen vliegen voorbij. Naar huis gaan en familie, vrienden en kennissen ontmoeten is natuurlijk prachtig, maar je moet ook elke keer weer afscheid nemen en de terugreis aanvaarden. En deze terugreis had het stempel van “de Wet van Murphy”. Zondagmiddag vertrokken uit Amsterdam met 45 minuten vertraging. Dat is niet erg want in Istanbul ruim 2 uur overstaptijd. Het weer was zeer slecht in Istanbul. Zo slecht dat we uit moesten wijken naar Izmir. Daar dus ruim een half uur gestaan en na bijtanken (van het vliegtuig dus), vertrokken naar Istanbul. Zo, wat kan zo’n vliegtuig dan wat klappen opvangen en wat een “fijn” gevoel in je maag als je naar beneden duikt. Geweldig! Met ruim twee uur vertraging gearriveerd in Istanbul. Zal nu de aansluiting wel gemist hebben, maar werd keurig opgewacht door personeel van Turkisch Groundservice en via een kortere weg naar Gate 304A gebracht. Daar aangekomen bleek een vertraging van 2,5 uur, oplopend naar 3, 3,5, 4 en uiteindelijk vertrokken we naar Tbilisi waar we met 5 uur vertraging aankwamen. Lange rijen bij de paspoortcontrole en wachten op de bagage, waar mijn koffer dus niet bij zat. Deze bleek achtergebleven te zijn in Istanbul. Vanmorgen door een collega bij mij gebracht, die een andere collega naar de luchthaven bracht. Dit hoort ook allemaal bij de missie.
In mijn week in Nederland lekker rustig aan gedaan. De tuin had wel weer aan onderhoudsbeurt nodig en daar ik thuis meer in beweging ben, was er zo weer een kilootje af. Twee verjaardagen, RPM’en en daar ook weer even bijpraten, luisteren naar fanfarekorps Ons Genoegen en op de 25e naar AHOY Rotterdam geweest. Daar op uitnodiging van het PVP (Politie Veteranen Platform) met Mia de Military Tattoo bezocht. Een geweldig evenement waar zelfs het Politieorkest uit Oman aan deelnam. Uiteraard deed ook het NL politieorkest mee. Complimenten!! Schrijf dus alvast maar in de agenda: 24 t/m 27 september 2015 de volgende TATTOO.
Er is de afgelopen tijd weer van alles gebeurd in de missie. Van 30 augustus tot en met 2 september zijn we weer op een meerdaagse patrouille naar ONI geweest. Dit keer had ik de leiding over de patrouille en mochten anderen hun rijkunsten vertonen. Ik had dus wel mazzel om hier voor de 2e keer heen te gaan. Het is vanwege het weer alleen maar mogelijk om van mei tot oktober. In juni was de eerste keer en heb ik daar verslag van gedaan in de nieuwsbrief nummer 18. Ook deze patrouille moesten we naar de Mammasoni pas, maar dat ging dus niet door vanwege een aardverschuiving als gevolg van hevige regenval. Dit ging dus echt niet lukken. Weer een prachtige ervaring.
In het weekend van 5 tot en met 7 september hadden we de 2e Contingent meeting georganiseerd. We zijn met 11 Nederlanders in de Missie en iedere 5 maanden kan er een bijeenkomst georganiseerd worden, waar we met z’n allen kunnen bijpraten en eens in een andere omgeving de tijd door kunnen brengen. Niet iedereen kon dit weekend en brachten we met ons zevenen een weekend door in Kobuleti. We verbleven in het Georgia Palace Hotel en het was dit weekend ook weer prachtig weer.
’s Avonds kon je heerlijk buiten eten in een restaurant aan het strand van de Zwarte Zee.
De zaterdag verbleven we in Batumi, waar Ton een rondleiding had georganiseerd en we allerlei soorten wijn konden proeven. Daarna een heerlijk diner in het restaurant Munich, waar natuurlijk een kleintje pils werd gedronken (???). Hier met Kees en Gert. Jullie horen mij niet klagen, toch!!!!
Niet alles is hier rozengeur en maneschijn, hoor. Op 14, 15 en 16 september de volgende 3-daagse patrouille naar Perevi. De kabelbanen in Chiatura doen het nog steeds (degelijk Russisch staal)en brachten we een bezoek aan de vijfde verdieping van het voormalige sanatorium, dat nu een bouwval is en op de bovenste 5e verdieping wordt bewoond door families (totaal 25 personen) die in de oorlog van 1990/91 zijn gevlucht uit Abchazië. Triest! Deze mensen “wonen” hier al 25 jaar en de kinderen zijn dus geboren in deze bouwval.
Wat te doen: snoepgoed meenemen voor de kinderen. De trieste verhalen aanhoren en deze overbrengen naar de afdeling Human Security opdat dit verder in de hulpverlening komt. Meer kunnen wij niet doen. Je kunt je deze trieste zaken ook niet een onderdeel van jezelf maken. Anders hou je het niet vol in een missie. Neerleggen waar het thuis hoort en er afstand van nemen. Het positieve van het geheel, tenminste wat ik dan steeds tegen kom is de saamhorigheid onder deze groepen en het geloof. Het laatste wat ik dus niet kan begrijpen.
Zo heb ik de afgelopen maand met de agenda naast de laptop doorgenomen. Tijdens mijn verblijf in NL ga ik altijd naar het bureau in Zwolle om onder andere geïnformeerd te worden omtrent de reorganisatie perikelen. Het duurt allemaal te lang hoor ik en ik merk dat dit niet een positieve uitwerking heeft op het werk en de instelling van de collega’s. Het lijkt mij goed dat er snel duidelijkheid komt en mensen op plekken benoemt worden. Zo zijn dit mijn indrukken en is iedereen, met name de leidinggevende voor zijn eigen toekomst bezig. Ook wel begrijpelijk dus. Het is niet meer zoals het was. Dan was die Spoorwegpolitie toch wel goed georganiseerd. Maar ja, vroeger moest je ook op de trein stappen en mee rijden. Nu dus ook, alleen is de samenstelling van de trein veranderd. Positieve instelling blijven houden en vooruit blijven kijken is het motto! Ik ben nu begonnen aan mijn laatste zes maanden en heb de goede keuze gemaakt om deze 6 maanden langer in de missie blijven. Al gaan we wel weer de kou in, alleen hoop ik niet dat ik straks (maart 2015) in de kou blijf staan. Kap ik er mee, toch nog de 18-maanden regeling, probeer ik 3 x 8 uur te blijven werken op een mooie functie. Alle opties liggen nog open. Fijn dat ik zelf de regie in handen heb.
“Wie durft de uitdaging aan” was de folder die ik las in 2002 over uitzendingen. Ook in de missiewereld hebben de veranderingen niet stil gestaan. Heb je belangstelling voor een uitzending, informeer bij je Coördinator Internationale betrekkingen. Het is altijd plussen en minnen, maar de missies hebben mij (in positieve zin) veranderd. En ik weet zeker de andere missiegangers in vaak moeilijker en zwaardere missiegebieden ook. Groet uit Georgië en hoop weer van jullie te horen.
Tot de volgende nieuwsbrief.
Weer een maand voorbij sinds mijn laatste nieuwsbrief. Van alles beleefd en gisteren terug gekomen van weer een kort 10-daags verblijf in Nederland. En die dagen vliegen voorbij. Naar huis gaan en familie, vrienden en kennissen ontmoeten is natuurlijk prachtig, maar je moet ook elke keer weer afscheid nemen en de terugreis aanvaarden. En deze terugreis had het stempel van “de Wet van Murphy”. Zondagmiddag vertrokken uit Amsterdam met 45 minuten vertraging. Dat is niet erg want in Istanbul ruim 2 uur overstaptijd. Het weer was zeer slecht in Istanbul. Zo slecht dat we uit moesten wijken naar Izmir. Daar dus ruim een half uur gestaan en na bijtanken (van het vliegtuig dus), vertrokken naar Istanbul. Zo, wat kan zo’n vliegtuig dan wat klappen opvangen en wat een “fijn” gevoel in je maag als je naar beneden duikt. Geweldig! Met ruim twee uur vertraging gearriveerd in Istanbul. Zal nu de aansluiting wel gemist hebben, maar werd keurig opgewacht door personeel van Turkisch Groundservice en via een kortere weg naar Gate 304A gebracht. Daar aangekomen bleek een vertraging van 2,5 uur, oplopend naar 3, 3,5, 4 en uiteindelijk vertrokken we naar Tbilisi waar we met 5 uur vertraging aankwamen. Lange rijen bij de paspoortcontrole en wachten op de bagage, waar mijn koffer dus niet bij zat. Deze bleek achtergebleven te zijn in Istanbul. Vanmorgen door een collega bij mij gebracht, die een andere collega naar de luchthaven bracht. Dit hoort ook allemaal bij de missie.
In mijn week in Nederland lekker rustig aan gedaan. De tuin had wel weer aan onderhoudsbeurt nodig en daar ik thuis meer in beweging ben, was er zo weer een kilootje af. Twee verjaardagen, RPM’en en daar ook weer even bijpraten, luisteren naar fanfarekorps Ons Genoegen en op de 25e naar AHOY Rotterdam geweest. Daar op uitnodiging van het PVP (Politie Veteranen Platform) met Mia de Military Tattoo bezocht. Een geweldig evenement waar zelfs het Politieorkest uit Oman aan deelnam. Uiteraard deed ook het NL politieorkest mee. Complimenten!! Schrijf dus alvast maar in de agenda: 24 t/m 27 september 2015 de volgende TATTOO.
Er is de afgelopen tijd weer van alles gebeurd in de missie. Van 30 augustus tot en met 2 september zijn we weer op een meerdaagse patrouille naar ONI geweest. Dit keer had ik de leiding over de patrouille en mochten anderen hun rijkunsten vertonen. Ik had dus wel mazzel om hier voor de 2e keer heen te gaan. Het is vanwege het weer alleen maar mogelijk om van mei tot oktober. In juni was de eerste keer en heb ik daar verslag van gedaan in de nieuwsbrief nummer 18. Ook deze patrouille moesten we naar de Mammasoni pas, maar dat ging dus niet door vanwege een aardverschuiving als gevolg van hevige regenval. Dit ging dus echt niet lukken. Weer een prachtige ervaring.
In het weekend van 5 tot en met 7 september hadden we de 2e Contingent meeting georganiseerd. We zijn met 11 Nederlanders in de Missie en iedere 5 maanden kan er een bijeenkomst georganiseerd worden, waar we met z’n allen kunnen bijpraten en eens in een andere omgeving de tijd door kunnen brengen. Niet iedereen kon dit weekend en brachten we met ons zevenen een weekend door in Kobuleti. We verbleven in het Georgia Palace Hotel en het was dit weekend ook weer prachtig weer.
’s Avonds kon je heerlijk buiten eten in een restaurant aan het strand van de Zwarte Zee.
De zaterdag verbleven we in Batumi, waar Ton een rondleiding had georganiseerd en we allerlei soorten wijn konden proeven. Daarna een heerlijk diner in het restaurant Munich, waar natuurlijk een kleintje pils werd gedronken (???). Hier met Kees en Gert. Jullie horen mij niet klagen, toch!!!!
Niet alles is hier rozengeur en maneschijn, hoor. Op 14, 15 en 16 september de volgende 3-daagse patrouille naar Perevi. De kabelbanen in Chiatura doen het nog steeds (degelijk Russisch staal)en brachten we een bezoek aan de vijfde verdieping van het voormalige sanatorium, dat nu een bouwval is en op de bovenste 5e verdieping wordt bewoond door families (totaal 25 personen) die in de oorlog van 1990/91 zijn gevlucht uit Abchazië. Triest! Deze mensen “wonen” hier al 25 jaar en de kinderen zijn dus geboren in deze bouwval.
Wat te doen: snoepgoed meenemen voor de kinderen. De trieste verhalen aanhoren en deze overbrengen naar de afdeling Human Security opdat dit verder in de hulpverlening komt. Meer kunnen wij niet doen. Je kunt je deze trieste zaken ook niet een onderdeel van jezelf maken. Anders hou je het niet vol in een missie. Neerleggen waar het thuis hoort en er afstand van nemen. Het positieve van het geheel, tenminste wat ik dan steeds tegen kom is de saamhorigheid onder deze groepen en het geloof. Het laatste wat ik dus niet kan begrijpen.
Zo heb ik de afgelopen maand met de agenda naast de laptop doorgenomen. Tijdens mijn verblijf in NL ga ik altijd naar het bureau in Zwolle om onder andere geïnformeerd te worden omtrent de reorganisatie perikelen. Het duurt allemaal te lang hoor ik en ik merk dat dit niet een positieve uitwerking heeft op het werk en de instelling van de collega’s. Het lijkt mij goed dat er snel duidelijkheid komt en mensen op plekken benoemt worden. Zo zijn dit mijn indrukken en is iedereen, met name de leidinggevende voor zijn eigen toekomst bezig. Ook wel begrijpelijk dus. Het is niet meer zoals het was. Dan was die Spoorwegpolitie toch wel goed georganiseerd. Maar ja, vroeger moest je ook op de trein stappen en mee rijden. Nu dus ook, alleen is de samenstelling van de trein veranderd. Positieve instelling blijven houden en vooruit blijven kijken is het motto! Ik ben nu begonnen aan mijn laatste zes maanden en heb de goede keuze gemaakt om deze 6 maanden langer in de missie blijven. Al gaan we wel weer de kou in, alleen hoop ik niet dat ik straks (maart 2015) in de kou blijf staan. Kap ik er mee, toch nog de 18-maanden regeling, probeer ik 3 x 8 uur te blijven werken op een mooie functie. Alle opties liggen nog open. Fijn dat ik zelf de regie in handen heb.
“Wie durft de uitdaging aan” was de folder die ik las in 2002 over uitzendingen. Ook in de missiewereld hebben de veranderingen niet stil gestaan. Heb je belangstelling voor een uitzending, informeer bij je Coördinator Internationale betrekkingen. Het is altijd plussen en minnen, maar de missies hebben mij (in positieve zin) veranderd. En ik weet zeker de andere missiegangers in vaak moeilijker en zwaardere missiegebieden ook. Groet uit Georgië en hoop weer van jullie te horen.
Tot de volgende nieuwsbrief.
Gori, 23 augustus 2014.
Ruim een maand geleden sinds mijn laatste nieuwsbrief. Krijg al weer vragen waar de volgende nieuwsbrief blijft. Hier is-ie dan. De ontwikkelingen in De Krim/Oekraïne hebben zijn weerslag ook op de bevolking in Georgië. Wanneer ik dan (via de tolk) met enkele Georgiërs praat voelen ze weer de angst van de dagen in augustus 2008. Nog maar zes jaar geleden. Ja, de EUMM levert nog steeds een positieve bijdrage voor de stabilisering en het werken aan de normalisering van dit land. Wat zou het toch mooi werk zijn als we ook aan de Zuid Ossetië kant aan de EUMM doelstellingen (confidence building, stabilisation and normalisation) konden werken. Zou het werk nog meer voldoening geven.
Ik had al eerder verteld dat dit een prachtige missie is. Niet alleen het werk maar ook omdat je deze ook kunt delen met het thuisfront. In mei waren Mia, Karin en Gerrit op bezoek geweest en nu was het de beurt aan Robert en Anne-Lieke om over mijn werk hier te vertellen en een klein stukje van het werkgebied te laten zien. Uiteraard kwam Mia ook mee en wilde ik hun ook de prachtige natuur, cultuur en fascinerende bevolking laten zien en beleven. Een week met gehuurde auto weer door Georgië reizen en ook Robert en Anne-Lieke de wijn laten proeven, de Kazbeki tonen in Stepantsminda en onder de grond kruipen in de grot in Kutaisi.
Ons vervoermiddel voor de komende 10 dagen. Na de 1e dag bijgekomen te zijn in Gori (na een nachtvlucht) reden we eerst naar Mtscheta. Daar bezochten we onder andere de Svetischveli-kathedraal. De kathedraal is gebouwd in de 11e eeuw. Volgens de legende is de kathedraal gebouwd op de plek waar een stuk van de mantel van Jezus begraven ligt die hij droeg toen hij stierf aan het kruis. Dit stuk van de mantel is uit Jeruzalem naar Mtscheta gebracht door de jood Elias. De kerk wordt veel gebruikt voor bruiloften en staan er vooral in het weekend veel bruidsparen “in file” te wachten.
Vervolgens reden we via Tbilisi via een prachtige weg door de bergen naar Telavi. Daar bezochten we de Schuchmann winery en werden weer hartelijk ontvangen. Dit bezoek bestond weer uit wijnproeven (uitstekende wijn), een rondleiding, diner en overnachting. Midden zomer met temperaturen boven de 30 graden en heerlijk buiten zitten op het terras, genietend van de drankjes en het diner. Zo slecht is het leven nog niet.
Eerst de rondleiding en daarna een aantal wijntjes proeven. De juiste volgorde dus.
De volgende dag reden we via Sighnaghi, Tbilisi en de “military Highway” naar Stepantsminda. Sighnaghi is met 2300 inwoners een van de kleinste steden van Georgië en was vroeger geheel ommuurd. Delen daarvan zijn nog aanwezig en wordt Sighnaghi door veel toeristen bezocht.
Weer goed gepland: 35 jaar getrouwd, Karin 30 jaar, etentje zus 65 jaar, etentje vrienden en op vrijdag 15 augustus de herdenking in het Slingerbos in Steenwijk van de capitulatie van Japan De Military Highway was vroeger een zeer belangrijke militaire verbindingsweg tussen Rusland en Zuid Oost Azië. Momenteel een belangrijke weg voor vrachtverkeer tussen Armenië (dat militair nog erg afhankelijk is van Rusland) en Rusland. En daar ligt Georgië dus wel tussen in.
Halverwege de weg tussen Tbilisi en Stepantsminda staat een Sovjetmonument ter ere van het 200-jarig jubileum van de ondertekening van het verdrag van Georgievsk (1983) tussen Georgië en Rusland. In Stepantsminda verbleven we weer in het Roomshotel met weer een pracht zicht op de Kazbeki Mountains. Deze keer was het weer goed voor een 3 uur durende pittige wandeling naar de Gergeti Trinity kerk, gelegen op een hoogte van 2170 meter en gebouwd in de 14e eeuw. Toen wij boven waren kwam de priester in een Toyota Prado aan rijden. Een dikke auto, maar ook de dikke weldoorvoede priester van dit kerkje in aanwezigheid van waarschijnlijk zijn vijf kinderen. Of zou die toch de helm van zijn brommer onder de jurk hebben?
Daar wij objectief zijn in deze missie, zal ik dit verder maar niet voorzien van commentaar. Armoe onder de mensen en de macht van de kerk. Wat een prachtig uitzicht wanneer je ’s morgens de gordijnen openschuift. Net of je voor een schilderij staat.
Op de terugweg naar Gori stonden de dames en heren te wachten tot de Fastfood open ging. Hadden zeker trek in een lekkere hamburger. Terug in Stalin Avenue 21-15 was het tijd om even bij te komen en bezochten Robert en Anne-Lieke het Stalin Museum (foto’s van het museum in nieuwsbrief nummer 03).
Mijn appartement is vanwege de EUMM uitgerust met een koolmonoxidemelder, een gasmelder, een brandmelder, een brandblusser en een blusdeken. Allemaal goed verzorgd, maar de gasmelder vond het nodig om ernstig de rust te verstoren met een hoog gepiep. Bleek deze te reageren op de haarlak van Anne-Lieke. Mia had voor de gelegenheid maar 2,5 kilo hondenvoer uit Nederland meegenomen om de (straat)honden ook maar eens lekker te verwennen met dental-sticks, kippenvlees (gedroogd) en nog verder allemaal lekkers voor de hondjes. Nou, vriendjes te over.
De volgende dag reden we naar Kutaisi, verbleven weer in het Aeetes Palace Hotel en brachten weer een bezoek aan de Prometheus grot. De grot blijft een bezoek meer dan waard en kregen we in een van de hallen mooie muziek te horen met een lichtshow. Het was weer een fantastische rondreis en natuurlijk valt er nog heel veel van dit land te zien en wanneer het in oktober nog net zulk mooi weer is als vorig jaar oktober gaan Mia en ik de westkant van Georgië bezoeken. Robert en Anne-Lieke gingen nog een week naar Istanbul, bleef Mia in Gori en reisden we samen op 7 augustus naar NL, want daar had ik nog 10 dagen verlof.
69 jaar geleden. Gisteren heb ik gekeken naar het “Archief van Tranen”,de documentaire over een vergeten massamoord op Nederlanders in het voormalige Nederlands-Indie. In die 70 jaar is er in de wereld niet veel veranderd (nu: Islamitische Staat, Gaza - Israel). Toch maar fijn dat ik een heel klein beetje kan bijdragen aan een betere wereld.
17 augustus ging ik weer terug in de missie. 2 uur vertraging en dus om 4 uur lag ik in mijn bed. Om kwart voor 7 ging weer de wekker, want om 08.15 uur weer op appèl. Normaal heb je een late dienst na terugkomst, maar vandaag hadden we maintenanceday. ’s Morgens de zakelijke items en ’s middags gingen we weer raften, maar nu op een andere lokatie als in mei. Het was fantastisch weer (32-34 graden). Nou, de onderlinge foto’s spreken voor zich. Het was weer een mooie ervaring en goed voor de teamspirit.
De dag werd afgesloten met een barbeque!!!!! Vandaag een vrije dag en moest dus wat keuzes maken: naar buiten naar het mooie weer, sporten, met een boek op het terras of deze nieuwsbrief maken. Voor het laatste heb ik gekozen. Komende dagen weer aan de bak en volgende week weer een 4-daagse patrouille naar ONI. De dagen vliegen voorbij en volgende maand ben ik al weer een jaar in de missie. Dan het najaar, de winter door en is het zo maar weer maart. Einde missie…………………???????????
Ruim een maand geleden sinds mijn laatste nieuwsbrief. Krijg al weer vragen waar de volgende nieuwsbrief blijft. Hier is-ie dan. De ontwikkelingen in De Krim/Oekraïne hebben zijn weerslag ook op de bevolking in Georgië. Wanneer ik dan (via de tolk) met enkele Georgiërs praat voelen ze weer de angst van de dagen in augustus 2008. Nog maar zes jaar geleden. Ja, de EUMM levert nog steeds een positieve bijdrage voor de stabilisering en het werken aan de normalisering van dit land. Wat zou het toch mooi werk zijn als we ook aan de Zuid Ossetië kant aan de EUMM doelstellingen (confidence building, stabilisation and normalisation) konden werken. Zou het werk nog meer voldoening geven.
Ik had al eerder verteld dat dit een prachtige missie is. Niet alleen het werk maar ook omdat je deze ook kunt delen met het thuisfront. In mei waren Mia, Karin en Gerrit op bezoek geweest en nu was het de beurt aan Robert en Anne-Lieke om over mijn werk hier te vertellen en een klein stukje van het werkgebied te laten zien. Uiteraard kwam Mia ook mee en wilde ik hun ook de prachtige natuur, cultuur en fascinerende bevolking laten zien en beleven. Een week met gehuurde auto weer door Georgië reizen en ook Robert en Anne-Lieke de wijn laten proeven, de Kazbeki tonen in Stepantsminda en onder de grond kruipen in de grot in Kutaisi.
Ons vervoermiddel voor de komende 10 dagen. Na de 1e dag bijgekomen te zijn in Gori (na een nachtvlucht) reden we eerst naar Mtscheta. Daar bezochten we onder andere de Svetischveli-kathedraal. De kathedraal is gebouwd in de 11e eeuw. Volgens de legende is de kathedraal gebouwd op de plek waar een stuk van de mantel van Jezus begraven ligt die hij droeg toen hij stierf aan het kruis. Dit stuk van de mantel is uit Jeruzalem naar Mtscheta gebracht door de jood Elias. De kerk wordt veel gebruikt voor bruiloften en staan er vooral in het weekend veel bruidsparen “in file” te wachten.
Vervolgens reden we via Tbilisi via een prachtige weg door de bergen naar Telavi. Daar bezochten we de Schuchmann winery en werden weer hartelijk ontvangen. Dit bezoek bestond weer uit wijnproeven (uitstekende wijn), een rondleiding, diner en overnachting. Midden zomer met temperaturen boven de 30 graden en heerlijk buiten zitten op het terras, genietend van de drankjes en het diner. Zo slecht is het leven nog niet.
Eerst de rondleiding en daarna een aantal wijntjes proeven. De juiste volgorde dus.
De volgende dag reden we via Sighnaghi, Tbilisi en de “military Highway” naar Stepantsminda. Sighnaghi is met 2300 inwoners een van de kleinste steden van Georgië en was vroeger geheel ommuurd. Delen daarvan zijn nog aanwezig en wordt Sighnaghi door veel toeristen bezocht.
Weer goed gepland: 35 jaar getrouwd, Karin 30 jaar, etentje zus 65 jaar, etentje vrienden en op vrijdag 15 augustus de herdenking in het Slingerbos in Steenwijk van de capitulatie van Japan De Military Highway was vroeger een zeer belangrijke militaire verbindingsweg tussen Rusland en Zuid Oost Azië. Momenteel een belangrijke weg voor vrachtverkeer tussen Armenië (dat militair nog erg afhankelijk is van Rusland) en Rusland. En daar ligt Georgië dus wel tussen in.
Halverwege de weg tussen Tbilisi en Stepantsminda staat een Sovjetmonument ter ere van het 200-jarig jubileum van de ondertekening van het verdrag van Georgievsk (1983) tussen Georgië en Rusland. In Stepantsminda verbleven we weer in het Roomshotel met weer een pracht zicht op de Kazbeki Mountains. Deze keer was het weer goed voor een 3 uur durende pittige wandeling naar de Gergeti Trinity kerk, gelegen op een hoogte van 2170 meter en gebouwd in de 14e eeuw. Toen wij boven waren kwam de priester in een Toyota Prado aan rijden. Een dikke auto, maar ook de dikke weldoorvoede priester van dit kerkje in aanwezigheid van waarschijnlijk zijn vijf kinderen. Of zou die toch de helm van zijn brommer onder de jurk hebben?
Daar wij objectief zijn in deze missie, zal ik dit verder maar niet voorzien van commentaar. Armoe onder de mensen en de macht van de kerk. Wat een prachtig uitzicht wanneer je ’s morgens de gordijnen openschuift. Net of je voor een schilderij staat.
Op de terugweg naar Gori stonden de dames en heren te wachten tot de Fastfood open ging. Hadden zeker trek in een lekkere hamburger. Terug in Stalin Avenue 21-15 was het tijd om even bij te komen en bezochten Robert en Anne-Lieke het Stalin Museum (foto’s van het museum in nieuwsbrief nummer 03).
Mijn appartement is vanwege de EUMM uitgerust met een koolmonoxidemelder, een gasmelder, een brandmelder, een brandblusser en een blusdeken. Allemaal goed verzorgd, maar de gasmelder vond het nodig om ernstig de rust te verstoren met een hoog gepiep. Bleek deze te reageren op de haarlak van Anne-Lieke. Mia had voor de gelegenheid maar 2,5 kilo hondenvoer uit Nederland meegenomen om de (straat)honden ook maar eens lekker te verwennen met dental-sticks, kippenvlees (gedroogd) en nog verder allemaal lekkers voor de hondjes. Nou, vriendjes te over.
De volgende dag reden we naar Kutaisi, verbleven weer in het Aeetes Palace Hotel en brachten weer een bezoek aan de Prometheus grot. De grot blijft een bezoek meer dan waard en kregen we in een van de hallen mooie muziek te horen met een lichtshow. Het was weer een fantastische rondreis en natuurlijk valt er nog heel veel van dit land te zien en wanneer het in oktober nog net zulk mooi weer is als vorig jaar oktober gaan Mia en ik de westkant van Georgië bezoeken. Robert en Anne-Lieke gingen nog een week naar Istanbul, bleef Mia in Gori en reisden we samen op 7 augustus naar NL, want daar had ik nog 10 dagen verlof.
69 jaar geleden. Gisteren heb ik gekeken naar het “Archief van Tranen”,de documentaire over een vergeten massamoord op Nederlanders in het voormalige Nederlands-Indie. In die 70 jaar is er in de wereld niet veel veranderd (nu: Islamitische Staat, Gaza - Israel). Toch maar fijn dat ik een heel klein beetje kan bijdragen aan een betere wereld.
17 augustus ging ik weer terug in de missie. 2 uur vertraging en dus om 4 uur lag ik in mijn bed. Om kwart voor 7 ging weer de wekker, want om 08.15 uur weer op appèl. Normaal heb je een late dienst na terugkomst, maar vandaag hadden we maintenanceday. ’s Morgens de zakelijke items en ’s middags gingen we weer raften, maar nu op een andere lokatie als in mei. Het was fantastisch weer (32-34 graden). Nou, de onderlinge foto’s spreken voor zich. Het was weer een mooie ervaring en goed voor de teamspirit.
De dag werd afgesloten met een barbeque!!!!! Vandaag een vrije dag en moest dus wat keuzes maken: naar buiten naar het mooie weer, sporten, met een boek op het terras of deze nieuwsbrief maken. Voor het laatste heb ik gekozen. Komende dagen weer aan de bak en volgende week weer een 4-daagse patrouille naar ONI. De dagen vliegen voorbij en volgende maand ben ik al weer een jaar in de missie. Dan het najaar, de winter door en is het zo maar weer maart. Einde missie…………………???????????
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr.17
Gori, 3 juni 2014.
Al weer een maand geleden sinds mijn laatste nieuwsbrief. Wat gaat de tijd toch snel. Maar het was een fantastische maand. Te meer daar ik mijn vakantie hier in Georgië samen met Mia, Karin, onze dochter en haar vriend Gerrit heb doorgebracht. Dat is het mooiste van een missie wanneer je deze ten dele (het werk blijft natuurlijk) met je gezin kan delen. Straks kom ik nog terug op deze vakantie. Eerst maar even nieuws delen voor diegenen die het nog niet weten. Daar de combinatie werk/privé mij hier prima bevalt en een belletje in mijn hoofd klingelt om medio 2015 met pensioen te gaan, heb ik 6 maanden verlenging aangevraagd. Nog even het bericht van Brussel afwachten, maar dat zit wel goed. Ik blijf dus tot eind maart 2015 in de missie in dit prachtige land: GEORGIE. Dit belletje was van: wel doen, niet doen, wel doen, niet doen! Alle plussen en minnen op een rijtje gezet, overleg met het thuisfront (het belangrijkste) en het verlengingsverzoek ingediend. Ook heeft natuurlijk meegespeeld de reorganisatie perikelen binnen de Politie en wat komt over mij heen wanneer ik weer terugkeer op de werkvloer van het Team Verkeersspecilisten. Toch staat mij het pensioen ook tegen. Dit past nog niet bij mij, zo voel ik dat nu. Voel me nog veel te jong en actief, maar wie weet wat er volgend jaar nog op mijn pad komt. Oh, heb voldoende plannen. Reizen is natuurlijk een van onze hobby’s en fietsen vinden we ook prachtig, maar dan moet ik wel leren om niet steeds vooruit te fietsen (hè Mia). Kan ik ook weer tijd besteden aan muziek maken bij “Ons Genoegen” en sporten in Wapenveld.
Je zult wel denken: die Rob weer op vakantie? Hij is net terug van een vakantie in Turkije. Ach ja, hoe zeggen ze dat: pluk de dag zolang het kan!! Van 16 tot 27 mei had ik een vakantie gepland in Georgië. Auto gehuurd en een verzekering afgesloten. 90% van de Georgiërs rijdt zonder verzekering. Een WA verzekering is hier (nog) niet verplicht. Nu werd ook de “Medal Parade” op 16 mei gehouden en dat kwam natuurlijk mooi uit op onze 1e vakantiedag. ’s Nachts de familie van het vliegveld opgehaald en ’s middags om 4 uur waren we present bij de Medaille uitreiking. 19 Collega’s, waaronder ik, kregen die middag van de Head of Misssion Toivo Klaar de medaille opgespeld voor onze bijdrage aan deze EUMM missie in Georgie. Onze George van RIO (Report and Information Office) was weer van de partij met zijn mooie doedelzakmuziek. Na het officiële gedeelte met de nodige toespraken stond er een uitgebreid Georgisch buffet klaar en konden de nodige drankjes (vele voorzien van alcohol) worden genuttigd. Er was muziek, werd de volumeknop op Georgische sterkte gezet (en dat is hard, harder, hardst)) en werd er volop gedanst. Een gezellige bijeenkomst en geen gemekker over de verplichte aanwezigheid ook al is het op iemands vrije dag. Voor 1 van de tolken had Mia klompen meegenomen. Deze vond hij prachtig en gingen gelijk aan.
George, onze muzikant voor de vlaggen van de 20 deelnemende Europese landen
Na afloop omkleden en ’s avonds nog een gezellig afzakkertje in onze huisbar Stella.
We maakten het niet al te laat want de volgende dag stond onze eerste reisdag gepland naar het oosten van Georgië, nabij de plaats Telavi. Hier had ik geboekt voor een hotelovernachting bij Winery Schuchmann, compleet met wijnproeven, rondleiding en diner. In 2002 heeft Schuchmann (een Duitse zakenman) 10 miljoen geïnvesteerd in de wijnbouw in Georgië en deze wijn smaakt heerlijk. Hij zal nog wel wat zakgeld achter de hand gehouden hebben.
Ook een prachtige omgeving om hier naar toe te rijden. 2 uur vanaf Tbilisi. Hierna zijn we naar het Rooms hotel in Stepantsminda gereden. Dit hotel ligt aan de voet van de op twee na hoogste berg van Georgië, de Kazbeg, ruim 5000 meter hoog. Een dag voordat wij arriveerden had zich in de pas naar Rusland, ongeveer 30 kilometer noordelijker, een aardverschuiving voorgedaan. Er waren 7 doden te betreuren. Deze pas, de Dzjvaris-pas gelegen op 2379m hoogte voert door de Darjal kloof. De weg wordt de Georgische militaire weg genoemd en wordt intensief gebruikt door vrachtverkeer vanuit Armenië naar Rusland. Het is een belangrijke handelsroute voor Armenië en is in de 19e eeuw door de Russen aangelegd om er troepen over te vervoeren.
Zicht vanuit onze hotelkamer met op de achtergrond de 5047 meter in mist gehulde hoge Kazbek.
We zijn hier twee dagen geweest en hebben natuurlijk nog heel veel prachtige foto’s gemaakt en mooie wandelingen gemaakt. Hierna retour naar Gori waar we onder andere het Stalin Museum hebben bezocht. Ook brachten we een bezoek aan Uplistsiche. Dit ligt zo’n 10 kilometer buiten Gori en hier liggen de resten van een van de oudste grotnederzettingen van Georgië en de rest van de Kaukasus. Al 3000 jaar geleden zijn hier in de hellingen van de Mtkvari vallei grotwoningen uitgehouwen. Rond de 5e eeuw groeide de plaats uit tot een belangrijk handelscentrum aan de hier lopende Zijderoute. Later is Uplistsiche lange tijd bewoond geweest door monniken (zie mijn verslag nummer 7).
Vervolgens een bezoek aan Kutaisi waar we de “Prometheus” grot bezochten. Een paar foto’s om een indruk te geven van deze grot, waarvan de infrastructuur beter geregeld is als boven de grond. De grot is eerst in 1982 ontdekt. De laatste twee dagen van de vakantie hebben we in Tbilisi doorgebracht waar op maandag 26 mei ook in het groots de Onafhankelijkheidsdag werd gevierd. Hierbij waren alle onderdelen van de overheid vertegenwoordigd alsmede de dames van de Politie.
De onafhankelijkheidsposter waarop geen sprake is van de afvallige provincies Abchazië en Zuid Ossetië. Op het “Freedom Square” was een militaire parade voor de huidige president van Georgië, Margvelashvili. Helaas was er vanaf onze plek weinig van te zien en kon je echt merken dat dit voor de president was en niet voor het publiek. Ook werd er gedemonstreerd tegen homosexualiteit. Hier werd niet zichtbaar tegen opgetreden. Toch wordt je dan wel alert om zo snel mogelijk weg te kunnen indien hier tegen wel wordt opgetreden.
HOMOSEXUALITEIT IS ZONDE EN ZIEKELIJK
Ja, en dan zit de vakantie er op en moet er weer gewerkt worden aan ons mandaat: stabilisering, normalisering, confidence-building en rapporteren. Het weer werd steeds mooier, af en toe een bui maar tegenwoordig elke dag tussen de 25 en 28 graden met wel ’s avonds een stevige regen- of onweersbui. Een lage vochtigheidsgraad, dus lekker warm en prima uit te houden. In mijn appartement blijft het nog lekker koel. Helaas heb ik geen tuin en/of balkon. Pak dan mijn tas met tablet, e-book en puzzelboek en zoek een terrasje op. Niet echt gezond met al die uitlaatgassen, maar ja je moet wat. En de honden vinden de uit NL meegebrachte dental sticks heerlijk. Omdat het hier normaal is dat per 1 mei de verwarming wordt afgesloten, ik steeds problemen had met de ketel, heeft men maar een warmwaterboiler geplaatst in de “kelder” onder mijn appartement. Nou, die doet het wel goed alleen wanneer een “powercut” is (gebeurt een paar keer per week), moet ik steeds de basement in om de boiler aan te zetten. Ik kan dat dan mooi zien op de klok van de magnetron. Wanneer de klok op 0 staat, is de elektra er af geweest. Kleinigheidje in een land in ontwikkeling. Fijne herinneringen aan de vakantie en prachtige foto’s voor het digitale plakboek.
Dinsdagmorgen de 27e vloog de familie weer terug naar Nederland en ik retour Gori waar een late dienst weer op me stond te wachten en dan zit je er weer middenin. Onderstaande een foto van de ABL “grenssituatie”. Ach, als je dan toch een paar auto’s over hebt, kun je ze net zo goed hiervoor gebruiken. De betonnen constructie op de voorgrond is een irrigatiekanaal voor de boeren. Door de Wereldbank is onlangs miljoenen dollars te beschikking gesteld om het irrigatiesysteem te herstellen/innoveren , zodat ook de landbouw beter kan functioneren.
Zo, zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn activiteiten in dit land waar ik nog steeds niet op uitgekeken ben. Iedereen succes waar hij/zij mee bezig is en een goede gezondheid.
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Al weer een maand geleden sinds mijn laatste nieuwsbrief. Wat gaat de tijd toch snel. Maar het was een fantastische maand. Te meer daar ik mijn vakantie hier in Georgië samen met Mia, Karin, onze dochter en haar vriend Gerrit heb doorgebracht. Dat is het mooiste van een missie wanneer je deze ten dele (het werk blijft natuurlijk) met je gezin kan delen. Straks kom ik nog terug op deze vakantie. Eerst maar even nieuws delen voor diegenen die het nog niet weten. Daar de combinatie werk/privé mij hier prima bevalt en een belletje in mijn hoofd klingelt om medio 2015 met pensioen te gaan, heb ik 6 maanden verlenging aangevraagd. Nog even het bericht van Brussel afwachten, maar dat zit wel goed. Ik blijf dus tot eind maart 2015 in de missie in dit prachtige land: GEORGIE. Dit belletje was van: wel doen, niet doen, wel doen, niet doen! Alle plussen en minnen op een rijtje gezet, overleg met het thuisfront (het belangrijkste) en het verlengingsverzoek ingediend. Ook heeft natuurlijk meegespeeld de reorganisatie perikelen binnen de Politie en wat komt over mij heen wanneer ik weer terugkeer op de werkvloer van het Team Verkeersspecilisten. Toch staat mij het pensioen ook tegen. Dit past nog niet bij mij, zo voel ik dat nu. Voel me nog veel te jong en actief, maar wie weet wat er volgend jaar nog op mijn pad komt. Oh, heb voldoende plannen. Reizen is natuurlijk een van onze hobby’s en fietsen vinden we ook prachtig, maar dan moet ik wel leren om niet steeds vooruit te fietsen (hè Mia). Kan ik ook weer tijd besteden aan muziek maken bij “Ons Genoegen” en sporten in Wapenveld.
Je zult wel denken: die Rob weer op vakantie? Hij is net terug van een vakantie in Turkije. Ach ja, hoe zeggen ze dat: pluk de dag zolang het kan!! Van 16 tot 27 mei had ik een vakantie gepland in Georgië. Auto gehuurd en een verzekering afgesloten. 90% van de Georgiërs rijdt zonder verzekering. Een WA verzekering is hier (nog) niet verplicht. Nu werd ook de “Medal Parade” op 16 mei gehouden en dat kwam natuurlijk mooi uit op onze 1e vakantiedag. ’s Nachts de familie van het vliegveld opgehaald en ’s middags om 4 uur waren we present bij de Medaille uitreiking. 19 Collega’s, waaronder ik, kregen die middag van de Head of Misssion Toivo Klaar de medaille opgespeld voor onze bijdrage aan deze EUMM missie in Georgie. Onze George van RIO (Report and Information Office) was weer van de partij met zijn mooie doedelzakmuziek. Na het officiële gedeelte met de nodige toespraken stond er een uitgebreid Georgisch buffet klaar en konden de nodige drankjes (vele voorzien van alcohol) worden genuttigd. Er was muziek, werd de volumeknop op Georgische sterkte gezet (en dat is hard, harder, hardst)) en werd er volop gedanst. Een gezellige bijeenkomst en geen gemekker over de verplichte aanwezigheid ook al is het op iemands vrije dag. Voor 1 van de tolken had Mia klompen meegenomen. Deze vond hij prachtig en gingen gelijk aan.
George, onze muzikant voor de vlaggen van de 20 deelnemende Europese landen
Na afloop omkleden en ’s avonds nog een gezellig afzakkertje in onze huisbar Stella.
We maakten het niet al te laat want de volgende dag stond onze eerste reisdag gepland naar het oosten van Georgië, nabij de plaats Telavi. Hier had ik geboekt voor een hotelovernachting bij Winery Schuchmann, compleet met wijnproeven, rondleiding en diner. In 2002 heeft Schuchmann (een Duitse zakenman) 10 miljoen geïnvesteerd in de wijnbouw in Georgië en deze wijn smaakt heerlijk. Hij zal nog wel wat zakgeld achter de hand gehouden hebben.
Ook een prachtige omgeving om hier naar toe te rijden. 2 uur vanaf Tbilisi. Hierna zijn we naar het Rooms hotel in Stepantsminda gereden. Dit hotel ligt aan de voet van de op twee na hoogste berg van Georgië, de Kazbeg, ruim 5000 meter hoog. Een dag voordat wij arriveerden had zich in de pas naar Rusland, ongeveer 30 kilometer noordelijker, een aardverschuiving voorgedaan. Er waren 7 doden te betreuren. Deze pas, de Dzjvaris-pas gelegen op 2379m hoogte voert door de Darjal kloof. De weg wordt de Georgische militaire weg genoemd en wordt intensief gebruikt door vrachtverkeer vanuit Armenië naar Rusland. Het is een belangrijke handelsroute voor Armenië en is in de 19e eeuw door de Russen aangelegd om er troepen over te vervoeren.
Zicht vanuit onze hotelkamer met op de achtergrond de 5047 meter in mist gehulde hoge Kazbek.
We zijn hier twee dagen geweest en hebben natuurlijk nog heel veel prachtige foto’s gemaakt en mooie wandelingen gemaakt. Hierna retour naar Gori waar we onder andere het Stalin Museum hebben bezocht. Ook brachten we een bezoek aan Uplistsiche. Dit ligt zo’n 10 kilometer buiten Gori en hier liggen de resten van een van de oudste grotnederzettingen van Georgië en de rest van de Kaukasus. Al 3000 jaar geleden zijn hier in de hellingen van de Mtkvari vallei grotwoningen uitgehouwen. Rond de 5e eeuw groeide de plaats uit tot een belangrijk handelscentrum aan de hier lopende Zijderoute. Later is Uplistsiche lange tijd bewoond geweest door monniken (zie mijn verslag nummer 7).
Vervolgens een bezoek aan Kutaisi waar we de “Prometheus” grot bezochten. Een paar foto’s om een indruk te geven van deze grot, waarvan de infrastructuur beter geregeld is als boven de grond. De grot is eerst in 1982 ontdekt. De laatste twee dagen van de vakantie hebben we in Tbilisi doorgebracht waar op maandag 26 mei ook in het groots de Onafhankelijkheidsdag werd gevierd. Hierbij waren alle onderdelen van de overheid vertegenwoordigd alsmede de dames van de Politie.
De onafhankelijkheidsposter waarop geen sprake is van de afvallige provincies Abchazië en Zuid Ossetië. Op het “Freedom Square” was een militaire parade voor de huidige president van Georgië, Margvelashvili. Helaas was er vanaf onze plek weinig van te zien en kon je echt merken dat dit voor de president was en niet voor het publiek. Ook werd er gedemonstreerd tegen homosexualiteit. Hier werd niet zichtbaar tegen opgetreden. Toch wordt je dan wel alert om zo snel mogelijk weg te kunnen indien hier tegen wel wordt opgetreden.
HOMOSEXUALITEIT IS ZONDE EN ZIEKELIJK
Ja, en dan zit de vakantie er op en moet er weer gewerkt worden aan ons mandaat: stabilisering, normalisering, confidence-building en rapporteren. Het weer werd steeds mooier, af en toe een bui maar tegenwoordig elke dag tussen de 25 en 28 graden met wel ’s avonds een stevige regen- of onweersbui. Een lage vochtigheidsgraad, dus lekker warm en prima uit te houden. In mijn appartement blijft het nog lekker koel. Helaas heb ik geen tuin en/of balkon. Pak dan mijn tas met tablet, e-book en puzzelboek en zoek een terrasje op. Niet echt gezond met al die uitlaatgassen, maar ja je moet wat. En de honden vinden de uit NL meegebrachte dental sticks heerlijk. Omdat het hier normaal is dat per 1 mei de verwarming wordt afgesloten, ik steeds problemen had met de ketel, heeft men maar een warmwaterboiler geplaatst in de “kelder” onder mijn appartement. Nou, die doet het wel goed alleen wanneer een “powercut” is (gebeurt een paar keer per week), moet ik steeds de basement in om de boiler aan te zetten. Ik kan dat dan mooi zien op de klok van de magnetron. Wanneer de klok op 0 staat, is de elektra er af geweest. Kleinigheidje in een land in ontwikkeling. Fijne herinneringen aan de vakantie en prachtige foto’s voor het digitale plakboek.
Dinsdagmorgen de 27e vloog de familie weer terug naar Nederland en ik retour Gori waar een late dienst weer op me stond te wachten en dan zit je er weer middenin. Onderstaande een foto van de ABL “grenssituatie”. Ach, als je dan toch een paar auto’s over hebt, kun je ze net zo goed hiervoor gebruiken. De betonnen constructie op de voorgrond is een irrigatiekanaal voor de boeren. Door de Wereldbank is onlangs miljoenen dollars te beschikking gesteld om het irrigatiesysteem te herstellen/innoveren , zodat ook de landbouw beter kan functioneren.
Zo, zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn activiteiten in dit land waar ik nog steeds niet op uitgekeken ben. Iedereen succes waar hij/zij mee bezig is en een goede gezondheid.
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr.16
Gori, 8 mei 2014.
Ieder jaar op 4 mei is het even 2 minuten stil in Nederland. Alle Nederlandse burger- en militaire oorlogsslachtoffers sinds het uitbreken van de 2e wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties waar ter wereld ook, worden herdacht. In Oekraïne vallen nu dagelijks slachtoffers. Wat een ellende. Heb daar in die twee minuten allemaal even bij stil gestaan en het leven gaat door! Het fanfarekorps Ons Genoegen heeft de avond van 4 mei op de Markt in Hattem een muzikale bijdrage geleverd en een aantal koralen gespeeld. En natuurlijk het Wilhelmus. Altijd mooi om te mogen doen.
Hier in Gori en Georgië staat het leven ook niet stil en gaan de dagelijkse patrouilles ook gewoon door. Je zou denken dat het nu allemaal wel routine wordt. De Zuid Ossetiers (lees: Russen) hebben de afrasteringen voor de de facto grens niet verder uitgebreid. Maar bij de verandering van het seizoen, brengt dit ook weer verandering in het werk met zich mee. Begin mei is hier het Jonjoli seizoen gestart. De Jonjoli (Stahylea colchia) is een kleine boom (6-10 voet) en produceert geurende oranje bloemen.
De bevolking langs de ABL, waar de boompjes in grote getale groeien plukken de bloemen. Deze leveren voor hun veel geld op en in deze twee weken kunnen de mensen er wel zo’n 1600 lari mee verdienen. Dat is toch een kleine 750 euro. Het is een specialiteit in restaurants, waar er een soort pickles van gemaakt wordt. Het grote risico dat de Georgiërs hier mee lopen is dat ze zich op het grondgebied van Zuid Ossetië begeven en dan door de Russische grenswachten worden gearresteerd, vastgezet en tegen betaling van een forse boete worden vrij gelaten. Men loopt dit risico omdat de opbrengst zo hoog is. Dit geeft voor ons weer werk omdat de onrust onder de gemeenschap weer groot is (Human Security). Meer informatie en afbeeldingen te vinden via Google (jonjoli).
Voordat je een paar kilo bij elkaar hebt, moeten er heel wat bloemen geplukt worden. De periode van plukken duurt ongeveer twee weken. Ik bevond me trouwens wel op veilige Georgische bodem.
Dan volgen er periodes van bessen plukken, paddenstoelen plukken hetgeen allemaal weer risico’s van arrestaties door de Russen voor de dorpelingen met zich mee brengt. Met weer alle gevolgen van dien. Dus het blijft interessant werk en helemaal nu het voorjaar er is. Wat een prachtig weer.
Regelmatig gaan er collega’s weg, hetgeen afscheidsparty”s geeft en komen er nieuwe bij en dus de “housewarming party’s”. Heel vervelend allemaal.
Inmiddels zit onze vakantie naar Turkije (Bodrum) er ook weer op. Dit doen we voor het 10e jaar.
Ik reisde vanuit Georgië via Istanbul naar Bodrum en Mia en vrienden vanuit Nederland. Er waren er nog zo’n 125 Nederlanders uit Hattem, Wapenveld, Heerde, Epe en omgeving. Ik vond dit in het begin nooit wat aan, hè. Maar alles werd weer prima verzorgd door Vemde Travel uit Heerde en het hotel is all-inclusive, dus wat wil je nog meer. En het was prachtig weer (22-25 graden). Dus heerlijk genieten en Bodrum is een mooie havenstad. Wat een jachten.
De Field office Gori is de afgelopen maand voorzien van 6 nieuwe voertuigen. Nieuwe zogeheten Hard Skin Toyota Landcruisers en iets lichter dan de vorige. Deze wegen ruim 3300 kg en zijn ook beveiligd. De ruiten zijn van 4,5 cm dik gelaagd glas. Ik weet wel: de ramen van de auto van Obama zijn dikker, maar ik ben gelukkig ook niet zo belangrijk.
Uiteraard probeer ik ook de ontwikkelingen te volgen binnen de Politie Nederland BV. Er gaat heel wat veranderen en is al veranderd. Zowel positieve- als negatieve geluiden komen binnen via de “Kaukasus” telefoon. Ben heel nieuwsgierig naar de ontwikkelingen. Ach en dan kijk ik met mijn politie-ogen naar hoe de collega’s hier werken en betaald worden. Het politiekorps in Georgië bestaat nu uit ongeveer 35.000 collega’s en een politieman/vrouw verdient hier ongeveer 500 lari per maand (dat is nog geen 225 euro). In het onderwijs verdient een leraar/lerares hier ongeveer tussen de 200 en 300 lari en in het leger wordt ongeveer 500 lari per maand verdiend. Ach, klein verschilletje met Nederland, maar natuurlijk ligt de levensstandaard hier wel veel lager, maar toch zijn wij wel beter af. Vandaar dat er dus allerlei bijbaantjes gezocht moeten worden. Taxi-bordje op je autodak en je bent een taxi. Wanneer je 18 bent kun je hier je rijbewijs halen. Een beetje theorie, op een parcours 8-tjes draaien, inparkeren, een beetje rijden op een afgezet terrein en na 10 lessen: een rijbewijs! Dan mag je deelnemen aan dit achterlijke verkeer. Volgens de Wereld Gezondheidsorganisatie komen hier per 100. 000 inwoners 16,8 personen om in het wegverkeer. Op 4,5 miljoen inwoners is dat dan: een kleine 800 per jaar. Dan moet dat nog afgezet worden naar de intensiteit van het verkeer, maar dat weet ik niet.
Maandag 28 april ben ik dus weer aan het werk gegaan en gingen wij (3 NL missiecollega’s) naar Tbilisi. De ambassadeur had ons uitgenodigd op de receptie ter gelegenheid van Koningsdag. Het was wel een gezellige receptie, maar toch ook een dikke tegenvaller: geen haring, geen NL kaas,geen bitterballen, geen Heineken en geen oranjebitter. Echt jammer!!! Nou hier zal ook wel op bezuinigd zijn. ’s Avonds maar ergens anders een hapje gegeten.
Vorige week alle en deze week bijna alle dagen gewerkt. Tien op een rij. Dat kwam zo uit omdat veel collega’s op dit moment met verlof zijn. Maar ja, dan ben ik straks ook weer een aantal dagen vrij. Het wordt nu echt mooi weer. Vandaag steeg de temperatuur tot 25 graden en de verwachting voor komende week zijn ook zeer gunstig (28/29 graden), dus de zonnebrand kan uit de kas.
Prachtige plaatjes kunnen er geschoten worden tijdens der patrouilles. Het hele gezin moet meewerken op het land. Genomen langs de ABL en achter de bomen ligt Zuid Ossetië. Op de achterste zandbult observatie camera’s op een mast geïnstalleerd. De bergen zijn de hoge Kaukasus. De natuur is op dit moment is prachtig en staan de fruitbomen volop in bloei.
Het ene moment ben ik chauffeur, de andere keer “deputy-patrolleader “ en vandaag weer “patrolleader”. In verband met een lage bezetting, gingen we vandaag met 1 auto op surveillance. En dan gaan er nogal wat zaken mee: stretcher, medical kit, kogelvrij vest met helm, kaarten, verrekijker, afstandszoeker, GPS, camera met big lens en monopod. En op afroep is de medische dienst aanwezig. Als patrolleader heb je de eindverantwoording en werk je aan de hand van een patrolplan. Alles is goed gestructureerd. Voor elke patrouille een briefing en erna een Debriefing. De “patrolleader” maakt na afloop het patrouillerapport. Hieronder nog een paar plaatjes van het prachtige Georgië.
Ons Nederlandse contingent is inmiddels uitgebreid met nog een collega. Jeroen de V. Ik heb hem en nog een collega uit Oostenrijk dinsdagmiddag van het Hoofdkantoor van de EUMM uit Tbilisi opgehaald. Dan komt het toch wel mooi uit dat ik een redelijk appartement heb met twee slaapkamers, zodat ik hem voor de eerste dagen onderdak kan verlenen. Hij kan dan rustig op zoek naar een eigen flatje/woning en het is nog gezellig ook. Jeroen heeft voor verschillende organisaties gewerkt in o.a. Rwanda en Bosnië en heeft verschrikkelijke dingen gezien en meegemaakt. Om van te rillen wanneer hij hierover vertelt. Dus momenteel zijn we met 8 Nederlanders in deze missie.
Iedereen die in de missie komt, volgt op zijn/haar standplaats een 3-daagse introductie cursus en daarna nog een 5 daagse cursus op HQ in Tbilisi. Gisteren was het de beurt aan de groep om hun kennis in de praktijk te toetsen en was ik uitgenodigd om mee te doen in een rollenspel. Er was een IDP vrouw, een STD officier, een boer en nog een rol, maar die ben ik vergeten.
IDP staat voor Internal Displaced People (vluchteling in je eigen land en daar zijn er nog zo’n 300.000 van). STD betekent Special Task Division. Dit zijn politiemensen die in het leger hebben gediend. Ik nam de rol van STD officier op me. Leuk om aan zo’n rollenspel mee te werken.
Vandaag ben ik vrij en staat de schoonmaak, de was en vanmiddag weer een beetje sporten op het programma. Zo is er voldoende te doen en verveel ik me niks.
Volgende week weer een driedaagse patrouille naar Perevi, de medaille uitreiking op 16 mei en 10 dagen vakantie met het gezin in Georgië (auto huren, hotelletjes en genieten van de prachtige natuur en de Georgische keuken). Rest mij nog het Fanfarekorps Ons Genoegen een heel mooi Voorjaarsconcert en veel succes toe te wensen op zaterdag 10 mei. Een goede gezondheid en voor de zieken van harte beterschap.
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Ieder jaar op 4 mei is het even 2 minuten stil in Nederland. Alle Nederlandse burger- en militaire oorlogsslachtoffers sinds het uitbreken van de 2e wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties waar ter wereld ook, worden herdacht. In Oekraïne vallen nu dagelijks slachtoffers. Wat een ellende. Heb daar in die twee minuten allemaal even bij stil gestaan en het leven gaat door! Het fanfarekorps Ons Genoegen heeft de avond van 4 mei op de Markt in Hattem een muzikale bijdrage geleverd en een aantal koralen gespeeld. En natuurlijk het Wilhelmus. Altijd mooi om te mogen doen.
Hier in Gori en Georgië staat het leven ook niet stil en gaan de dagelijkse patrouilles ook gewoon door. Je zou denken dat het nu allemaal wel routine wordt. De Zuid Ossetiers (lees: Russen) hebben de afrasteringen voor de de facto grens niet verder uitgebreid. Maar bij de verandering van het seizoen, brengt dit ook weer verandering in het werk met zich mee. Begin mei is hier het Jonjoli seizoen gestart. De Jonjoli (Stahylea colchia) is een kleine boom (6-10 voet) en produceert geurende oranje bloemen.
De bevolking langs de ABL, waar de boompjes in grote getale groeien plukken de bloemen. Deze leveren voor hun veel geld op en in deze twee weken kunnen de mensen er wel zo’n 1600 lari mee verdienen. Dat is toch een kleine 750 euro. Het is een specialiteit in restaurants, waar er een soort pickles van gemaakt wordt. Het grote risico dat de Georgiërs hier mee lopen is dat ze zich op het grondgebied van Zuid Ossetië begeven en dan door de Russische grenswachten worden gearresteerd, vastgezet en tegen betaling van een forse boete worden vrij gelaten. Men loopt dit risico omdat de opbrengst zo hoog is. Dit geeft voor ons weer werk omdat de onrust onder de gemeenschap weer groot is (Human Security). Meer informatie en afbeeldingen te vinden via Google (jonjoli).
Voordat je een paar kilo bij elkaar hebt, moeten er heel wat bloemen geplukt worden. De periode van plukken duurt ongeveer twee weken. Ik bevond me trouwens wel op veilige Georgische bodem.
Dan volgen er periodes van bessen plukken, paddenstoelen plukken hetgeen allemaal weer risico’s van arrestaties door de Russen voor de dorpelingen met zich mee brengt. Met weer alle gevolgen van dien. Dus het blijft interessant werk en helemaal nu het voorjaar er is. Wat een prachtig weer.
Regelmatig gaan er collega’s weg, hetgeen afscheidsparty”s geeft en komen er nieuwe bij en dus de “housewarming party’s”. Heel vervelend allemaal.
Inmiddels zit onze vakantie naar Turkije (Bodrum) er ook weer op. Dit doen we voor het 10e jaar.
Ik reisde vanuit Georgië via Istanbul naar Bodrum en Mia en vrienden vanuit Nederland. Er waren er nog zo’n 125 Nederlanders uit Hattem, Wapenveld, Heerde, Epe en omgeving. Ik vond dit in het begin nooit wat aan, hè. Maar alles werd weer prima verzorgd door Vemde Travel uit Heerde en het hotel is all-inclusive, dus wat wil je nog meer. En het was prachtig weer (22-25 graden). Dus heerlijk genieten en Bodrum is een mooie havenstad. Wat een jachten.
De Field office Gori is de afgelopen maand voorzien van 6 nieuwe voertuigen. Nieuwe zogeheten Hard Skin Toyota Landcruisers en iets lichter dan de vorige. Deze wegen ruim 3300 kg en zijn ook beveiligd. De ruiten zijn van 4,5 cm dik gelaagd glas. Ik weet wel: de ramen van de auto van Obama zijn dikker, maar ik ben gelukkig ook niet zo belangrijk.
Uiteraard probeer ik ook de ontwikkelingen te volgen binnen de Politie Nederland BV. Er gaat heel wat veranderen en is al veranderd. Zowel positieve- als negatieve geluiden komen binnen via de “Kaukasus” telefoon. Ben heel nieuwsgierig naar de ontwikkelingen. Ach en dan kijk ik met mijn politie-ogen naar hoe de collega’s hier werken en betaald worden. Het politiekorps in Georgië bestaat nu uit ongeveer 35.000 collega’s en een politieman/vrouw verdient hier ongeveer 500 lari per maand (dat is nog geen 225 euro). In het onderwijs verdient een leraar/lerares hier ongeveer tussen de 200 en 300 lari en in het leger wordt ongeveer 500 lari per maand verdiend. Ach, klein verschilletje met Nederland, maar natuurlijk ligt de levensstandaard hier wel veel lager, maar toch zijn wij wel beter af. Vandaar dat er dus allerlei bijbaantjes gezocht moeten worden. Taxi-bordje op je autodak en je bent een taxi. Wanneer je 18 bent kun je hier je rijbewijs halen. Een beetje theorie, op een parcours 8-tjes draaien, inparkeren, een beetje rijden op een afgezet terrein en na 10 lessen: een rijbewijs! Dan mag je deelnemen aan dit achterlijke verkeer. Volgens de Wereld Gezondheidsorganisatie komen hier per 100. 000 inwoners 16,8 personen om in het wegverkeer. Op 4,5 miljoen inwoners is dat dan: een kleine 800 per jaar. Dan moet dat nog afgezet worden naar de intensiteit van het verkeer, maar dat weet ik niet.
Maandag 28 april ben ik dus weer aan het werk gegaan en gingen wij (3 NL missiecollega’s) naar Tbilisi. De ambassadeur had ons uitgenodigd op de receptie ter gelegenheid van Koningsdag. Het was wel een gezellige receptie, maar toch ook een dikke tegenvaller: geen haring, geen NL kaas,geen bitterballen, geen Heineken en geen oranjebitter. Echt jammer!!! Nou hier zal ook wel op bezuinigd zijn. ’s Avonds maar ergens anders een hapje gegeten.
Vorige week alle en deze week bijna alle dagen gewerkt. Tien op een rij. Dat kwam zo uit omdat veel collega’s op dit moment met verlof zijn. Maar ja, dan ben ik straks ook weer een aantal dagen vrij. Het wordt nu echt mooi weer. Vandaag steeg de temperatuur tot 25 graden en de verwachting voor komende week zijn ook zeer gunstig (28/29 graden), dus de zonnebrand kan uit de kas.
Prachtige plaatjes kunnen er geschoten worden tijdens der patrouilles. Het hele gezin moet meewerken op het land. Genomen langs de ABL en achter de bomen ligt Zuid Ossetië. Op de achterste zandbult observatie camera’s op een mast geïnstalleerd. De bergen zijn de hoge Kaukasus. De natuur is op dit moment is prachtig en staan de fruitbomen volop in bloei.
Het ene moment ben ik chauffeur, de andere keer “deputy-patrolleader “ en vandaag weer “patrolleader”. In verband met een lage bezetting, gingen we vandaag met 1 auto op surveillance. En dan gaan er nogal wat zaken mee: stretcher, medical kit, kogelvrij vest met helm, kaarten, verrekijker, afstandszoeker, GPS, camera met big lens en monopod. En op afroep is de medische dienst aanwezig. Als patrolleader heb je de eindverantwoording en werk je aan de hand van een patrolplan. Alles is goed gestructureerd. Voor elke patrouille een briefing en erna een Debriefing. De “patrolleader” maakt na afloop het patrouillerapport. Hieronder nog een paar plaatjes van het prachtige Georgië.
Ons Nederlandse contingent is inmiddels uitgebreid met nog een collega. Jeroen de V. Ik heb hem en nog een collega uit Oostenrijk dinsdagmiddag van het Hoofdkantoor van de EUMM uit Tbilisi opgehaald. Dan komt het toch wel mooi uit dat ik een redelijk appartement heb met twee slaapkamers, zodat ik hem voor de eerste dagen onderdak kan verlenen. Hij kan dan rustig op zoek naar een eigen flatje/woning en het is nog gezellig ook. Jeroen heeft voor verschillende organisaties gewerkt in o.a. Rwanda en Bosnië en heeft verschrikkelijke dingen gezien en meegemaakt. Om van te rillen wanneer hij hierover vertelt. Dus momenteel zijn we met 8 Nederlanders in deze missie.
Iedereen die in de missie komt, volgt op zijn/haar standplaats een 3-daagse introductie cursus en daarna nog een 5 daagse cursus op HQ in Tbilisi. Gisteren was het de beurt aan de groep om hun kennis in de praktijk te toetsen en was ik uitgenodigd om mee te doen in een rollenspel. Er was een IDP vrouw, een STD officier, een boer en nog een rol, maar die ben ik vergeten.
IDP staat voor Internal Displaced People (vluchteling in je eigen land en daar zijn er nog zo’n 300.000 van). STD betekent Special Task Division. Dit zijn politiemensen die in het leger hebben gediend. Ik nam de rol van STD officier op me. Leuk om aan zo’n rollenspel mee te werken.
Vandaag ben ik vrij en staat de schoonmaak, de was en vanmiddag weer een beetje sporten op het programma. Zo is er voldoende te doen en verveel ik me niks.
Volgende week weer een driedaagse patrouille naar Perevi, de medaille uitreiking op 16 mei en 10 dagen vakantie met het gezin in Georgië (auto huren, hotelletjes en genieten van de prachtige natuur en de Georgische keuken). Rest mij nog het Fanfarekorps Ons Genoegen een heel mooi Voorjaarsconcert en veel succes toe te wensen op zaterdag 10 mei. Een goede gezondheid en voor de zieken van harte beterschap.
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr.15
Gori, 15 april 2014.
(foto's vindt u onderaan de nieuwsbrief)
We zijn weer een paar weken verder en weer wat wijzer geworden. Ook hier maakt de winter plaats voor het voorjaar en gaan de boeren het land op. Lijkt wel of de bomen, struiken en landerijen met de dag steeds groener worden. En de vogels: een gekwetter van jewelste. Hieronder een foto van het omploegen van het land.
Het is niet het nieuwste materieel maar je staat er verbaasd van dat het nog steeds werkt. Deze velden worden bewerkt langs de zogeheten ABL (Administratieve Boundery Line; de de- facto grens tussen Georgië en Zuid Ossetië) waarlangs niet alleen wij patrouilleren, maar ook de Russian Federation Border Guards (RFBG’s) die alles in de gaten houden en dus ook al onze activiteiten, zoals te zien op de volgende foto’s.
Al onze bewegingen worden vastgelegd en het is onze taak om ons aan de gemaakte afspraken te houden, dus zeker niet de ABL te overschrijden, laat staan een Green Sign (zie onderstaande foto) te passeren. De geplaatste omheiningen zijn niet geplaatst om ze zo maar weer weg te halen. Ziet er definitief uit en zijn de Zuid Ossetiërs (lees: Russen) niet van plan deze provincie aan Georgië terug te geven. Dus ik zal ook wel meerdere malen in het fotoboek van Putin staan.
Op onderstaande foto is duidelijk de omheining aangegeven met de “Green Signs” die op niet mis te verstane wijze aangeven de “grens” niet te passeren. De oude borden geven de tekst in Russisch en Georgisch taal weer. De nieuwe borden in het Engels en Georgisch.
Bij zo’n patrouille hoort natuurlijk ook een pauze en waar kun je dit niet beter doen dan in de natuur, zittend op een rots aan het water. Het lastige is wel dat ik tijdens deze patrouille mijn oplaadbare zaklamp ben kwijt geraakt. Wordt dus wel een nieuwe kopen. Oh, ik hoor jullie al denken: die Rob geniet maar mooi van deze lange vakantie. Ah, ah lekker jaloers zeker. Ga dan ook op missie!!!!!
’t Is niet allemaal even mooi: lange tijd van huis, tegen jezelf praten, geen fanfarekorps, geen RPM, al het huishouden doen (???). Maar je hoort mij niet klagen, hoor.
Van 8 tot en met 12 april werd de missie vereerd met het bezoek van een delegatie uit Nederland. Een Police Advisor van het Ministerie van Veiligheid en Justitie en twee Uitzendmanagers van de Landelijke Eenheid van de Politie.
Ik had voor de hele week een programma samengesteld waarbij zij alle facetten van ons werk mee konden maken. Zo gingen ze in Mtscheta met de collega mee op patrouille. Sliepen ze twee nachten in mijn appartement en hebben ze kennis gemaakt met de Field Office in Gori, waar ze door de Field Office Chief een PowerPoint presentatie kregen voorgeschoteld. Hierna zijn ze met ons op patrouille geweest naar de ABL. Ze waren zeer onder de indruk en weten nu ook veel meer over de inhoud van de missie. De donderdag en vrijdag waren ze te gast in Zugdidi en werd het bezoek afgesloten in Batumi waar we een gezamenlijke afsluiting hadden van dit werkbezoek. Ik, toch wel veel geïnteresseerd in trein reizen, nam de trein van Gori naar Batumi, een afstand van bijna 300 kilometer enkele reis, waar de trein ruim 4,5 uur over doet. En mooi materieel deze keer. Ik moest de reis vooraf reserveren en een retourtje was omgerekend ongeveer 20 euro. Daar kun je nog eens voor reizen. Echt heel wat anders dan het materieel naar Tbilisi voor 1 lari.
Ik moest in Gori toch nog even op de trein wachten en zag dus mooi dat de monteurs even een paar gaten door de rails aan het boren waren. Ik weet niet waarvoor het is, maar daar zal ik volgende keer op letten. Twee gaten waren al geboord en dat werd in beide spoorstaven gedaan.
Verder wil ik jullie nog een paar foto’s tonen van Batumi om maar eens weer te geven dat de verschillen in dit land zo enorm groot zijn. Het Radisson hotel waar wij overnachtten en daarachter (hoge toren) de Technische Universiteit, die leeg staat. Ach ja, het geld moet toch ook een keer worden wit gewassen. Rechts het Radisson bij nacht.
Zo zie je maar. Er wordt niet bezuinigd op elektriciteit. Batumi is echt een toeristische stad geworden. Een dag later zat ik weer tussen alle ellende van de plaatsen langs de ABL.
Bij een patrouille van collega’s is een cameraploeg van Channel 1 van Georgië mee geweest en heeft een video impressie gemaakt, die op de volgende link is te zien. http://1tv.ge/new-view/66302
Ja, ook hier volgen we de ontwikkelingen in Oekraïne en worden we regelmatig bijgepraat op de ochtend briefing. De mensen hier weten natuurlijk exact wat het is, als je land wordt binnen gevallen. We hebben het er met de bevolking en politiemensen regelmatig over.
Ook volg ik natuurlijk de ontwikkelingen binnen het Fanfarekorps “Ons Genoegen”, wereldberoemd in Hattem en omstreken. Mij nog niet bekend of onze huidige dirigent Erik v.d. K. blijft, maar mocht er een nieuwe gezocht worden dan heb ik er een gevonden. Jonathan heet hij. Een impressie staat op de link: https://www.youtube.com/watch?v=0REJ-lCGiKU
Ja, en waar kun je de nieuwsbrief niet beter mee afsluiten dan een foto van ontspanning na een inspanning van een dag vol drukke werkzaamheden (zie je al die zweetvlekken??).
Ik begon de brief met te vertellen dat het voorjaar in aantocht is. Heerlijk, momenteel zo rond de twintig graden. Nog een paar dagen en dan lekker 10 dagen naar Turkije (Bodrum) waar Mia en onze vrienden ook naar toe komen (en nog een heel gezelschap uit Hattem e.o.). De volgende nieuwsbrief zal zo halverwege mei verschijnen. En natuurlijk wens ik alle zieken en de mensen waar het niet zo goed mee gaat van harte beterschap. Alle collega’s bij de Politie veel succes met jullie nieuwe uitdagingen.
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
(foto's vindt u onderaan de nieuwsbrief)
We zijn weer een paar weken verder en weer wat wijzer geworden. Ook hier maakt de winter plaats voor het voorjaar en gaan de boeren het land op. Lijkt wel of de bomen, struiken en landerijen met de dag steeds groener worden. En de vogels: een gekwetter van jewelste. Hieronder een foto van het omploegen van het land.
Het is niet het nieuwste materieel maar je staat er verbaasd van dat het nog steeds werkt. Deze velden worden bewerkt langs de zogeheten ABL (Administratieve Boundery Line; de de- facto grens tussen Georgië en Zuid Ossetië) waarlangs niet alleen wij patrouilleren, maar ook de Russian Federation Border Guards (RFBG’s) die alles in de gaten houden en dus ook al onze activiteiten, zoals te zien op de volgende foto’s.
Al onze bewegingen worden vastgelegd en het is onze taak om ons aan de gemaakte afspraken te houden, dus zeker niet de ABL te overschrijden, laat staan een Green Sign (zie onderstaande foto) te passeren. De geplaatste omheiningen zijn niet geplaatst om ze zo maar weer weg te halen. Ziet er definitief uit en zijn de Zuid Ossetiërs (lees: Russen) niet van plan deze provincie aan Georgië terug te geven. Dus ik zal ook wel meerdere malen in het fotoboek van Putin staan.
Op onderstaande foto is duidelijk de omheining aangegeven met de “Green Signs” die op niet mis te verstane wijze aangeven de “grens” niet te passeren. De oude borden geven de tekst in Russisch en Georgisch taal weer. De nieuwe borden in het Engels en Georgisch.
Bij zo’n patrouille hoort natuurlijk ook een pauze en waar kun je dit niet beter doen dan in de natuur, zittend op een rots aan het water. Het lastige is wel dat ik tijdens deze patrouille mijn oplaadbare zaklamp ben kwijt geraakt. Wordt dus wel een nieuwe kopen. Oh, ik hoor jullie al denken: die Rob geniet maar mooi van deze lange vakantie. Ah, ah lekker jaloers zeker. Ga dan ook op missie!!!!!
’t Is niet allemaal even mooi: lange tijd van huis, tegen jezelf praten, geen fanfarekorps, geen RPM, al het huishouden doen (???). Maar je hoort mij niet klagen, hoor.
Van 8 tot en met 12 april werd de missie vereerd met het bezoek van een delegatie uit Nederland. Een Police Advisor van het Ministerie van Veiligheid en Justitie en twee Uitzendmanagers van de Landelijke Eenheid van de Politie.
Ik had voor de hele week een programma samengesteld waarbij zij alle facetten van ons werk mee konden maken. Zo gingen ze in Mtscheta met de collega mee op patrouille. Sliepen ze twee nachten in mijn appartement en hebben ze kennis gemaakt met de Field Office in Gori, waar ze door de Field Office Chief een PowerPoint presentatie kregen voorgeschoteld. Hierna zijn ze met ons op patrouille geweest naar de ABL. Ze waren zeer onder de indruk en weten nu ook veel meer over de inhoud van de missie. De donderdag en vrijdag waren ze te gast in Zugdidi en werd het bezoek afgesloten in Batumi waar we een gezamenlijke afsluiting hadden van dit werkbezoek. Ik, toch wel veel geïnteresseerd in trein reizen, nam de trein van Gori naar Batumi, een afstand van bijna 300 kilometer enkele reis, waar de trein ruim 4,5 uur over doet. En mooi materieel deze keer. Ik moest de reis vooraf reserveren en een retourtje was omgerekend ongeveer 20 euro. Daar kun je nog eens voor reizen. Echt heel wat anders dan het materieel naar Tbilisi voor 1 lari.
Ik moest in Gori toch nog even op de trein wachten en zag dus mooi dat de monteurs even een paar gaten door de rails aan het boren waren. Ik weet niet waarvoor het is, maar daar zal ik volgende keer op letten. Twee gaten waren al geboord en dat werd in beide spoorstaven gedaan.
Verder wil ik jullie nog een paar foto’s tonen van Batumi om maar eens weer te geven dat de verschillen in dit land zo enorm groot zijn. Het Radisson hotel waar wij overnachtten en daarachter (hoge toren) de Technische Universiteit, die leeg staat. Ach ja, het geld moet toch ook een keer worden wit gewassen. Rechts het Radisson bij nacht.
Zo zie je maar. Er wordt niet bezuinigd op elektriciteit. Batumi is echt een toeristische stad geworden. Een dag later zat ik weer tussen alle ellende van de plaatsen langs de ABL.
Bij een patrouille van collega’s is een cameraploeg van Channel 1 van Georgië mee geweest en heeft een video impressie gemaakt, die op de volgende link is te zien. http://1tv.ge/new-view/66302
Ja, ook hier volgen we de ontwikkelingen in Oekraïne en worden we regelmatig bijgepraat op de ochtend briefing. De mensen hier weten natuurlijk exact wat het is, als je land wordt binnen gevallen. We hebben het er met de bevolking en politiemensen regelmatig over.
Ook volg ik natuurlijk de ontwikkelingen binnen het Fanfarekorps “Ons Genoegen”, wereldberoemd in Hattem en omstreken. Mij nog niet bekend of onze huidige dirigent Erik v.d. K. blijft, maar mocht er een nieuwe gezocht worden dan heb ik er een gevonden. Jonathan heet hij. Een impressie staat op de link: https://www.youtube.com/watch?v=0REJ-lCGiKU
Ja, en waar kun je de nieuwsbrief niet beter mee afsluiten dan een foto van ontspanning na een inspanning van een dag vol drukke werkzaamheden (zie je al die zweetvlekken??).
Ik begon de brief met te vertellen dat het voorjaar in aantocht is. Heerlijk, momenteel zo rond de twintig graden. Nog een paar dagen en dan lekker 10 dagen naar Turkije (Bodrum) waar Mia en onze vrienden ook naar toe komen (en nog een heel gezelschap uit Hattem e.o.). De volgende nieuwsbrief zal zo halverwege mei verschijnen. En natuurlijk wens ik alle zieken en de mensen waar het niet zo goed mee gaat van harte beterschap. Alle collega’s bij de Politie veel succes met jullie nieuwe uitdagingen.
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 14
Gori, 25 maart 2014.
(foto's vindt u onderaan de nieuwsbrief)
Hier weer een update uit Georgië. Inmiddels weer een paar weken voorbij sinds mijn laatste nieuwsbrief. De tijd gaat toch wel snel. Ben nu een half jaar op missie en dus halverwege. Ik en ook het thuisfront staan nog volledig achter deze missie keuze al missen we elkaar natuurlijk wel. Zou ook niet goed zijn. 3500 kilometer van huis, maar toch ook weer dichtbij en de vakantieplannen voor de komende maanden staan al in de agenda. Wel zijn mijn gedachten vaak bij mijn broer die aan kanker lijdt en het er niet goed uit ziet. Een kwestie van tijd. En tijd is natuurlijk heel rekbaar. Laten we er maar het beste van hopen. Iedere twee/drie maanden houden we met het India team een zogeheten “maintenanceday”. Ik had daar al over bericht in een eerdere nieuwsbrief. De teamspirit van deze dag was een bezoek aan de Cartbaan in Tbilisi en dat ging er hard aan toe. Ik eindigde van de 16 deelnemers als derde en dat vond ik helemaal niet slecht van mezelf.
Daarna brachten we een bezoek aan Chateau MUKHRANI. In 1873 ontwierp de Franse architect Ivane Mukhranbatoni het kasteel. De bouw hiervan nam 12 jaar in beslag. De omliggende tuinen waren ontworpen door een tuinman uit Versailles. Het kasteel wordt helemaal gerestaureerd en men hoopt dat deze eind 2014 in gebruik kan worden genomen. Overnachtingen zijn hier dan ook mogelijk.
Ondergrondse kelders bevatten 20 ruimtes. De hoofdtunnel verbindt de winery met het kasteel. De kelder van het kasteel is in zijn originele historische staat hersteld. Hedendaags zijn 60.000 vaten wijn in de kelder opgeslagen met een constante temperatuur van 15 graden Celsius. Meer informatie over het kasteel en de winery is te vinden op: chateaumukhrani.com.
Er stond een lange tafel voor ons klaar waarna we genoten, na diverse wijntjes te hebben geproefd, van een heerlijke Georgische keuken. Allemaal goed voor de teamspirit. Ik was die dag de BOB, dus het bleef bij 1 wijntje. Hieronder de selectie wijnen van Chateau Mukhrani.
Gewerkt wordt er ook en ongeveer 1 keer per maand heb je een MTO-dienst, samen met een collega. Je bent dan 24 uur ter beschikking voor de Maintenance and Transport Office. Ik moest die nacht om 01.00 uur uit bed om collega’s naar de luchthaven van Tbilisi te brengen en een uur wachten om een collega die van verlof terug kwam naar Gori te brengen. Deze regeling is in het verleden door EUMM ingesteld, daar collega’s eerst zelf voor vervoer moesten zorgen. Aangezien het verkeer dodelijk is en het materiaal vaak slecht en de chauffeurs het niet altijd even nauw nemen met de veiligheid. De staat van het voertuig (APK bestaat hier (nog) niet) laat vaak te wensen over. Denk je dat je een veiligheidsriem hebt, is er geen bevestigingspunt. Uit het oogpunt van veiligheid is deze regeling ontstaan. Goede zaak.
’s Middags moest ik met een collega naar de werkplaats in Tbilisi om een auto weg te brengen. Zijn op zich wel mooie diensten. Naar het vliegveld is het 1,5 uur rijden en naar Tbilisi een uur.
Een meerdaagse patrouille naar Perevi stond ook weer op de agenda en mocht ik me daar van 13 tot en met 15 april weer mee bezig houden. Deze patrouille geeft een mooie afwisseling van de alledaagse patrouilles in de andere sectoren en vind ik mooi en zinvol om te doen. Al was het deze ook weer zeer slecht gesteld met het weer. Kou, regen, sneeuw, mist maar als je je goed aankleedt, kun je hier wel tegen.
Afgelopen tijd ben ik ook druk geweest met de voorbereidingen voor het werkbezoek van 8 tot en met 12 april door de collega’s van bureau Uitzendingen van de Landelijke Eenheid en van het Ministerie van Veiligheid en Justitie.
Denk dat een mooi programma is samengesteld waar wij hun onze werkzaamheden en doelstellingen kunnen laten zien en meemaken. Zelf gaan ze ook mee op patrouille “de klei” in en zullen we ze uiteraard ook kennis laten maken met de Georgische keuken..
Op 21 maart was er de IPRM (Incident Prevention and Responce Meganism) bijeenkomst. Dis is een maandelijks terugkerend overleg waarbij de partijen van SO (South Ossetië) en Georgië op “niemandsland” bij Ergneti bij elkaar komen. Het geheel gefaciliteerd door de EUMM (European Uniopn Monitoring Mission). Uitwisselen van informatie en “problem solving”. Dit zijn voor ons (team Fieldoffice Gori) lange dagen. In konvooi naar Ergneti (uurtje rijden), de tenten opzetten, logistieke voorzieningen (waarbij de Ossetiers/Russen hun eigen Wodka meenemen) en de zaak ook weer afbreken. Zie hieronder de foto van de nieuwe tent.
Nou mensen, ik geloof dat jullie weer aardig zijn bijgepraat. Rest me nog het weer van dit moment in Gori: zonnig en 17/18 graden. Langzamerhand komt de lente er aan en komen de bomen en struiken in knop. Over een maand zal de natuur er heel anders uitzien. We kijken er naar uit.
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
(foto's vindt u onderaan de nieuwsbrief)
Hier weer een update uit Georgië. Inmiddels weer een paar weken voorbij sinds mijn laatste nieuwsbrief. De tijd gaat toch wel snel. Ben nu een half jaar op missie en dus halverwege. Ik en ook het thuisfront staan nog volledig achter deze missie keuze al missen we elkaar natuurlijk wel. Zou ook niet goed zijn. 3500 kilometer van huis, maar toch ook weer dichtbij en de vakantieplannen voor de komende maanden staan al in de agenda. Wel zijn mijn gedachten vaak bij mijn broer die aan kanker lijdt en het er niet goed uit ziet. Een kwestie van tijd. En tijd is natuurlijk heel rekbaar. Laten we er maar het beste van hopen. Iedere twee/drie maanden houden we met het India team een zogeheten “maintenanceday”. Ik had daar al over bericht in een eerdere nieuwsbrief. De teamspirit van deze dag was een bezoek aan de Cartbaan in Tbilisi en dat ging er hard aan toe. Ik eindigde van de 16 deelnemers als derde en dat vond ik helemaal niet slecht van mezelf.
Daarna brachten we een bezoek aan Chateau MUKHRANI. In 1873 ontwierp de Franse architect Ivane Mukhranbatoni het kasteel. De bouw hiervan nam 12 jaar in beslag. De omliggende tuinen waren ontworpen door een tuinman uit Versailles. Het kasteel wordt helemaal gerestaureerd en men hoopt dat deze eind 2014 in gebruik kan worden genomen. Overnachtingen zijn hier dan ook mogelijk.
Ondergrondse kelders bevatten 20 ruimtes. De hoofdtunnel verbindt de winery met het kasteel. De kelder van het kasteel is in zijn originele historische staat hersteld. Hedendaags zijn 60.000 vaten wijn in de kelder opgeslagen met een constante temperatuur van 15 graden Celsius. Meer informatie over het kasteel en de winery is te vinden op: chateaumukhrani.com.
Er stond een lange tafel voor ons klaar waarna we genoten, na diverse wijntjes te hebben geproefd, van een heerlijke Georgische keuken. Allemaal goed voor de teamspirit. Ik was die dag de BOB, dus het bleef bij 1 wijntje. Hieronder de selectie wijnen van Chateau Mukhrani.
Gewerkt wordt er ook en ongeveer 1 keer per maand heb je een MTO-dienst, samen met een collega. Je bent dan 24 uur ter beschikking voor de Maintenance and Transport Office. Ik moest die nacht om 01.00 uur uit bed om collega’s naar de luchthaven van Tbilisi te brengen en een uur wachten om een collega die van verlof terug kwam naar Gori te brengen. Deze regeling is in het verleden door EUMM ingesteld, daar collega’s eerst zelf voor vervoer moesten zorgen. Aangezien het verkeer dodelijk is en het materiaal vaak slecht en de chauffeurs het niet altijd even nauw nemen met de veiligheid. De staat van het voertuig (APK bestaat hier (nog) niet) laat vaak te wensen over. Denk je dat je een veiligheidsriem hebt, is er geen bevestigingspunt. Uit het oogpunt van veiligheid is deze regeling ontstaan. Goede zaak.
’s Middags moest ik met een collega naar de werkplaats in Tbilisi om een auto weg te brengen. Zijn op zich wel mooie diensten. Naar het vliegveld is het 1,5 uur rijden en naar Tbilisi een uur.
Een meerdaagse patrouille naar Perevi stond ook weer op de agenda en mocht ik me daar van 13 tot en met 15 april weer mee bezig houden. Deze patrouille geeft een mooie afwisseling van de alledaagse patrouilles in de andere sectoren en vind ik mooi en zinvol om te doen. Al was het deze ook weer zeer slecht gesteld met het weer. Kou, regen, sneeuw, mist maar als je je goed aankleedt, kun je hier wel tegen.
Afgelopen tijd ben ik ook druk geweest met de voorbereidingen voor het werkbezoek van 8 tot en met 12 april door de collega’s van bureau Uitzendingen van de Landelijke Eenheid en van het Ministerie van Veiligheid en Justitie.
Denk dat een mooi programma is samengesteld waar wij hun onze werkzaamheden en doelstellingen kunnen laten zien en meemaken. Zelf gaan ze ook mee op patrouille “de klei” in en zullen we ze uiteraard ook kennis laten maken met de Georgische keuken..
Op 21 maart was er de IPRM (Incident Prevention and Responce Meganism) bijeenkomst. Dis is een maandelijks terugkerend overleg waarbij de partijen van SO (South Ossetië) en Georgië op “niemandsland” bij Ergneti bij elkaar komen. Het geheel gefaciliteerd door de EUMM (European Uniopn Monitoring Mission). Uitwisselen van informatie en “problem solving”. Dit zijn voor ons (team Fieldoffice Gori) lange dagen. In konvooi naar Ergneti (uurtje rijden), de tenten opzetten, logistieke voorzieningen (waarbij de Ossetiers/Russen hun eigen Wodka meenemen) en de zaak ook weer afbreken. Zie hieronder de foto van de nieuwe tent.
Nou mensen, ik geloof dat jullie weer aardig zijn bijgepraat. Rest me nog het weer van dit moment in Gori: zonnig en 17/18 graden. Langzamerhand komt de lente er aan en komen de bomen en struiken in knop. Over een maand zal de natuur er heel anders uitzien. We kijken er naar uit.
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 13
Gori, 07 maart 2014.
(foto's vindt u onderaan de nieuwsbrief)
Het verlof naar NL is weer voorbij en het was weer genieten. Een week gaat dan heel snel. Over zes weken zien we elkaar weer. Fijn om weer even een paar collega’s en netwerkpartners in Utrecht en Zwolle gesproken te hebben. Vandaag rolt nieuwsbrief nummer 13 van de drukpers. Voor de bijgelovigen het ongeluksgetal. Ik ben niet bijgelovig, maar toch pech gehad. Donderdag 20 februari, begon dus mijn verlof naar Nederland . ‘s Morgens om 05.15 uur de wekker en om 06.00 uur stond ik te wachten op de stoep voor mijn appartement. Er waren al mensen druk bezig de stoep en de straat te vegen, want dat gebeurt hier ook in Gori. Langs mij liep een oud vrouwtje (of moet ik zeggen: op leeftijd) met een oranje veiligheidsjas aan en een takkenbezem in de handen. Een takkenwijf dus. Ik, rijke westerling en zij arm oud wijfie die op deze manier haar geld moet verdienen. De portemonnee getrokken en haar wat laries in de hand gedrukt. En dan vindt zij het wel goed dat ik een foto van haar maak.
Aha, daar kwam het busje om ons naar het vliegveld in Tbilisi te brengen. Vol goede moed met nog 5 collega’s onderweg naar de Airport. Allen met verlof. We hadden er zin in.
Ja, daar sta je dan op de luchthaven om half 8 en blijkt de vlucht te zijn geannuleerd en ook de vlucht daarna. Annulering vanwege slecht weer en mist in Istanbul. Dan ligt dus de hele “omloop” op z’n kont (of is het haar kont) en lijkt dit de beste oplossing. De eerstvolgende vlucht was om 18.00 uur en de nog drie vrije plaatsen werden gegund aan drie collega’s die naar Istanbul en Duitsland moesten. Voor Kees, Peter en mij zat er niks anders op dan om te boeken naar de vlucht 24 uur later, dus de vrijdag. Dat is balen, maar ja wanneer je op missie gaat wordt je ook geleerd om met teleurstellingen om te gaan. Cést la vie. Het busje maar weer teruggeroepen en terug naar Gori. We hadden wel de mogelijkheid om op kosten van Turkish Airlines in een hotel in Tbilisi te overnachten, maar toch maar terug gegaan terug gaan en de vrijdag de vlucht genomen. ’s Middags maar naar de sportzaal gegaan om de frustratie weg te sporten.
Tegenover deze teleurstelling staat wel weer een mooie foto, genomen tijdens de Medal Parade die werd gehouden op vrijdag 31 januari jl. Ik was nog niet aan de beurt voor een medaille (ik krijg deze uitgereikt op 16 mei), maar wilde natuurlijk wel ons prachtige politie-uniform tonen. De kleren maken tenslotte de man, ja toch.
Kees, monitor in Gori in het Kilo team, heeft als hobby het aanbieden/verkopen van rememberance coins (herinneringsmunten). Voor de teamleden van Gori heeft hij onderstaande coins laten maken en gratis aan de teamleden gegeven. Deze en andere coins zijn te vinden op www.challengecoins.eu Kees heeft ook een eigen site. Kijk maar eens op www.vredesmissies.nl waar hij zijn verslagen over zijn verblijf in Georgië vastlegt. Hieronder de afbeeldingen.
Van 5 tot en met 7 februari jl. was mijn derde meerdaagse patrouille naar Perevi en elke keer sta ik weer verbaasd van de prachtige natuur in dit land. Onderstaande foto is genomen in het plaatsje Perevi en qua natuurschoon vind ik deze foto mooi, op die rode buizen na. Dat zijn gasbuizen. Deze zijn bovengronds aangelegd en moeten bij de toegangen tot de woningen/erven wel even een stukje omhoog. Ook hier komt het gas uit Rusland. Maar de meeste mensen blijven houtkachels stoken, omdat het gas voor hun te duur is. Ze gebruiken het gas dan alleen om te koken.
Indien nodig moeten we vanuit Sachkhere evacueren en is onze evacuatie route via de zogeheten “Bratislava route” richting Turkije. Meestal rijden we deze route een stukje en komen in Chiatura. Daar zijn de beroemde cablecars, nog uit de tijd dat dit een florerende mijnstad was. Er werd vooral mangaan gedolven. Een ritje met zo’n cablecar is een uitdaging. Afgekeurd materieel overgenomen van andere landen. Ze zijn hier een jaar of dertig in gebruik en zoals gebruikelijk en ook te zien weinig of geen onderhoud. In de car moet je ook goed kijken waar je gaat staan, want niet overal lijkt de bodem even stabiel en zit er hier en daar een gaatje in. Onderstaand een paar foto’s van een cablecar en ook een First-aid trommel is aanwezig, voor het geval je naar beneden stort.
Tijdens de missie beschik je natuurlijk ook over vrije tijd, die ik tracht zo nuttig mogelijk en gevarieerd te besteden. Vandaar dat ik een aantal keren de universiteit in Gori heb bezocht. Niet om te studeren hoor, maar om een aantal films te bekijken tijdens de week van het filmfestival. Een zaal waar ongeveer 100 personen in kunnen. Dan zit je rustig te kijken en begint een oudere man te bellen of wordt gebeld en gaat rustig tijdens de filmvoorstelling een gesprek voeren. Niemand zegt hier wat van. Cultuur? Sta ik netjes in de rij bij de bank te wachten om mijn gasrekening te betalen. Komt en een dame binnen, knikt naar de juffrouw achter het loket, hebben oogcontact, glimlachen even en mevrouw wordt netjes als eerste geholpen. Niemand zegt hier wat van. Cultuur? Ben ik aan de beurt. Wordt ik netjes geholpen. Komt er iemand naast me staan om geld te wisselen en een ander komt wat vragen. Privacy? Cultuur? Ik vind dat prachtig om naar te kijken en aan te horen. Geniet er van met een glimlach. Dat is Georgië!!!!
Tijdens mijn verlof was er ook nog wat te vieren (bedankt voor alle felicitaties en kaarten) en had Karin (onze dochter) een prachtige verjaardagstaart gebakken. Zag er niet alleen fantastisch uit, maar smaakte ook voortreffelijk (sorry, de taart is inmiddels op).
De problemen en spanningen die zich afspelen rond Oekraïne en de Krim hebben ook hier hun invloed. Niet om ons (nog) zorgen om te maken, maar het is een terugkerend item op onze dagelijkse briefing. Hetzelfde speelde zich in 2008 af hier in Georgië met de afscheiding van Zuid Ossetië. In Zuid Ossetië verstrekte Rusland ook op grote schaal paspoorten om zodoende de burgers daarna te beschermen. Alleen toen had de toenmalige president van Georgië Shjaakashvili de keuze gemaakt om militair in te grijpen. Hoop dat de huidige problemen langs diplomatieke weg worden opgelost. Hier worden wij tijdens onze patrouilles regelmatig geconfronteerd met de uitbreiding van de omheining rond Zuid Ossetië. Dit heeft vaak tot gevolg dat boeren gewoon stukken land kwijt raken. Hup, zomaar een hekwerk met prikkeldraad er doorheen. Kadestraal is hier ook weinig vastgelegd, dus het eigendomsrecht is moeilijk vast te stellen. Het land ging over van vader op zoon door de eeuwen heen en een ieder wist welke grond van wie was. Wanneer je belangstelling hebt voor de problematiek van Georgië en Zuid Ossetië dan is hierover voldoende te vinden via de media (internet/Google).
Zo, ik geloof dat ik jullie weer aardig van de ontwikkelingen op de hoogte heb gebracht en ik zou zeggen…………….
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
(foto's vindt u onderaan de nieuwsbrief)
Het verlof naar NL is weer voorbij en het was weer genieten. Een week gaat dan heel snel. Over zes weken zien we elkaar weer. Fijn om weer even een paar collega’s en netwerkpartners in Utrecht en Zwolle gesproken te hebben. Vandaag rolt nieuwsbrief nummer 13 van de drukpers. Voor de bijgelovigen het ongeluksgetal. Ik ben niet bijgelovig, maar toch pech gehad. Donderdag 20 februari, begon dus mijn verlof naar Nederland . ‘s Morgens om 05.15 uur de wekker en om 06.00 uur stond ik te wachten op de stoep voor mijn appartement. Er waren al mensen druk bezig de stoep en de straat te vegen, want dat gebeurt hier ook in Gori. Langs mij liep een oud vrouwtje (of moet ik zeggen: op leeftijd) met een oranje veiligheidsjas aan en een takkenbezem in de handen. Een takkenwijf dus. Ik, rijke westerling en zij arm oud wijfie die op deze manier haar geld moet verdienen. De portemonnee getrokken en haar wat laries in de hand gedrukt. En dan vindt zij het wel goed dat ik een foto van haar maak.
Aha, daar kwam het busje om ons naar het vliegveld in Tbilisi te brengen. Vol goede moed met nog 5 collega’s onderweg naar de Airport. Allen met verlof. We hadden er zin in.
Ja, daar sta je dan op de luchthaven om half 8 en blijkt de vlucht te zijn geannuleerd en ook de vlucht daarna. Annulering vanwege slecht weer en mist in Istanbul. Dan ligt dus de hele “omloop” op z’n kont (of is het haar kont) en lijkt dit de beste oplossing. De eerstvolgende vlucht was om 18.00 uur en de nog drie vrije plaatsen werden gegund aan drie collega’s die naar Istanbul en Duitsland moesten. Voor Kees, Peter en mij zat er niks anders op dan om te boeken naar de vlucht 24 uur later, dus de vrijdag. Dat is balen, maar ja wanneer je op missie gaat wordt je ook geleerd om met teleurstellingen om te gaan. Cést la vie. Het busje maar weer teruggeroepen en terug naar Gori. We hadden wel de mogelijkheid om op kosten van Turkish Airlines in een hotel in Tbilisi te overnachten, maar toch maar terug gegaan terug gaan en de vrijdag de vlucht genomen. ’s Middags maar naar de sportzaal gegaan om de frustratie weg te sporten.
Tegenover deze teleurstelling staat wel weer een mooie foto, genomen tijdens de Medal Parade die werd gehouden op vrijdag 31 januari jl. Ik was nog niet aan de beurt voor een medaille (ik krijg deze uitgereikt op 16 mei), maar wilde natuurlijk wel ons prachtige politie-uniform tonen. De kleren maken tenslotte de man, ja toch.
Kees, monitor in Gori in het Kilo team, heeft als hobby het aanbieden/verkopen van rememberance coins (herinneringsmunten). Voor de teamleden van Gori heeft hij onderstaande coins laten maken en gratis aan de teamleden gegeven. Deze en andere coins zijn te vinden op www.challengecoins.eu Kees heeft ook een eigen site. Kijk maar eens op www.vredesmissies.nl waar hij zijn verslagen over zijn verblijf in Georgië vastlegt. Hieronder de afbeeldingen.
Van 5 tot en met 7 februari jl. was mijn derde meerdaagse patrouille naar Perevi en elke keer sta ik weer verbaasd van de prachtige natuur in dit land. Onderstaande foto is genomen in het plaatsje Perevi en qua natuurschoon vind ik deze foto mooi, op die rode buizen na. Dat zijn gasbuizen. Deze zijn bovengronds aangelegd en moeten bij de toegangen tot de woningen/erven wel even een stukje omhoog. Ook hier komt het gas uit Rusland. Maar de meeste mensen blijven houtkachels stoken, omdat het gas voor hun te duur is. Ze gebruiken het gas dan alleen om te koken.
Indien nodig moeten we vanuit Sachkhere evacueren en is onze evacuatie route via de zogeheten “Bratislava route” richting Turkije. Meestal rijden we deze route een stukje en komen in Chiatura. Daar zijn de beroemde cablecars, nog uit de tijd dat dit een florerende mijnstad was. Er werd vooral mangaan gedolven. Een ritje met zo’n cablecar is een uitdaging. Afgekeurd materieel overgenomen van andere landen. Ze zijn hier een jaar of dertig in gebruik en zoals gebruikelijk en ook te zien weinig of geen onderhoud. In de car moet je ook goed kijken waar je gaat staan, want niet overal lijkt de bodem even stabiel en zit er hier en daar een gaatje in. Onderstaand een paar foto’s van een cablecar en ook een First-aid trommel is aanwezig, voor het geval je naar beneden stort.
Tijdens de missie beschik je natuurlijk ook over vrije tijd, die ik tracht zo nuttig mogelijk en gevarieerd te besteden. Vandaar dat ik een aantal keren de universiteit in Gori heb bezocht. Niet om te studeren hoor, maar om een aantal films te bekijken tijdens de week van het filmfestival. Een zaal waar ongeveer 100 personen in kunnen. Dan zit je rustig te kijken en begint een oudere man te bellen of wordt gebeld en gaat rustig tijdens de filmvoorstelling een gesprek voeren. Niemand zegt hier wat van. Cultuur? Sta ik netjes in de rij bij de bank te wachten om mijn gasrekening te betalen. Komt en een dame binnen, knikt naar de juffrouw achter het loket, hebben oogcontact, glimlachen even en mevrouw wordt netjes als eerste geholpen. Niemand zegt hier wat van. Cultuur? Ben ik aan de beurt. Wordt ik netjes geholpen. Komt er iemand naast me staan om geld te wisselen en een ander komt wat vragen. Privacy? Cultuur? Ik vind dat prachtig om naar te kijken en aan te horen. Geniet er van met een glimlach. Dat is Georgië!!!!
Tijdens mijn verlof was er ook nog wat te vieren (bedankt voor alle felicitaties en kaarten) en had Karin (onze dochter) een prachtige verjaardagstaart gebakken. Zag er niet alleen fantastisch uit, maar smaakte ook voortreffelijk (sorry, de taart is inmiddels op).
De problemen en spanningen die zich afspelen rond Oekraïne en de Krim hebben ook hier hun invloed. Niet om ons (nog) zorgen om te maken, maar het is een terugkerend item op onze dagelijkse briefing. Hetzelfde speelde zich in 2008 af hier in Georgië met de afscheiding van Zuid Ossetië. In Zuid Ossetië verstrekte Rusland ook op grote schaal paspoorten om zodoende de burgers daarna te beschermen. Alleen toen had de toenmalige president van Georgië Shjaakashvili de keuze gemaakt om militair in te grijpen. Hoop dat de huidige problemen langs diplomatieke weg worden opgelost. Hier worden wij tijdens onze patrouilles regelmatig geconfronteerd met de uitbreiding van de omheining rond Zuid Ossetië. Dit heeft vaak tot gevolg dat boeren gewoon stukken land kwijt raken. Hup, zomaar een hekwerk met prikkeldraad er doorheen. Kadestraal is hier ook weinig vastgelegd, dus het eigendomsrecht is moeilijk vast te stellen. Het land ging over van vader op zoon door de eeuwen heen en een ieder wist welke grond van wie was. Wanneer je belangstelling hebt voor de problematiek van Georgië en Zuid Ossetië dan is hierover voldoende te vinden via de media (internet/Google).
Zo, ik geloof dat ik jullie weer aardig van de ontwikkelingen op de hoogte heb gebracht en ik zou zeggen…………….
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 12
Gori, 8 februari 2014.
(foto's vindt u onderaan deze nieuwsbrief)
Uh,…………..nieuwsbrief? was een reactie die ik via de mail kreeg. Oh, jeetje inderdaad de laatste nieuwsbrief was van 19 januari en dus al weer drie weken geleden. Was de planning iedere twee weken, maar dat klopt dan ook wel, want de week dat Mia bij mij op bezoek was tel ik niet mee (mooi excuus).
De drie dagen voor de laatste nieuwsbrief stond er weer een meerdaagse patrouille op het rooster en die zijn weer heel goed bevallen, ondanks dat we vast kwamen te zitten in de sneeuw. Gelukkig waren de sneeuwkettingen niet nodig en kon de tweede auto mij er met de kabel er uittrekken.
Maandag 20 januari kwam Mia voor vijf dagen bij mij op bezoek. Het is heel goed dat ik mijn ervaringen, waar ik woon en waar ik werk met haar kan delen. Ook de Georgische keuken is haar goed bevallen. Het waren zomaar een paar dagen en besteedden we de tijd om Gori te verkennen en de laatste dag brachten we door in Tbilisi.
De markt in Gori is altijd een mooie plek om te bezoeken. Lekker rondscharrelen en naar mensen kijken. Net een dag ervoor was de markt verplaatst naar een nieuwe locatie buiten Gori. De marktkooplui waren het helemaal niet eens met de verplaatsing naar deze nieuwe plek. Buiten de stad en hogere marktgelden. Maar ja, dit besluit was ooit genomen en was er geen andere keus. Wat er met de oude markt gaat gebeuren
weet ik niet. De oud president Sjaakashvili had besloten er een mooi park van te maken. Maar of dat door gaat, geen idee. Naar mijn mening kan dit geld beter anders besteed worden. Er zijn hier nog zoveel mensen die echt onder de armoedegrens (die hier 0,0 is) leven. Een sociaal systeem (WW, bijstand) zoals wij dat hebben, bestaat hier niet. Geen werk, geen geld en dan moet je maar zien hoe je aan middelen van bestaan komt. En toch staat de criminaliteit op een heel laag niveau.
Op vrijdag 24 januari reisden we per trein van Gori naar Tbilisi. De trein was vol en moesten we anderhalf uur staan. Maar ja, voor 1 larie (45 eurocent) mag je er ook niet veel van verwachten in materieel uit de tijd van Stalin. Maar het rijdt. Trouwens, ben je geïnteresseerd, kijk dan naar “De bergen achter Sochi” van Jelle Brand Corstius. Wordt uitgezonden op zondagavond en ook te volgen via uitzending gemist. Morgenavond de uitzending over de problematiek in Zuid Ossetië en Georgië. We verbleven in het Ambasadori hotel, dat vanuit het restaurant op de 4e verdieping een mooi uitzicht geeft over de stad. Er is hier zo’n verschil tussen het platteland en deze stad. Op het platteland staat de tijd stil. In welk plaatsje je ook komt, overal staan groepjes mannen bij elkaar. Geen werk en daar staan ze maar een beetje te praten. De kinderen trekken weg naar de stad of naar het buitenland en de dorpen sterven een langzame dood. En overal afval. Dan denk je wel: pak dit dan aan. Kost niks. Een paar vuilniszakken en prikkers. Maar die mensen hebben dat niet tussen de oren. We noemen dat dan ook “een verloren generatie”.
Ik blijf me verbazen. Ook na deze vijf maanden die ik hier al ben. Kwamen we tijdens de meerdaagse patrouille in het plaatsje Chikha op bezoek bij de burgemeester. Een gebouw met een kinderopvang beneden en de burgemeesterskamer boven. Het eerste waar de burgemeester zich over verontschuldigd was de kou. Totaal geen verwarming in het gebouw. Iedereen heeft de jas of een dik vest aan. Het was op dat moment buiten nog warmer met het zonnetje. Een graag of 5 binnen. Meubilair uit de jaren ‘50 dat bij ons ook in de Kringloopwinkel wordt geweigerd. Door de regering en de UNHCR werden voor de armste gezinnen geldbedragen ter beschikking gesteld om de winter door te komen. En dan is een bedrag van 90 euro heel veel geld. Wel zijn bijna overal gasleidingen aangelegd, maar men heeft geen geld om de gasrekening te betalen.
Terug naar onze dag in Tbilisi. We boften deze week echt met het weer. Een zonnetje en prachtig om de stad te verkennen. Er is veel aan restauratie van de oude stad gedaan. Hierbij een paar foto’s van Tbilisi.
Ik heb hier zoveel leuke reacties op gehad:
Pasfoto? = wie van de drie = horen zien zwijgen = familie???? = lijkt sprekend =kan niet missen, je haalt je er zo uit = lijkt sprekend = hè, onze dienstleiding = of is het de Nederlandse regering = je ziet wat bleek :-) = in NL was er al weer gesjoemel met vlees, maar het komt daar vandaan. Die rechter steekt ook zijn tong naar me uit = volgens mij lachen ze stiekem = Rob, betreft dit het spel wie van de drie? Helaas ik kan je niet herkennen. Misschien kun je aangeven wie van de drie jij bent = zo eindelijk een lijkende foto Rob = sprekend Rob.
Gisterenavond hebben we nog “een farewell”party gehad van drie Duitse politiecollega’s. Hun jaar zit er op. Duitsland stuurt geen nieuwe collega’s meer naar deze missie. Een politiek besluit. Je neemt dan afscheid van collega’s waar je een aantal maanden mee hebt gewerkt. Van hun veel geleerd, dus ook met enige weemoed neem je afscheid. Maar dat is de missie. Er komen weer nieuwe collega’s die ik dan weer de kwaliteiten van deze missie kan leren. Zo gaat dat.
Het weer voor de liefhebber: volop zon, afgelopen week nachten gehad van – 12/15, op dit moment lichte vorst in de nacht en overdag een paar graden boven nul. Vandaag, zoals gehoord, leek het wel voorjaar. Maar ik ben lekker binnen gebleven (rillerig, grieperig). Toch mooi weer het huishouden gedaan (wassen, stofzuigen, stoffen en alles wat er bij het zware beroep van huisvrouw hoort).
Op 20 februari as. vlieg ik weer naar NL voor 10 dagen verlof. De volgende nieuwsbrief zal dan ergens begin maart verschijnen. Dan gaan we al lekker richting het voorjaar waar ik wel naar uitkijk.
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
(foto's vindt u onderaan deze nieuwsbrief)
Uh,…………..nieuwsbrief? was een reactie die ik via de mail kreeg. Oh, jeetje inderdaad de laatste nieuwsbrief was van 19 januari en dus al weer drie weken geleden. Was de planning iedere twee weken, maar dat klopt dan ook wel, want de week dat Mia bij mij op bezoek was tel ik niet mee (mooi excuus).
De drie dagen voor de laatste nieuwsbrief stond er weer een meerdaagse patrouille op het rooster en die zijn weer heel goed bevallen, ondanks dat we vast kwamen te zitten in de sneeuw. Gelukkig waren de sneeuwkettingen niet nodig en kon de tweede auto mij er met de kabel er uittrekken.
Maandag 20 januari kwam Mia voor vijf dagen bij mij op bezoek. Het is heel goed dat ik mijn ervaringen, waar ik woon en waar ik werk met haar kan delen. Ook de Georgische keuken is haar goed bevallen. Het waren zomaar een paar dagen en besteedden we de tijd om Gori te verkennen en de laatste dag brachten we door in Tbilisi.
De markt in Gori is altijd een mooie plek om te bezoeken. Lekker rondscharrelen en naar mensen kijken. Net een dag ervoor was de markt verplaatst naar een nieuwe locatie buiten Gori. De marktkooplui waren het helemaal niet eens met de verplaatsing naar deze nieuwe plek. Buiten de stad en hogere marktgelden. Maar ja, dit besluit was ooit genomen en was er geen andere keus. Wat er met de oude markt gaat gebeuren
weet ik niet. De oud president Sjaakashvili had besloten er een mooi park van te maken. Maar of dat door gaat, geen idee. Naar mijn mening kan dit geld beter anders besteed worden. Er zijn hier nog zoveel mensen die echt onder de armoedegrens (die hier 0,0 is) leven. Een sociaal systeem (WW, bijstand) zoals wij dat hebben, bestaat hier niet. Geen werk, geen geld en dan moet je maar zien hoe je aan middelen van bestaan komt. En toch staat de criminaliteit op een heel laag niveau.
Op vrijdag 24 januari reisden we per trein van Gori naar Tbilisi. De trein was vol en moesten we anderhalf uur staan. Maar ja, voor 1 larie (45 eurocent) mag je er ook niet veel van verwachten in materieel uit de tijd van Stalin. Maar het rijdt. Trouwens, ben je geïnteresseerd, kijk dan naar “De bergen achter Sochi” van Jelle Brand Corstius. Wordt uitgezonden op zondagavond en ook te volgen via uitzending gemist. Morgenavond de uitzending over de problematiek in Zuid Ossetië en Georgië. We verbleven in het Ambasadori hotel, dat vanuit het restaurant op de 4e verdieping een mooi uitzicht geeft over de stad. Er is hier zo’n verschil tussen het platteland en deze stad. Op het platteland staat de tijd stil. In welk plaatsje je ook komt, overal staan groepjes mannen bij elkaar. Geen werk en daar staan ze maar een beetje te praten. De kinderen trekken weg naar de stad of naar het buitenland en de dorpen sterven een langzame dood. En overal afval. Dan denk je wel: pak dit dan aan. Kost niks. Een paar vuilniszakken en prikkers. Maar die mensen hebben dat niet tussen de oren. We noemen dat dan ook “een verloren generatie”.
Ik blijf me verbazen. Ook na deze vijf maanden die ik hier al ben. Kwamen we tijdens de meerdaagse patrouille in het plaatsje Chikha op bezoek bij de burgemeester. Een gebouw met een kinderopvang beneden en de burgemeesterskamer boven. Het eerste waar de burgemeester zich over verontschuldigd was de kou. Totaal geen verwarming in het gebouw. Iedereen heeft de jas of een dik vest aan. Het was op dat moment buiten nog warmer met het zonnetje. Een graag of 5 binnen. Meubilair uit de jaren ‘50 dat bij ons ook in de Kringloopwinkel wordt geweigerd. Door de regering en de UNHCR werden voor de armste gezinnen geldbedragen ter beschikking gesteld om de winter door te komen. En dan is een bedrag van 90 euro heel veel geld. Wel zijn bijna overal gasleidingen aangelegd, maar men heeft geen geld om de gasrekening te betalen.
Terug naar onze dag in Tbilisi. We boften deze week echt met het weer. Een zonnetje en prachtig om de stad te verkennen. Er is veel aan restauratie van de oude stad gedaan. Hierbij een paar foto’s van Tbilisi.
Ik heb hier zoveel leuke reacties op gehad:
Pasfoto? = wie van de drie = horen zien zwijgen = familie???? = lijkt sprekend =kan niet missen, je haalt je er zo uit = lijkt sprekend = hè, onze dienstleiding = of is het de Nederlandse regering = je ziet wat bleek :-) = in NL was er al weer gesjoemel met vlees, maar het komt daar vandaan. Die rechter steekt ook zijn tong naar me uit = volgens mij lachen ze stiekem = Rob, betreft dit het spel wie van de drie? Helaas ik kan je niet herkennen. Misschien kun je aangeven wie van de drie jij bent = zo eindelijk een lijkende foto Rob = sprekend Rob.
Gisterenavond hebben we nog “een farewell”party gehad van drie Duitse politiecollega’s. Hun jaar zit er op. Duitsland stuurt geen nieuwe collega’s meer naar deze missie. Een politiek besluit. Je neemt dan afscheid van collega’s waar je een aantal maanden mee hebt gewerkt. Van hun veel geleerd, dus ook met enige weemoed neem je afscheid. Maar dat is de missie. Er komen weer nieuwe collega’s die ik dan weer de kwaliteiten van deze missie kan leren. Zo gaat dat.
Het weer voor de liefhebber: volop zon, afgelopen week nachten gehad van – 12/15, op dit moment lichte vorst in de nacht en overdag een paar graden boven nul. Vandaag, zoals gehoord, leek het wel voorjaar. Maar ik ben lekker binnen gebleven (rillerig, grieperig). Toch mooi weer het huishouden gedaan (wassen, stofzuigen, stoffen en alles wat er bij het zware beroep van huisvrouw hoort).
Op 20 februari as. vlieg ik weer naar NL voor 10 dagen verlof. De volgende nieuwsbrief zal dan ergens begin maart verschijnen. Dan gaan we al lekker richting het voorjaar waar ik wel naar uitkijk.
Wederom een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 11
Gori, 19 januari 2014.
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Daar ben ik weer met de nieuwtjes vanuit Georgië. Tjonge, wat gaat de tijd snel. Al weer bijna twee weken voorbij sinds mijn laatste nieuwsbrief. En nu moet deze brief er wel uit, want volgende week komt er dus niks van. Ik krijg dan namelijk hoog bezoek uit Nederland, namelijk uit Hattem. Kreeg van mijn buurvrouw al de opmerking dat het haar wel opviel dat we veel aan de pimpel zijn. Maar ja, wat wil je met die dubbele feestdagen. En ik moet natuurlijk goed netwerken. Dat is goed voor de “confidence building”, een van onze speerpunten. E n zo wil het dat wij, een aantal collega’s, op 7 januari (Georgische Orthodox Kerstfeest) waren uitgenodigd voor een Soepra bij de commandant van Dvani thuis, hier in Gori. Nou, zo’n uitnodiging mag je toch niet weigeren. Niet alle collega’s konden komen en dus gingen Paula en ik, bijgestaan door Shorena de tolk, naar de familie. Een lange tafel was gedekt, waarop de kop van een varkentje, dat ons uitnodigend aankeek.
Wij vonden het een hele eer om hierbij uitgenodigd te worden. De commandant, Tamor, zijn vrouw, broer en echtgenoot, collega’s, buren en andere kennissen, allen genoten van de hoeveelheid eten en drinken. Gelukkig geen Wodka of de lokale ChaCha en bleef het voor mij bij rode wijn. En die smaakte bijzonder lekker. Ja buurvrouwtje: weer aan de pimpel. En het glas bleef vol. Uiteraard ging alles vergezeld van de nodige toasten onder leiding van de Tamada (toastmaster), dus alles op jullie en onze gezondheid.
Enfin, dit smaakte allemaal een stuk beter dan die rookworst van veertien dagen geleden. Ik wilde natuurlijk wel weten of het door mijn kookkunst kwam of door de kwaliteit van de rookworst. Ik had nog een halve worst over en heb deze maar eens een half uurtje laten koken. De helft rustig verorberd, en toch maar de rest in de vuilnisbak gekieperd. Wilde toch niet nog een keer ziek worden.
Op 14 januari had men dus het Georgische Orthodoxe Nieuwjaar. Er was dus weer vuurwerk en kwamen de families weer bij elkaar voor de nodige Soepra’s. Gelukkig deze keer geen uitnodiging. De Kerstversieringen hangen er nog en worden 19 januari alle verwijderd. Dit is de dag waarop Jezus werd gedoopt in de Jordaan, zo wil het verhaal. Och, toch ook wel weer mooi dat ik dus ook op die plek langs de Jordaan ben geweest tijdens mijn Cyprus missie in 2006.
Uiteraard wordt er ook gewerkt, maar dat weten jullie ook wel. Vijf dagen op patrouille en vijf dagen door de sneeuw en/of door de blubber. Regelmatig vastzitten in de blubber of in de sneeuw. Afgelopen week een combipatrouille met Human Resource (HR). Er waren van Georgische boeren klachten binnengekomen dat zij land waren kwijt geraakt aan Zuid Ossetië: Landje pik. Zo’n 20 hectare. Soms verdwijnt er ook vee, dat door mensen van SO zijde worden gekaapt. HR gaat dit soort gevallen onderzoeken en ging ik samen met hen op patrouille. Dagelijks komen we met de kisten en broek onder de modder terug en dat is dus: kisten in bad, schrobben en poetsen. En het is smerige klei, hoor. Daar zouden ze hier goede huizen van kunnen bouwen. Zo zie je in deze vruchtbare grond overal kleine wijngaarden voor de “homemade wine.”
En dan moet je op een gegeven moment ook weer terug en kun je niet keren. Dan moet je achteruit door de rivier en kom je ellendig vast te zitten. Een lier is op zo’n moment verrekte handig. Zo leer je ook onder moeilijke omstandigheden om te gaan met de Toyota Landcruisers. Het is nu bijna dagelijkse kost dat we vast komen te zitten in zeer moeilijk begaanbaar terrein. Is het niet in de sneeuw, dan is het wel in de blubber.
En wat ook heel aardig is, is dat ik gebeld werd door een collega uit de regio Amsterdam-Amstelland die daar al tien jaar werkt. Hij heeft met interesse mijn nieuwsbrieven gelezen en komt zelf uit Georgië. En ook nog wel kent hij de streek rond Gori heel goed en heeft familie in Ditzi wonen, hier niet ver vandaan.
En een collega uit Hoogeveen, die misschien ook op missie gaat. Mijn nieuwsbrieven leest en informatie vraagt. Zo kun je je ook goed voorbereiden op deze missie, want het is tenslotte wel een jaar.
Maak ik veel mee? Ja, best wel. Mis ik veel? Ja ook wel.
Zo, zijn jullie weer een beetje op de hoogte en ga ik van een lekker Georgisch pilsje genieten. Bijpraten over mijn 2e Long Range Patrol naar Perevi waarvan we vandaag zijn teruggekeerd. Hier meer over in mijn volgende nieuwsbrief. Het weer? Dooi, dooi en overdag 8 a 10 graden in de plus.
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Daar ben ik weer met de nieuwtjes vanuit Georgië. Tjonge, wat gaat de tijd snel. Al weer bijna twee weken voorbij sinds mijn laatste nieuwsbrief. En nu moet deze brief er wel uit, want volgende week komt er dus niks van. Ik krijg dan namelijk hoog bezoek uit Nederland, namelijk uit Hattem. Kreeg van mijn buurvrouw al de opmerking dat het haar wel opviel dat we veel aan de pimpel zijn. Maar ja, wat wil je met die dubbele feestdagen. En ik moet natuurlijk goed netwerken. Dat is goed voor de “confidence building”, een van onze speerpunten. E n zo wil het dat wij, een aantal collega’s, op 7 januari (Georgische Orthodox Kerstfeest) waren uitgenodigd voor een Soepra bij de commandant van Dvani thuis, hier in Gori. Nou, zo’n uitnodiging mag je toch niet weigeren. Niet alle collega’s konden komen en dus gingen Paula en ik, bijgestaan door Shorena de tolk, naar de familie. Een lange tafel was gedekt, waarop de kop van een varkentje, dat ons uitnodigend aankeek.
Wij vonden het een hele eer om hierbij uitgenodigd te worden. De commandant, Tamor, zijn vrouw, broer en echtgenoot, collega’s, buren en andere kennissen, allen genoten van de hoeveelheid eten en drinken. Gelukkig geen Wodka of de lokale ChaCha en bleef het voor mij bij rode wijn. En die smaakte bijzonder lekker. Ja buurvrouwtje: weer aan de pimpel. En het glas bleef vol. Uiteraard ging alles vergezeld van de nodige toasten onder leiding van de Tamada (toastmaster), dus alles op jullie en onze gezondheid.
Enfin, dit smaakte allemaal een stuk beter dan die rookworst van veertien dagen geleden. Ik wilde natuurlijk wel weten of het door mijn kookkunst kwam of door de kwaliteit van de rookworst. Ik had nog een halve worst over en heb deze maar eens een half uurtje laten koken. De helft rustig verorberd, en toch maar de rest in de vuilnisbak gekieperd. Wilde toch niet nog een keer ziek worden.
Op 14 januari had men dus het Georgische Orthodoxe Nieuwjaar. Er was dus weer vuurwerk en kwamen de families weer bij elkaar voor de nodige Soepra’s. Gelukkig deze keer geen uitnodiging. De Kerstversieringen hangen er nog en worden 19 januari alle verwijderd. Dit is de dag waarop Jezus werd gedoopt in de Jordaan, zo wil het verhaal. Och, toch ook wel weer mooi dat ik dus ook op die plek langs de Jordaan ben geweest tijdens mijn Cyprus missie in 2006.
Uiteraard wordt er ook gewerkt, maar dat weten jullie ook wel. Vijf dagen op patrouille en vijf dagen door de sneeuw en/of door de blubber. Regelmatig vastzitten in de blubber of in de sneeuw. Afgelopen week een combipatrouille met Human Resource (HR). Er waren van Georgische boeren klachten binnengekomen dat zij land waren kwijt geraakt aan Zuid Ossetië: Landje pik. Zo’n 20 hectare. Soms verdwijnt er ook vee, dat door mensen van SO zijde worden gekaapt. HR gaat dit soort gevallen onderzoeken en ging ik samen met hen op patrouille. Dagelijks komen we met de kisten en broek onder de modder terug en dat is dus: kisten in bad, schrobben en poetsen. En het is smerige klei, hoor. Daar zouden ze hier goede huizen van kunnen bouwen. Zo zie je in deze vruchtbare grond overal kleine wijngaarden voor de “homemade wine.”
En dan moet je op een gegeven moment ook weer terug en kun je niet keren. Dan moet je achteruit door de rivier en kom je ellendig vast te zitten. Een lier is op zo’n moment verrekte handig. Zo leer je ook onder moeilijke omstandigheden om te gaan met de Toyota Landcruisers. Het is nu bijna dagelijkse kost dat we vast komen te zitten in zeer moeilijk begaanbaar terrein. Is het niet in de sneeuw, dan is het wel in de blubber.
En wat ook heel aardig is, is dat ik gebeld werd door een collega uit de regio Amsterdam-Amstelland die daar al tien jaar werkt. Hij heeft met interesse mijn nieuwsbrieven gelezen en komt zelf uit Georgië. En ook nog wel kent hij de streek rond Gori heel goed en heeft familie in Ditzi wonen, hier niet ver vandaan.
En een collega uit Hoogeveen, die misschien ook op missie gaat. Mijn nieuwsbrieven leest en informatie vraagt. Zo kun je je ook goed voorbereiden op deze missie, want het is tenslotte wel een jaar.
Maak ik veel mee? Ja, best wel. Mis ik veel? Ja ook wel.
Zo, zijn jullie weer een beetje op de hoogte en ga ik van een lekker Georgisch pilsje genieten. Bijpraten over mijn 2e Long Range Patrol naar Perevi waarvan we vandaag zijn teruggekeerd. Hier meer over in mijn volgende nieuwsbrief. Het weer? Dooi, dooi en overdag 8 a 10 graden in de plus.
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 10
Gori, 08 januari 2014.
(foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Het zit er weer op. Zoals ik al vermeldde in mijn vorige nieuwsbrief: de 17 dagen zijn voorbij “gevlogen”. Maar het waren fantastische dagen. De 12e december kwam ik thuis en inderdaad: zuurkool met spekjes en rookworst. Mmmmmmmmm, heerlijk. En weer lekker in mijn eigen bed, waarover ik verder niet zal uitweiden.
Veel gedaan wat we wilden doen en het klussenlijstje lag ook al klaar, maar Mia heeft het me niet te moeilijk gemaakt. Nou ja, die twee kilo die er af waren, zijn er deze dagen weer ruim bij gekomen. Lekker uit eten met Mia en de kinderen, met broer en zussen, met zwagers en schoonzussen. Op visite bij mijn 85-jarige tante in Schagen (de oudjes moet je in ere houden). Naar het Kerstcircus in Carré geweest. Naar de sauna. En helaas, de Teamdag Verkeersspecilisten moeten laten schieten in verband met andere afspraken, maar ja in zo’n periode met de Feestdagen kun je ook niet alles. Wilde nog wel graag meer mensen bezoeken. En natuurlijk wil je ook samen met je geliefde de tijd gezellig doorbrengen.
Toch nog even terug naar de decemberperiode in 2013, waar we tijdens onze patrouille vast kwamen te zitten. De sneeuw lag al een paar dagen en was goed bereidbaar. Helaas was de ondergrond niet zo hard en wij een beetje onderschat met die 5 ton. Lessons learned: Als je met 1 voertuig op patrouille gaat, nooit de sneeuw in en helemaal niet zonder sneeuwkettingen en eerst het gebied verkennen. Was anderhalf uur wachten eer de hulptroepen ter plaatse waren. Leerzame ervaring.
Tijdens mijn verblijf in Gori had ik steeds opstartproblemen met de laptop. Op een gegeven moment was het gebeurd en het bleek dat Windows 7 zodanig was beschadigd, dat deze opnieuw geïnstalleerd moest worden. Maar goed dat ik regelmatig een back-up maak, anders was ik toch wel veel gegevens/foto’s kwijt geweest. Kwam toch mooi uit dat ik naar huis ging.
Zo, weer terug naar Gori, waar ik er gisteren achter kwam dat mijn externe harde schijf het ook niet meer doet en daar had ik nou juist mijn back-ups naar weggeschreven. Hoop maar dat de adapter kapot is en niet de harde schijf. Maar eens op zoek gaan naar een computerwinkel.
De feestdagen zijn dus weer voorbij. Dacht je. Ja, bij jullie maar hier nog niet. Het christelijk Kerstfeest is 25 en 26 december. Hier wordt 25 december Kerst gevierd, maar het Georgische Orthodoxe Kerstfeest wordt op 7 januari gevierd. Oud en Nieuw wordt hier ook op 31 december gevierd maar Nieuwjaarsdag duurt hier twee dagen en het Georgische Nieuwjaar is op 14 januari. Dus een periode van drie weken waarin veel Soepra’s (noem het maar eet- en drinkfestijnen) gehouden worden. Veelal in familieverband waarbij de mannen aan lange tafels plaatsnemen. Aan het hoofd van de tafel zit de Tamada (de toastmaster). De vrouwen mogen inmiddels ook aanschuiven. Nog niet zo lang geleden stonden ze alleen maar in de keuken het eten te bereiden. Door de Tamada wordt de eerste toast uitgebracht en daarna volgen er nog vele, waarbij in principe veel wijn en cha-cha ( Georgische wodka) wordt gedronken. De laatste tijd wordt ook wel bier gedronken. En de wijn hier smaakt uitstekend. Bijna ieder huishouden op hert platteland maakt zijn eigen wijn. En dan na de Soepra gewoon weer achter het stuur kruipen.
Maandag 30 december was het weer op patrouille en brachten we weer een bezoek aan het politiebureau in Dvani, waar we hartelijk werden ontvangen en de fles wijn ontkurkt werd. Er moesten dus een aantal toasten uitgebracht worden. Dan gaat het van: Gaumarjos (op het vaderland) en: msjvidoboe (op de vrede). Op de EUMM en op onze gezinnen en nog veel meer. Prachtig zoals dat gaat. “Homemade wine” en de toezegging van de plaatsvervangend commandant dat je niet aangehouden wordt (ha,ha). Van die wijn wordt je wel lekker warm vanbinnen.
De mensen zijn hier zo hartelijk, dan wil je ook iets voor ze meenemen uit Nederland en ze wat van onze specialiteiten laten proeven. Mijn koffer had dus een aardig (over) gewicht van die acht stukken kaas, de nodige pakken stroopwafels, klompjes en blikjes met al die molentjes en tulpjes. Om dat weg te geven, geeft zo’n goed gevoel. Bij mij, maar ook de dankbaarheid. Had nog wel een koffer vol mee kunnen nemen. Kreeg dus deze week van mijn huurbaas en familie een fles wijn, cognac (brandy) en een bord vol specifieke Oud/Nieuw hapjes. Wij eten oliebollen en zij wat op onderstaand bord ligt. En het smaakt nog goed ook. Aan de spiesen zijn walnoten in gedroogd druivensap (tjartjoela’s). Dan liggen er nog driehoekjes met gemalen walnoten in honing gedroogd en dat paarse is een gedroogde vrucht (soort vijg). En dan nog soort snickers.
Oudejaarsavond hebben wij met een gedeelte van het Fieldofficeteam doorgebracht in de “Teambar” STELLA in Gori. Met deze feestdagen geldt de regeling van 50/50%, dus een groot aantal was nu naar huis. We hadden een geweldig diner, heerlijke dranken en om 24.00 uur de champagne en ik moet zeggen: er werd hier ook best aardig wat vuurwerk afgestoken.
Na “onze” Christelijke Kerstdagen gaat de Kerstmuziek weer in de kast en krijgen we de TOP 2000. Hier gaat de kerstmuziek nog door en kunnen we er elke dag nog van genieten. Zo ook blijft de stad nog versierd en staat er een grote kerstboom op het Stalinsquare (waar 5 jaar geleden Stan Storimans is omgekomen).
Ach ja, zo zit het ook wel eens tegen en stond ik vorige week in een plas water in de keuken. Onderzoek: lekkage vanuit het plafond in keuken en badkamer. Ramaz (mijn contactpersoon) gebeld. Dan denk ik wel: ik ga verhuizen naar een ander appartement, maar mijn huurbaas kan hier ook niks aan doen. De oorzaak ligt bij de bovenburen. Hoop dat het verholpen is, al drupt het nog na.
Ik ga afsluiten met de mededeling dat we vanmiddag weer op de halve wereld getoast hebben in Dvani. Wederom smaakten de wijn en de hapjes goed. Morgen sporten!! Toch nog een ervaring van zondag 5/1 vermelden.
Ben er achter gekomen dat het zelf eten maken ook zijn nadelen kan hebben. Jeetje, wat was ik gisteren beroerd. Zat rond half 2 te lunchen in mijn appartement. Werd gebeld door de patrouilleleider waar ik bleef. Moest om 1 uur aan bureau zijn. Ik moest toch om 4 uur beginnen?! Was men vergeten mij te bellen dat de dienst eerder begon. Halve lunch laten staan, snel omkleden en naar het bureau. Ik was chauffeur in de tweede surveillancewagen en uitgeleend aan het andere team. Doe ik ook weer kennis op in het andere gebied. Tegen 6 uur reden we over een “kraaienpoot” (gedraaide geslepen in elkaar gedraaide pennen) op een zandpad langs de ABL. Ik was de derde die dit overkwam. Iemand die een hekel heeft aan de EUMM? Dat was dus wiel verwisselen. Half uurtje gefikst. Had ’s avonds dus nog wel een beetje trek. Mijn halve lunch in de magnetron en een halve rookworst. En die worst heeft mij genekt. Na een uurtje op de pot, zweten als een jekko en vinger in keel. De naweeën hebben de hele nacht geduurd en dus maar gebruik gemaakt van het recht om me een dag ziek te melden. Ach, hoort er allemaal bij.
Oh ja, het weer in Georgië en in Gori op dit moment. De foto die ik jullie gestuurd heb op Nieuwjaarsdag is twee weken geleden gemaakt in Perevi. Ligt op ongeveer duizend meter. Daar zal de sneeuw nog wel liggen. Hier in Gori (wij zitten op 700 meter) ligt bijna geen sneeuw meer en vriest het ’s nachts licht tot matig en is het overdag rond het vriespunt. Met een heerlijk zonnetje. Geen klagen dus, al gaan de geruchten dat februari heel koud gaat worden met veel sneeuw. Ben benieuwd.
We zijn weer lekker aan het veldwerk bezig. De veranderingen langs de ABL (de facto: grens) weer vastleggen, informatie inwinnen bij de ABL politieposten en checkpoints en de rapportages maken. De weekly naar bureau uitzendingen sturen. En natuurlijk jullie informeren middels de nieuwsbrieven. Het verzoek voor mijn verlof eind februari is ingediend en de ticket aangevraagd. Het werken en het verblijven is hier prachtig, maar er blijft toch maar 1 echt thuis: bij Mia en de kinderen!!!!!
Een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
(foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Het zit er weer op. Zoals ik al vermeldde in mijn vorige nieuwsbrief: de 17 dagen zijn voorbij “gevlogen”. Maar het waren fantastische dagen. De 12e december kwam ik thuis en inderdaad: zuurkool met spekjes en rookworst. Mmmmmmmmm, heerlijk. En weer lekker in mijn eigen bed, waarover ik verder niet zal uitweiden.
Veel gedaan wat we wilden doen en het klussenlijstje lag ook al klaar, maar Mia heeft het me niet te moeilijk gemaakt. Nou ja, die twee kilo die er af waren, zijn er deze dagen weer ruim bij gekomen. Lekker uit eten met Mia en de kinderen, met broer en zussen, met zwagers en schoonzussen. Op visite bij mijn 85-jarige tante in Schagen (de oudjes moet je in ere houden). Naar het Kerstcircus in Carré geweest. Naar de sauna. En helaas, de Teamdag Verkeersspecilisten moeten laten schieten in verband met andere afspraken, maar ja in zo’n periode met de Feestdagen kun je ook niet alles. Wilde nog wel graag meer mensen bezoeken. En natuurlijk wil je ook samen met je geliefde de tijd gezellig doorbrengen.
Toch nog even terug naar de decemberperiode in 2013, waar we tijdens onze patrouille vast kwamen te zitten. De sneeuw lag al een paar dagen en was goed bereidbaar. Helaas was de ondergrond niet zo hard en wij een beetje onderschat met die 5 ton. Lessons learned: Als je met 1 voertuig op patrouille gaat, nooit de sneeuw in en helemaal niet zonder sneeuwkettingen en eerst het gebied verkennen. Was anderhalf uur wachten eer de hulptroepen ter plaatse waren. Leerzame ervaring.
Tijdens mijn verblijf in Gori had ik steeds opstartproblemen met de laptop. Op een gegeven moment was het gebeurd en het bleek dat Windows 7 zodanig was beschadigd, dat deze opnieuw geïnstalleerd moest worden. Maar goed dat ik regelmatig een back-up maak, anders was ik toch wel veel gegevens/foto’s kwijt geweest. Kwam toch mooi uit dat ik naar huis ging.
Zo, weer terug naar Gori, waar ik er gisteren achter kwam dat mijn externe harde schijf het ook niet meer doet en daar had ik nou juist mijn back-ups naar weggeschreven. Hoop maar dat de adapter kapot is en niet de harde schijf. Maar eens op zoek gaan naar een computerwinkel.
De feestdagen zijn dus weer voorbij. Dacht je. Ja, bij jullie maar hier nog niet. Het christelijk Kerstfeest is 25 en 26 december. Hier wordt 25 december Kerst gevierd, maar het Georgische Orthodoxe Kerstfeest wordt op 7 januari gevierd. Oud en Nieuw wordt hier ook op 31 december gevierd maar Nieuwjaarsdag duurt hier twee dagen en het Georgische Nieuwjaar is op 14 januari. Dus een periode van drie weken waarin veel Soepra’s (noem het maar eet- en drinkfestijnen) gehouden worden. Veelal in familieverband waarbij de mannen aan lange tafels plaatsnemen. Aan het hoofd van de tafel zit de Tamada (de toastmaster). De vrouwen mogen inmiddels ook aanschuiven. Nog niet zo lang geleden stonden ze alleen maar in de keuken het eten te bereiden. Door de Tamada wordt de eerste toast uitgebracht en daarna volgen er nog vele, waarbij in principe veel wijn en cha-cha ( Georgische wodka) wordt gedronken. De laatste tijd wordt ook wel bier gedronken. En de wijn hier smaakt uitstekend. Bijna ieder huishouden op hert platteland maakt zijn eigen wijn. En dan na de Soepra gewoon weer achter het stuur kruipen.
Maandag 30 december was het weer op patrouille en brachten we weer een bezoek aan het politiebureau in Dvani, waar we hartelijk werden ontvangen en de fles wijn ontkurkt werd. Er moesten dus een aantal toasten uitgebracht worden. Dan gaat het van: Gaumarjos (op het vaderland) en: msjvidoboe (op de vrede). Op de EUMM en op onze gezinnen en nog veel meer. Prachtig zoals dat gaat. “Homemade wine” en de toezegging van de plaatsvervangend commandant dat je niet aangehouden wordt (ha,ha). Van die wijn wordt je wel lekker warm vanbinnen.
De mensen zijn hier zo hartelijk, dan wil je ook iets voor ze meenemen uit Nederland en ze wat van onze specialiteiten laten proeven. Mijn koffer had dus een aardig (over) gewicht van die acht stukken kaas, de nodige pakken stroopwafels, klompjes en blikjes met al die molentjes en tulpjes. Om dat weg te geven, geeft zo’n goed gevoel. Bij mij, maar ook de dankbaarheid. Had nog wel een koffer vol mee kunnen nemen. Kreeg dus deze week van mijn huurbaas en familie een fles wijn, cognac (brandy) en een bord vol specifieke Oud/Nieuw hapjes. Wij eten oliebollen en zij wat op onderstaand bord ligt. En het smaakt nog goed ook. Aan de spiesen zijn walnoten in gedroogd druivensap (tjartjoela’s). Dan liggen er nog driehoekjes met gemalen walnoten in honing gedroogd en dat paarse is een gedroogde vrucht (soort vijg). En dan nog soort snickers.
Oudejaarsavond hebben wij met een gedeelte van het Fieldofficeteam doorgebracht in de “Teambar” STELLA in Gori. Met deze feestdagen geldt de regeling van 50/50%, dus een groot aantal was nu naar huis. We hadden een geweldig diner, heerlijke dranken en om 24.00 uur de champagne en ik moet zeggen: er werd hier ook best aardig wat vuurwerk afgestoken.
Na “onze” Christelijke Kerstdagen gaat de Kerstmuziek weer in de kast en krijgen we de TOP 2000. Hier gaat de kerstmuziek nog door en kunnen we er elke dag nog van genieten. Zo ook blijft de stad nog versierd en staat er een grote kerstboom op het Stalinsquare (waar 5 jaar geleden Stan Storimans is omgekomen).
Ach ja, zo zit het ook wel eens tegen en stond ik vorige week in een plas water in de keuken. Onderzoek: lekkage vanuit het plafond in keuken en badkamer. Ramaz (mijn contactpersoon) gebeld. Dan denk ik wel: ik ga verhuizen naar een ander appartement, maar mijn huurbaas kan hier ook niks aan doen. De oorzaak ligt bij de bovenburen. Hoop dat het verholpen is, al drupt het nog na.
Ik ga afsluiten met de mededeling dat we vanmiddag weer op de halve wereld getoast hebben in Dvani. Wederom smaakten de wijn en de hapjes goed. Morgen sporten!! Toch nog een ervaring van zondag 5/1 vermelden.
Ben er achter gekomen dat het zelf eten maken ook zijn nadelen kan hebben. Jeetje, wat was ik gisteren beroerd. Zat rond half 2 te lunchen in mijn appartement. Werd gebeld door de patrouilleleider waar ik bleef. Moest om 1 uur aan bureau zijn. Ik moest toch om 4 uur beginnen?! Was men vergeten mij te bellen dat de dienst eerder begon. Halve lunch laten staan, snel omkleden en naar het bureau. Ik was chauffeur in de tweede surveillancewagen en uitgeleend aan het andere team. Doe ik ook weer kennis op in het andere gebied. Tegen 6 uur reden we over een “kraaienpoot” (gedraaide geslepen in elkaar gedraaide pennen) op een zandpad langs de ABL. Ik was de derde die dit overkwam. Iemand die een hekel heeft aan de EUMM? Dat was dus wiel verwisselen. Half uurtje gefikst. Had ’s avonds dus nog wel een beetje trek. Mijn halve lunch in de magnetron en een halve rookworst. En die worst heeft mij genekt. Na een uurtje op de pot, zweten als een jekko en vinger in keel. De naweeën hebben de hele nacht geduurd en dus maar gebruik gemaakt van het recht om me een dag ziek te melden. Ach, hoort er allemaal bij.
Oh ja, het weer in Georgië en in Gori op dit moment. De foto die ik jullie gestuurd heb op Nieuwjaarsdag is twee weken geleden gemaakt in Perevi. Ligt op ongeveer duizend meter. Daar zal de sneeuw nog wel liggen. Hier in Gori (wij zitten op 700 meter) ligt bijna geen sneeuw meer en vriest het ’s nachts licht tot matig en is het overdag rond het vriespunt. Met een heerlijk zonnetje. Geen klagen dus, al gaan de geruchten dat februari heel koud gaat worden met veel sneeuw. Ben benieuwd.
We zijn weer lekker aan het veldwerk bezig. De veranderingen langs de ABL (de facto: grens) weer vastleggen, informatie inwinnen bij de ABL politieposten en checkpoints en de rapportages maken. De weekly naar bureau uitzendingen sturen. En natuurlijk jullie informeren middels de nieuwsbrieven. Het verzoek voor mijn verlof eind februari is ingediend en de ticket aangevraagd. Het werken en het verblijven is hier prachtig, maar er blijft toch maar 1 echt thuis: bij Mia en de kinderen!!!!!
Een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 9
Gori, 11 december 2013.
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Morgen lekker naar Nederland. Even geen patrouilles en ABL meer. Weer lekker Nederlands praten. Zuurkool met spekjes en worst. Fijn bij het gezin. Naar de teamdag TVS. Naar de tandarts. Een griepprik halen. Naar het Kerstcircus. De Kerstdagen thuis. Een dag naar bureau in Zwolle om nog wat papierwerk af te regelen en ff bijpraten. Zomaar weer een aantal dagen vastgelegd op het prikbord. En dan weet je van te voren al dat de 17 dagen “voorbij vliegen”, zoals ze dat noemen. Kijk enorm uit naar morgen.
Toch nog twee drukke weken gehad. Eerst was het afscheid van drie collega’s. Allen End Of Mission. De Farewell party werd druk bezocht. Dit was zaterdag 30 november en dat kwam voor mij wel een beetje ongelukkig uit. Nou ja, ook wel weer goed want ik was de zondag de chauffeur van de Toyota Landcruiser. Mooi excuus om het bij een paar pilsjes te laten. Was al weer mijn derde weekend dienst op rij. Maar soms weet je hier echt niet wat voor dag het is en het sociale leven is hier heel anders als thuis, al voel ik me hier ook wel thuis.
Zondagmorgen, na de “morningbriefing”, deToyota op technische staat gecontroleerd. Daarna de rugzak waaraan ZARA (mijn papagaai) nog steeds hangt met vest en helm in dekoffer bak gegooid. Hierna de traumakit en mijn privé spullen voor de driedaagse dagen patrouille naar Sachkhere, de Forward Office Base. Een tocht van twee uur rijden.
In Perevi is een school neergezet voor 400 leerlingen. De bouw is bekostigd door de voormalige premier van Georgië, Ivanisvili. Op de school is plaats voor 400 kinderen, maar er zijn er maar 120. In een gesprek door ons met het hoofd van de school zijn de kosten voor gas 50 lari per dag (zo’n 20 euro). Dit kunnen ze niet meer opbrengen en worden de salarissen van het onderwijzend personeel gekort(!!) om toch maar de begroting rond te krijgen.
Het zwembad in Sachkhere is ook zo’n voorbeeld van verkeerd beleid. Ook betaald door Ivanisvili. Maar wie zorgt voor de onkosten, onderhoud en afschrijving. Twee ochtenden gezwommen en dan ben je de enige twee in dit mooie zwembad. Achterstallig onderhoud is al goed waar te nemen.
Tijdens de rit kom je van alles tegen. Op onderstaande foto’s een tankstation en een mobiele varkensslager, waarvan ik best een stukje vlees zou kunnen kopen. Je wordt vriendelijk aangekeken door de varkenskop. Zit geen vlieg op het vlees! Gewoon lekker langs de weg verkopen.
Door tien dagen achter elkaar te werken, kun je vrije dagen verschuiven en zo vier dagen achter elkaar vrij zijn zonder verlof op te moeten nemen. Zo hadden we, drie collega’s, met elkaar afgesproken om afgelopen donderdag voor een vierdaagse naar Armenië te gaan en een bezoek te brengen aan de hoofdstad Jerevan. Een goed hotel in het centrum van de stad was al snel geboekt met, zoals de informatie aangaf, een goed zicht op de berg Ararat. Deze berg, ruim 5000 meter hoog, is fantastisch om te zien. Het Bijbelse verhaal vertelt over de ark van Noach die op deze berg is gestrand. Door ons bezoek aan Jerevan moesten we wel de X-mas party missen op zaterdag, maar achteraf gezien was onze keuze een hele goede. De afstand Gori – Jerevan bedraagt ongeveer 380 km en we hadden er heen 6 uur over gedaan. Terug op zondag duurde de reis vanwege sneeuwval een uur of acht. Prachtige herinneringen aan deze stad en haar omgeving. Wat direct opviel was het verkeer. Hier reed men rustig en werd gestopt voor een zebrapad, dat we niet meer gewend waren. Ook viel op dat gezinnen uit eten gaan, met in tegenstelling tot Georgië waar vaak alleen de mannen uit eten gaan. En wat natuurlijk ons goed bedeeld was, was fantastisch weer. Onderstaand een aantal foto’s van Jerevan en omgeving.
En ik kan nog veel meer mooie foto’s laten zien van deze geweldige stad. Maandag was het weer vol aan de bak en vond in Ergneti de maandelijkse bijeenkomst plaats tussen afgevaardigden van Rusland/Zuid Ossetie en Georgië waarbij de EUMM als gast aanwezig is. Ergneti ligt op de ABL en in “niemandsland” wordt een tent neergezet, waarin de besprekingen plaatsvinden. Het gaat niet om grote politieke issues maar voor de lokale bevolking heel belangrijk. Dat was dus 6 uur lang in de kou staan, buiten de tent. In de tent werd het na de vergadering steeds gezelliger, want de Russen houden nogal van Wodka. Het werd dus voor ons een latertje want wij mochten de boel opruimen.
Ik wil jullie graag nog veel meer vertellen, maar het is al laat. Moet nog even naar huis skypen. Vandaag de laatste patrouille en dan nog de tas inpakken. Ik heb er heel veel zin in om de Kerstdagen thuis door te brengen en wens jullie vanaf deze plek hele fijne Kerstdagen en een goed en vooral gezond 2014. Speciaal voor de collega’s die op missie zijn en de Feestdagen elders door moeten brengen: Gezellige dagen !!!!!!
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Morgen lekker naar Nederland. Even geen patrouilles en ABL meer. Weer lekker Nederlands praten. Zuurkool met spekjes en worst. Fijn bij het gezin. Naar de teamdag TVS. Naar de tandarts. Een griepprik halen. Naar het Kerstcircus. De Kerstdagen thuis. Een dag naar bureau in Zwolle om nog wat papierwerk af te regelen en ff bijpraten. Zomaar weer een aantal dagen vastgelegd op het prikbord. En dan weet je van te voren al dat de 17 dagen “voorbij vliegen”, zoals ze dat noemen. Kijk enorm uit naar morgen.
Toch nog twee drukke weken gehad. Eerst was het afscheid van drie collega’s. Allen End Of Mission. De Farewell party werd druk bezocht. Dit was zaterdag 30 november en dat kwam voor mij wel een beetje ongelukkig uit. Nou ja, ook wel weer goed want ik was de zondag de chauffeur van de Toyota Landcruiser. Mooi excuus om het bij een paar pilsjes te laten. Was al weer mijn derde weekend dienst op rij. Maar soms weet je hier echt niet wat voor dag het is en het sociale leven is hier heel anders als thuis, al voel ik me hier ook wel thuis.
Zondagmorgen, na de “morningbriefing”, deToyota op technische staat gecontroleerd. Daarna de rugzak waaraan ZARA (mijn papagaai) nog steeds hangt met vest en helm in dekoffer bak gegooid. Hierna de traumakit en mijn privé spullen voor de driedaagse dagen patrouille naar Sachkhere, de Forward Office Base. Een tocht van twee uur rijden.
In Perevi is een school neergezet voor 400 leerlingen. De bouw is bekostigd door de voormalige premier van Georgië, Ivanisvili. Op de school is plaats voor 400 kinderen, maar er zijn er maar 120. In een gesprek door ons met het hoofd van de school zijn de kosten voor gas 50 lari per dag (zo’n 20 euro). Dit kunnen ze niet meer opbrengen en worden de salarissen van het onderwijzend personeel gekort(!!) om toch maar de begroting rond te krijgen.
Het zwembad in Sachkhere is ook zo’n voorbeeld van verkeerd beleid. Ook betaald door Ivanisvili. Maar wie zorgt voor de onkosten, onderhoud en afschrijving. Twee ochtenden gezwommen en dan ben je de enige twee in dit mooie zwembad. Achterstallig onderhoud is al goed waar te nemen.
Tijdens de rit kom je van alles tegen. Op onderstaande foto’s een tankstation en een mobiele varkensslager, waarvan ik best een stukje vlees zou kunnen kopen. Je wordt vriendelijk aangekeken door de varkenskop. Zit geen vlieg op het vlees! Gewoon lekker langs de weg verkopen.
Door tien dagen achter elkaar te werken, kun je vrije dagen verschuiven en zo vier dagen achter elkaar vrij zijn zonder verlof op te moeten nemen. Zo hadden we, drie collega’s, met elkaar afgesproken om afgelopen donderdag voor een vierdaagse naar Armenië te gaan en een bezoek te brengen aan de hoofdstad Jerevan. Een goed hotel in het centrum van de stad was al snel geboekt met, zoals de informatie aangaf, een goed zicht op de berg Ararat. Deze berg, ruim 5000 meter hoog, is fantastisch om te zien. Het Bijbelse verhaal vertelt over de ark van Noach die op deze berg is gestrand. Door ons bezoek aan Jerevan moesten we wel de X-mas party missen op zaterdag, maar achteraf gezien was onze keuze een hele goede. De afstand Gori – Jerevan bedraagt ongeveer 380 km en we hadden er heen 6 uur over gedaan. Terug op zondag duurde de reis vanwege sneeuwval een uur of acht. Prachtige herinneringen aan deze stad en haar omgeving. Wat direct opviel was het verkeer. Hier reed men rustig en werd gestopt voor een zebrapad, dat we niet meer gewend waren. Ook viel op dat gezinnen uit eten gaan, met in tegenstelling tot Georgië waar vaak alleen de mannen uit eten gaan. En wat natuurlijk ons goed bedeeld was, was fantastisch weer. Onderstaand een aantal foto’s van Jerevan en omgeving.
En ik kan nog veel meer mooie foto’s laten zien van deze geweldige stad. Maandag was het weer vol aan de bak en vond in Ergneti de maandelijkse bijeenkomst plaats tussen afgevaardigden van Rusland/Zuid Ossetie en Georgië waarbij de EUMM als gast aanwezig is. Ergneti ligt op de ABL en in “niemandsland” wordt een tent neergezet, waarin de besprekingen plaatsvinden. Het gaat niet om grote politieke issues maar voor de lokale bevolking heel belangrijk. Dat was dus 6 uur lang in de kou staan, buiten de tent. In de tent werd het na de vergadering steeds gezelliger, want de Russen houden nogal van Wodka. Het werd dus voor ons een latertje want wij mochten de boel opruimen.
Ik wil jullie graag nog veel meer vertellen, maar het is al laat. Moet nog even naar huis skypen. Vandaag de laatste patrouille en dan nog de tas inpakken. Ik heb er heel veel zin in om de Kerstdagen thuis door te brengen en wens jullie vanaf deze plek hele fijne Kerstdagen en een goed en vooral gezond 2014. Speciaal voor de collega’s die op missie zijn en de Feestdagen elders door moeten brengen: Gezellige dagen !!!!!!
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 8
Gori, 30 November 2013.
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
21 november, het is buiten 5 graden, dus niet veel verschil met de temperatuur in Nederland. Tjonge, tjonge had net de tranen over de wangen biggelen en best aan het niezen. Maar niet verkouden, hoor. Was uien aan het snijden en het vlees aan het peperen. Dit voor de overheerlijke hutspot die ik vanavond ga nuttigen. Trouwens hier binnen is het ook niet veel warmer, want de hele dag is het water afgesloten. Nou zul je je wel afvragen: wat heeft het water nu te maken met de verwarming. In NL is de verwarming een gesloten systeem en bouwen we de druk op tot ongeveer 2,5 bar. Kwam net tot de ontdekking dat de druk hier dus gewoon de waterleidingdruk is van 1 bar. Dus geen water en dan ook geen water voor de CV. Even op onderzoek geweest en men had gewoon vergeten een klep af te sluiten. Dat vind ik nou zo mooi van een missie. Je komt achter allerlei zaken waarbij je normaal niet bij stil staat. Oplossing: lekker de warme kleren aantrekken die door IPOL (uitzendingen) zijn verstrekt. We krijgen ook hier te maken met afwisselend mooi en slecht weer, waarvan de volgende foto’s dit aantonen.
Het is nu nog steeds niet gedaan met het mooie weer. Het is hier echt heel lang mooi weer. In 2011 lag er begin november al een pak sneeuw. Vandaag een vroege dienst gehad en was het snerpend koud met die NO wind boven op de heuvel. En dan voelt het echt kouder aan dan 5 graden. En volgens betrouwbare bron moet de echte kou nog komen. Ben er op voorbereid!
Het is bekend dat mannen en vrouwen hier elkaar kussen. Dit hoort bij dit land van tradities. Net zoals bijna iedereen bij het passeren of zien van de kerk een kruisje slaat. Dit hoort bij hun geloof. Het geloof is hier heel sterk en de Patriarch heeft dan ook veel politieke invloed.
Op het kussen terug te komen. Deze week was ik op patrouille in Dvani en daar hoort een bezoek aan het politiebureau bij. Kan helaas geen foto bijvoegen, omdat dit niet geoorloofd is. Maar misschien kun je daar iets bij voorstellen. Een oud gebouw, bij de ingang bewaakt door bewapende politiemensen, die gezien hun kleding er uitzien als militairen.
We zijn daar altijd hartelijk welkom, worden aangekondigd en moeten in het kantoor van de Commander komen, plaats nemen en de snoepjes komen op tafel. En denk maar niet dat zomaar de 1e de beste agent bij de Commander kan binnenlopen. En hier komt het “confidencebuilding” (vertrouwen in elkaar). Ik had de Commander al een aantal keren eerder gesproken (door tussenkomst van de tolk natuurlijk) , maar werd nu ontvangen met een kus op de linkerwang. Vriendschap! En hij van mij natuurlijk. Kon wel merken dat hij zich nog niet goed geschoren had, maar een hartelijke Georgische ontvangst. En wanneer mensen elkaar vertrouwen, dan krijg je ook alle medewerking met het inwinnen van informatie, toch!
Regelmatig is het in een missie een komen en gaan van personeel. Op maandag 18 november jl. nam Sofie van Bergen afscheid. Sofie werkt op het Report and Information Center en heeft mij de 1e dag goed geholpen met het vinden van dit appartement. Zij gaat nog drie maanden werken op HQ en dan einde missie. Zij drinkt veel vruchtensap van het merk KULA en de fabriek staat hier in Gori, dus de collega’s hadden bedacht om als afscheid een uitje te maken naar deze fabriek. Ik dus ook mee, want om in een fabriek te kijken is altijd interessant. Bijna alles gaat nog met de hand. Bij LUKA werken ongeveer 225 mensen. Meest jonge dames in de leeftijd tussen 60 en 70 jaar. Zie hieronder een paar foto’s van ons bezoek.
Onze patrouilles vanuit Gori omvatten vier gebieden. Whisky 1, 2, 3 en 4. In Whisky 3 is Dvani gelegen waarin wij de Observatiepost Church Hill hebben. Op 23 november was het St. Georgeday. Veel mensen uit Dvani ondernemen de klim naar boven om een bezoek te brengen aan de begraafplaats en het kerkje. De stutten staan er niet omdat men het kerkje aan het opknappen is, maar om te voorkomen dat het instort.
Ik geloof dat ik jullie weer een aardig beeld heb gegeven van de ervaringen en activiteiten die ik hier in Georgië mee maak. Voor diegenen die Sinterklaas gaan vieren (met of zonder gekleurde Pieten) wens ik een hele fijne Sinterklaasavond!
Een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief !
Rob Mackaaij
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
21 november, het is buiten 5 graden, dus niet veel verschil met de temperatuur in Nederland. Tjonge, tjonge had net de tranen over de wangen biggelen en best aan het niezen. Maar niet verkouden, hoor. Was uien aan het snijden en het vlees aan het peperen. Dit voor de overheerlijke hutspot die ik vanavond ga nuttigen. Trouwens hier binnen is het ook niet veel warmer, want de hele dag is het water afgesloten. Nou zul je je wel afvragen: wat heeft het water nu te maken met de verwarming. In NL is de verwarming een gesloten systeem en bouwen we de druk op tot ongeveer 2,5 bar. Kwam net tot de ontdekking dat de druk hier dus gewoon de waterleidingdruk is van 1 bar. Dus geen water en dan ook geen water voor de CV. Even op onderzoek geweest en men had gewoon vergeten een klep af te sluiten. Dat vind ik nou zo mooi van een missie. Je komt achter allerlei zaken waarbij je normaal niet bij stil staat. Oplossing: lekker de warme kleren aantrekken die door IPOL (uitzendingen) zijn verstrekt. We krijgen ook hier te maken met afwisselend mooi en slecht weer, waarvan de volgende foto’s dit aantonen.
Het is nu nog steeds niet gedaan met het mooie weer. Het is hier echt heel lang mooi weer. In 2011 lag er begin november al een pak sneeuw. Vandaag een vroege dienst gehad en was het snerpend koud met die NO wind boven op de heuvel. En dan voelt het echt kouder aan dan 5 graden. En volgens betrouwbare bron moet de echte kou nog komen. Ben er op voorbereid!
Het is bekend dat mannen en vrouwen hier elkaar kussen. Dit hoort bij dit land van tradities. Net zoals bijna iedereen bij het passeren of zien van de kerk een kruisje slaat. Dit hoort bij hun geloof. Het geloof is hier heel sterk en de Patriarch heeft dan ook veel politieke invloed.
Op het kussen terug te komen. Deze week was ik op patrouille in Dvani en daar hoort een bezoek aan het politiebureau bij. Kan helaas geen foto bijvoegen, omdat dit niet geoorloofd is. Maar misschien kun je daar iets bij voorstellen. Een oud gebouw, bij de ingang bewaakt door bewapende politiemensen, die gezien hun kleding er uitzien als militairen.
We zijn daar altijd hartelijk welkom, worden aangekondigd en moeten in het kantoor van de Commander komen, plaats nemen en de snoepjes komen op tafel. En denk maar niet dat zomaar de 1e de beste agent bij de Commander kan binnenlopen. En hier komt het “confidencebuilding” (vertrouwen in elkaar). Ik had de Commander al een aantal keren eerder gesproken (door tussenkomst van de tolk natuurlijk) , maar werd nu ontvangen met een kus op de linkerwang. Vriendschap! En hij van mij natuurlijk. Kon wel merken dat hij zich nog niet goed geschoren had, maar een hartelijke Georgische ontvangst. En wanneer mensen elkaar vertrouwen, dan krijg je ook alle medewerking met het inwinnen van informatie, toch!
Regelmatig is het in een missie een komen en gaan van personeel. Op maandag 18 november jl. nam Sofie van Bergen afscheid. Sofie werkt op het Report and Information Center en heeft mij de 1e dag goed geholpen met het vinden van dit appartement. Zij gaat nog drie maanden werken op HQ en dan einde missie. Zij drinkt veel vruchtensap van het merk KULA en de fabriek staat hier in Gori, dus de collega’s hadden bedacht om als afscheid een uitje te maken naar deze fabriek. Ik dus ook mee, want om in een fabriek te kijken is altijd interessant. Bijna alles gaat nog met de hand. Bij LUKA werken ongeveer 225 mensen. Meest jonge dames in de leeftijd tussen 60 en 70 jaar. Zie hieronder een paar foto’s van ons bezoek.
Onze patrouilles vanuit Gori omvatten vier gebieden. Whisky 1, 2, 3 en 4. In Whisky 3 is Dvani gelegen waarin wij de Observatiepost Church Hill hebben. Op 23 november was het St. Georgeday. Veel mensen uit Dvani ondernemen de klim naar boven om een bezoek te brengen aan de begraafplaats en het kerkje. De stutten staan er niet omdat men het kerkje aan het opknappen is, maar om te voorkomen dat het instort.
Ik geloof dat ik jullie weer een aardig beeld heb gegeven van de ervaringen en activiteiten die ik hier in Georgië mee maak. Voor diegenen die Sinterklaas gaan vieren (met of zonder gekleurde Pieten) wens ik een hele fijne Sinterklaasavond!
Een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief !
Rob Mackaaij
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 7
Gori, 17 november 2013.
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Nu ik deze 7e nieuwsbrief aan het tikken ben, luister ik onder andere naar “Innocent Condemned” van Rob Goorhuis. Een van de stukken die op zaterdag 9 november jl. zijn gespeeld tijdens het najaarsconcert van het Fanfarekorps Ons Genoegen in Hattem.
Ik speel hierin al een jaar of 18 mee op de trombone. Ook dat zijn van die dingen die je dan afweegt bij je keuze om op missie te gaan. In ieder geval kan ik met het drinken van een pilsje de spanning van de lippen wel aardig op peil houden. Dus, wanneer ik terugkom, schuif ik er zo weer bij alsof ik niet weg ben geweest (nou ja!).
Onlangs werden in Gori “de twee dagen van Gori gevierd”. Hier wordt heel veel gedanst en gezongen en begint de jeugd hier al op heel jonge leeftijd mee. Mooi om te zien en om naar te luisteren.
Ging tot in de vroege uurtjes door, dus dat was weinig slapen voor mij. Ja dat krijg je dan als je midden in de stad woont. Maar wel erg gezellig, hoor.
De Press and Public Information Office zit ook niet stil en op de foto staat de nieuw verschenen informatiefolder. Who we are? What do we do?
En What we don’t do.
We hebben hier heel veel zoals ze noemen: Freedom of movement. Ben je in een straal van 5 km rond Gori dan is het geen probleem. Wil je naar Tbilisi,
ook al is het op je vrije dag, dan moet dit in een boek ingevuld worden bij de Watchkeeper. Ga je naar alle andere bestemmingen, dus hier ook op je vrije dag, dan moet je een MOP (Movement of Personnel) invullen. Zo gingen Kees en ik op een mooie zondagmiddag naar Uplistsikhe, hemelsbreed 10 kilometer buiten Gori, Vergeten dus een MOP in te vullen en dachten dat het met een telefoontje wel geregeld was. Eh, mannen niet vergeten volgende keer een MOP in te vullen. Oké, baas, pas probleme. Er wordt hier goed aan onze veiligheid gedacht.
Uplistsikhe is een van de oudste grotnederzettingen van Georgië en de rest van de Kaukasus. Al 3000 jaar geleden zijn hier in de hellingen van de Mtkvari-vallei grotwoningen uitgehouwen. Rond de 5e eeuw groeide de plaats uit tot een belangrijk handelscentrum aan de hier lopende Zijderoute.
Uplistsikhe is lange tijd bewoond geweest door monniken.
Een prachtig uitzicht over de Mtkvari vallei. Waar verdien ik het aan dat ik dit allemaal mag meemaken.
Er zijn hier zoveel contrasten. Bedelende en in containers zoekende mensen naar eten en dikke BMW’s, Mercedessen Toyota’s.
Daar het hier stikt van de (straat)honden had ik misschien al een keer verteld. Condooms of de pil gebruiken die honden niet. En gecastreerd of
gesteriliseerd? Nooit van gehoord. Dus dat fokt hier maar aan. En er zijn hier veel straathonden, waarvan er veel kreupel rond lopen, vermoedelijk aangereden. Een week of twee geleden werden naast het hek van de Fieldoffice Gori,vijf puppies geboren.
Wie de eigenaar van de honden is, geen idee. Al naar gelang de week vorderde, waren er nog drie.
Woensdag waren er nog twee en nu zie ik helemaal geen puppy meer. Ze sjouwen zo op de weg en hier wordt zeer hard en onverantwoord gereden. Hopelijk zijn ze goed terecht gekomen. En je komt hier rare honden tegen, hoor. Zie de “yellow dog”.
En zo vliegen de dagen voorbij. Ik kook regelmatig voor mezelf, alhoewel voor een tientje heb je een heerlijke maaltijd met ook nog een lekkere
pot bier erbij (wat een verschil tussen de diverse missies, hè). Hier in Gori zijn niet alle ingrediënten of benodigdheden te koop en is het handig om een keer per maand naar Tbilisi te rijden waar een groot warenhuis “Carrefour” is gevestigd. Daar is vrijwel alles voorradig. Ik heb geen auto en ben ook niet van plan er een te kopen. Beperk ik mezelf wel mee, helemaal nu het najaar en de winter in aantocht is. Het wordt dus of een taxi, met anderen mee rijden of de trein nemen. Zaterdag met Kees naar Tbilisi geweest en netjes het boek bij de Watchkeeper ingevuld. Voor 50 Lari (omgerekend zo’n 23 euro) werden we naar Tbilisi gereden (een uur rijden), heeft de man ons daar rondgereden en op de terugweg een stop gemaakt bij Carrefour. Deden onze inkopen en konden de taxi niet meer vinden op de plaats waar hij ons had gedropped, dachten wij. Weg taxi!
Kijken, wachten, zoeken. Geen taxi. Toen maar een andere taxi naar Gori genomen.
Hoorden we ’s avonds van een collega dat Carrefour drie parkeerdekken heeft, ja dus…………….ik denk niet dat onze taxichauffeur erg tevreden is over deze klanten. En de mensen hebben het hier al zo moeilijk. Hoe of wat, maar we proberen deze man op te sporen en alsnog de 50 Lari te geven plus een dikke fooi. Spannend, hè. Ik hoop wel dat ik hem eerder zie dan hij mij.
Het blijft hier maar mooi weer en dan is het op de vrije dag genieten. Een wandeling van 1,5 uur en een stijgingspercentage van 17% naar Gori
Jvari, een kapel bovenop de bult. Zie hier een paar foto’s waarbij in de natuur op traditionele wijze schapen worden geslacht. Het slachtafval rolt wel de berg af en is voor de vogels.
Ach ja, zo maak je van alles mee en is het heel interessant om collega’s te hebben uit diverse landen. Van de week op patrouille met een
collega uit Hongarije. Ze was aan het bellen in haar eigen taal en aan het eind van het gesprek zegt ze tegen de andere kant: Kissy Pussy. Ik lag in een deuk. Had dit vrij vertaald naar het NL, maar betekent: tot ziens, ciao!
Afgelopen woensdag heeft ons India team onze “maintenaceday” gehad. Gezien de winterse periode die er weer aan staat te komen, kregen we praktijkles
in het aanbrengen van sneeuwkettingen, het werken met de winch, het gebruik van de startkabels, het wisselen van een wiel en nog meer technische zaken. En wat alzo “im Frage” komt. De dag werd afgesloten met een diner (eten en drinken op zijn Georgisch!! Hik!).
Mensen ik brei er weer een eind aan. Blijf gezond!!
PS. De taxichauffeur is inmiddels betaald. Was inderdaad “pissed off”.
Kees sprak met hem en met tussenkomst van de tolk werd de zaak geregeld. De arme man had tweeënhalf uur lang op ons gewacht bij Carrefour. Inderdaad drie parkeerdekken.
Een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Rob Mackaaij
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Nu ik deze 7e nieuwsbrief aan het tikken ben, luister ik onder andere naar “Innocent Condemned” van Rob Goorhuis. Een van de stukken die op zaterdag 9 november jl. zijn gespeeld tijdens het najaarsconcert van het Fanfarekorps Ons Genoegen in Hattem.
Ik speel hierin al een jaar of 18 mee op de trombone. Ook dat zijn van die dingen die je dan afweegt bij je keuze om op missie te gaan. In ieder geval kan ik met het drinken van een pilsje de spanning van de lippen wel aardig op peil houden. Dus, wanneer ik terugkom, schuif ik er zo weer bij alsof ik niet weg ben geweest (nou ja!).
Onlangs werden in Gori “de twee dagen van Gori gevierd”. Hier wordt heel veel gedanst en gezongen en begint de jeugd hier al op heel jonge leeftijd mee. Mooi om te zien en om naar te luisteren.
Ging tot in de vroege uurtjes door, dus dat was weinig slapen voor mij. Ja dat krijg je dan als je midden in de stad woont. Maar wel erg gezellig, hoor.
De Press and Public Information Office zit ook niet stil en op de foto staat de nieuw verschenen informatiefolder. Who we are? What do we do?
En What we don’t do.
We hebben hier heel veel zoals ze noemen: Freedom of movement. Ben je in een straal van 5 km rond Gori dan is het geen probleem. Wil je naar Tbilisi,
ook al is het op je vrije dag, dan moet dit in een boek ingevuld worden bij de Watchkeeper. Ga je naar alle andere bestemmingen, dus hier ook op je vrije dag, dan moet je een MOP (Movement of Personnel) invullen. Zo gingen Kees en ik op een mooie zondagmiddag naar Uplistsikhe, hemelsbreed 10 kilometer buiten Gori, Vergeten dus een MOP in te vullen en dachten dat het met een telefoontje wel geregeld was. Eh, mannen niet vergeten volgende keer een MOP in te vullen. Oké, baas, pas probleme. Er wordt hier goed aan onze veiligheid gedacht.
Uplistsikhe is een van de oudste grotnederzettingen van Georgië en de rest van de Kaukasus. Al 3000 jaar geleden zijn hier in de hellingen van de Mtkvari-vallei grotwoningen uitgehouwen. Rond de 5e eeuw groeide de plaats uit tot een belangrijk handelscentrum aan de hier lopende Zijderoute.
Uplistsikhe is lange tijd bewoond geweest door monniken.
Een prachtig uitzicht over de Mtkvari vallei. Waar verdien ik het aan dat ik dit allemaal mag meemaken.
Er zijn hier zoveel contrasten. Bedelende en in containers zoekende mensen naar eten en dikke BMW’s, Mercedessen Toyota’s.
Daar het hier stikt van de (straat)honden had ik misschien al een keer verteld. Condooms of de pil gebruiken die honden niet. En gecastreerd of
gesteriliseerd? Nooit van gehoord. Dus dat fokt hier maar aan. En er zijn hier veel straathonden, waarvan er veel kreupel rond lopen, vermoedelijk aangereden. Een week of twee geleden werden naast het hek van de Fieldoffice Gori,vijf puppies geboren.
Wie de eigenaar van de honden is, geen idee. Al naar gelang de week vorderde, waren er nog drie.
Woensdag waren er nog twee en nu zie ik helemaal geen puppy meer. Ze sjouwen zo op de weg en hier wordt zeer hard en onverantwoord gereden. Hopelijk zijn ze goed terecht gekomen. En je komt hier rare honden tegen, hoor. Zie de “yellow dog”.
En zo vliegen de dagen voorbij. Ik kook regelmatig voor mezelf, alhoewel voor een tientje heb je een heerlijke maaltijd met ook nog een lekkere
pot bier erbij (wat een verschil tussen de diverse missies, hè). Hier in Gori zijn niet alle ingrediënten of benodigdheden te koop en is het handig om een keer per maand naar Tbilisi te rijden waar een groot warenhuis “Carrefour” is gevestigd. Daar is vrijwel alles voorradig. Ik heb geen auto en ben ook niet van plan er een te kopen. Beperk ik mezelf wel mee, helemaal nu het najaar en de winter in aantocht is. Het wordt dus of een taxi, met anderen mee rijden of de trein nemen. Zaterdag met Kees naar Tbilisi geweest en netjes het boek bij de Watchkeeper ingevuld. Voor 50 Lari (omgerekend zo’n 23 euro) werden we naar Tbilisi gereden (een uur rijden), heeft de man ons daar rondgereden en op de terugweg een stop gemaakt bij Carrefour. Deden onze inkopen en konden de taxi niet meer vinden op de plaats waar hij ons had gedropped, dachten wij. Weg taxi!
Kijken, wachten, zoeken. Geen taxi. Toen maar een andere taxi naar Gori genomen.
Hoorden we ’s avonds van een collega dat Carrefour drie parkeerdekken heeft, ja dus…………….ik denk niet dat onze taxichauffeur erg tevreden is over deze klanten. En de mensen hebben het hier al zo moeilijk. Hoe of wat, maar we proberen deze man op te sporen en alsnog de 50 Lari te geven plus een dikke fooi. Spannend, hè. Ik hoop wel dat ik hem eerder zie dan hij mij.
Het blijft hier maar mooi weer en dan is het op de vrije dag genieten. Een wandeling van 1,5 uur en een stijgingspercentage van 17% naar Gori
Jvari, een kapel bovenop de bult. Zie hier een paar foto’s waarbij in de natuur op traditionele wijze schapen worden geslacht. Het slachtafval rolt wel de berg af en is voor de vogels.
Ach ja, zo maak je van alles mee en is het heel interessant om collega’s te hebben uit diverse landen. Van de week op patrouille met een
collega uit Hongarije. Ze was aan het bellen in haar eigen taal en aan het eind van het gesprek zegt ze tegen de andere kant: Kissy Pussy. Ik lag in een deuk. Had dit vrij vertaald naar het NL, maar betekent: tot ziens, ciao!
Afgelopen woensdag heeft ons India team onze “maintenaceday” gehad. Gezien de winterse periode die er weer aan staat te komen, kregen we praktijkles
in het aanbrengen van sneeuwkettingen, het werken met de winch, het gebruik van de startkabels, het wisselen van een wiel en nog meer technische zaken. En wat alzo “im Frage” komt. De dag werd afgesloten met een diner (eten en drinken op zijn Georgisch!! Hik!).
Mensen ik brei er weer een eind aan. Blijf gezond!!
PS. De taxichauffeur is inmiddels betaald. Was inderdaad “pissed off”.
Kees sprak met hem en met tussenkomst van de tolk werd de zaak geregeld. De arme man had tweeënhalf uur lang op ons gewacht bij Carrefour. Inderdaad drie parkeerdekken.
Een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Rob Mackaaij
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 6
Gori, 3 november 2013.
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Wanneer je in het begin van de missie bent, valt er heel veel te vertellen. Nu zijn we vijf weken verder en het vergaat me nog steeds goed. Wat gaat de tijd snel. Zal nu tweewekelijks de nieuwtjes uit Georgië verzenden. Fijn om reacties te ontvangen van familie, vrienden, kennissen en collega’s. Bedankt
hier voor want ik vind het fijn om ook wat van jullie te horen. Ver van huis, maar toch ook weer dichtbij, want ik kan het nieuws bij jullie ook volgen via “uitzending gemist” en Skype werkt hier redelijk goed. Inmiddels hebben jullie weer wintertijd en is de eerste najaarsstorm achter de rug. Het tijdverschil is
nu dus drie uur (hier 3 uur later).
Op 27 oktober zijn hier verkiezingen geweest en heeft Georgië nu een nieuwe president. Wat dit voor gevolgen gaat hebben voor de missie: geen idee.
Wacht ik gewoon af.
Afgelopen weken weer een paar mooie “patrols” meegemaakt en wat is de natuur hier mooi. Het begint nu routine te worden en wisselt het chauffeur en deputy patrol leader zijn. Terwijl jullie genieten van de storm, wind en regen, hebben wij hier nog steeds mooi weer en dat kun je ook wel zien op de foto’s. Afgelopen week zelfs nog een graad of 20 en volop zon.
Wil je de natuur hier gaan bekijken dan heb je echt wel een auto nodig. Met de trein reizen gaat ook wel, maar dan kom je eigenlijk alleen in de
steden. Vandaar kun je wel goedkoop met een taxi reizen. Regelmatig hoorde ik mensen zeggen: “Welcome to Paradise”, maar daar zit een legende achter. Toen hemel en aarde geschapen waren ging God de wereld verdelen. Maar de Georgiërs waren te druk met lekker eten, heel veel drinken en
feestvieren en waren ze te laat voor een stuk grond. Toen ze hierna naar God toegingen en ook vroegen om een stuk land, zei God: “Jullie mogen het stuk land hebben dat ik voor mezelf had gereserveerd”. En ziedaar dat is nu het huidige Georgië. Dit heb ik niet verzonnen, maar zo gaat echt het verhaal.
Zo kun je dus ook echt genieten tijdens de surveillances, waarbij de factor “tijd” even vergeten wordt.
Tenminste, op de terugweg kreeg onze voorste auto een klapband en dan wordt het even achter de oren krabben hoe je een Toyota Landcruiser van 5,5 ton met een van zijn pootjes van de grond krijgt. Twee krikken brachten de uitkomst en na een half uur sleutelen konden we verder. En ik moet eerlijk toegeven het idee hoe die twee krikken te gebruiken kwam van een vrouw, onze tolk.
Ook komt iedereen aan de beurt om beschikbaar te zijn voor MTO (Logistiek en Transport). Het viel mij vorige week te beurt en mocht ik ’s nachts om half
twee zeven collega’s naar de luchthaven in Tbilisi brengen. Zij gingen met verlof. Nou was de weg heen niet zo moeilijk, want een aantal wisten wel de
route. Juist, op de terugweg raakte ik helemaal het spoor bijster, maar reed toch wel voor 5 uur na een lange omweg via een by-pass route de poort binnen. De bus zag er niet uit en aan mij de eer om deze ’s middags te laten wassen. Hier een fotootje waarvan ik vond dat ik deze ’s avonds wel had verdiend (ter vergelijking een Primera aansteker). Ter info: twee liter bier!!!
Eten en drinken prima, maar er moet ook aan de conditie gewerkt worden en gelukkig is er in de kelder van de Field Office een Gym. Ziet er op de foto’s
veel mooier en professioneler uit dan het werkelijk is en kan niet tippen aan het Fysio+Fitness centrum NO Veluwe in Wapenveld, waar ik straks tijdens mijn verlof, hoop ik, weer wat uurtjes kan RPM’en. Enfin, beter iets dan niets en ik kan hiermee mijn conditie goed op peil houden.
Ik geloof vast dat jullie na het lezen van mijn nieuwsbrieven denken (en misschien wel hardop zeggen): Zo, die Rob heeft het maar mooi voor elkaar.
Een jaar vakantie en nog extra geld verdienen ook. Zou ik ook denken als ik zo mijn verslagen lees. Jaloers collega’s? Het staat een ieder
vrij om zich bij bureau uitzendingen van de Landelijke Eenheid aan te melden voor een uitzending. En ik heb in de 1e nieuwsbrief al aangegeven dat je een missie niet cadeau krijgt.
En waarbij ik ook heb aangegeven dat (politiek) gevoelige informatie niet in een nieuwsbrief vermeld kan en mag worden. Nu is dit geen Afghanistan of
straks een Mali missie, maar er wordt uiteraard ook gewerkt, net als bij jullie. Ja, zelfs vijf dagen per week (was gewend 4 x 9 en nachtdienstontheffing). Hier niet dus. Maar je hoort mij niet klagen. Weet nu ook hoe zwaar het beroep van een huisman/vrouw is
(schoonmaken, wassen, strijken, boodschappen doen). Het gaat jullie allemaal goed en Georgië is een pracht land alleen ze moeten het
autoverkeer afschaffen. Het oversteken is nog vaak een kritiek moment (voor de voetganger wel te verstaan).
Nog ruim 5 weken en dan ga ik fijn twee weken naar Nederland.
Een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Rob Mackaaij
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Wanneer je in het begin van de missie bent, valt er heel veel te vertellen. Nu zijn we vijf weken verder en het vergaat me nog steeds goed. Wat gaat de tijd snel. Zal nu tweewekelijks de nieuwtjes uit Georgië verzenden. Fijn om reacties te ontvangen van familie, vrienden, kennissen en collega’s. Bedankt
hier voor want ik vind het fijn om ook wat van jullie te horen. Ver van huis, maar toch ook weer dichtbij, want ik kan het nieuws bij jullie ook volgen via “uitzending gemist” en Skype werkt hier redelijk goed. Inmiddels hebben jullie weer wintertijd en is de eerste najaarsstorm achter de rug. Het tijdverschil is
nu dus drie uur (hier 3 uur later).
Op 27 oktober zijn hier verkiezingen geweest en heeft Georgië nu een nieuwe president. Wat dit voor gevolgen gaat hebben voor de missie: geen idee.
Wacht ik gewoon af.
Afgelopen weken weer een paar mooie “patrols” meegemaakt en wat is de natuur hier mooi. Het begint nu routine te worden en wisselt het chauffeur en deputy patrol leader zijn. Terwijl jullie genieten van de storm, wind en regen, hebben wij hier nog steeds mooi weer en dat kun je ook wel zien op de foto’s. Afgelopen week zelfs nog een graad of 20 en volop zon.
Wil je de natuur hier gaan bekijken dan heb je echt wel een auto nodig. Met de trein reizen gaat ook wel, maar dan kom je eigenlijk alleen in de
steden. Vandaar kun je wel goedkoop met een taxi reizen. Regelmatig hoorde ik mensen zeggen: “Welcome to Paradise”, maar daar zit een legende achter. Toen hemel en aarde geschapen waren ging God de wereld verdelen. Maar de Georgiërs waren te druk met lekker eten, heel veel drinken en
feestvieren en waren ze te laat voor een stuk grond. Toen ze hierna naar God toegingen en ook vroegen om een stuk land, zei God: “Jullie mogen het stuk land hebben dat ik voor mezelf had gereserveerd”. En ziedaar dat is nu het huidige Georgië. Dit heb ik niet verzonnen, maar zo gaat echt het verhaal.
Zo kun je dus ook echt genieten tijdens de surveillances, waarbij de factor “tijd” even vergeten wordt.
Tenminste, op de terugweg kreeg onze voorste auto een klapband en dan wordt het even achter de oren krabben hoe je een Toyota Landcruiser van 5,5 ton met een van zijn pootjes van de grond krijgt. Twee krikken brachten de uitkomst en na een half uur sleutelen konden we verder. En ik moet eerlijk toegeven het idee hoe die twee krikken te gebruiken kwam van een vrouw, onze tolk.
Ook komt iedereen aan de beurt om beschikbaar te zijn voor MTO (Logistiek en Transport). Het viel mij vorige week te beurt en mocht ik ’s nachts om half
twee zeven collega’s naar de luchthaven in Tbilisi brengen. Zij gingen met verlof. Nou was de weg heen niet zo moeilijk, want een aantal wisten wel de
route. Juist, op de terugweg raakte ik helemaal het spoor bijster, maar reed toch wel voor 5 uur na een lange omweg via een by-pass route de poort binnen. De bus zag er niet uit en aan mij de eer om deze ’s middags te laten wassen. Hier een fotootje waarvan ik vond dat ik deze ’s avonds wel had verdiend (ter vergelijking een Primera aansteker). Ter info: twee liter bier!!!
Eten en drinken prima, maar er moet ook aan de conditie gewerkt worden en gelukkig is er in de kelder van de Field Office een Gym. Ziet er op de foto’s
veel mooier en professioneler uit dan het werkelijk is en kan niet tippen aan het Fysio+Fitness centrum NO Veluwe in Wapenveld, waar ik straks tijdens mijn verlof, hoop ik, weer wat uurtjes kan RPM’en. Enfin, beter iets dan niets en ik kan hiermee mijn conditie goed op peil houden.
Ik geloof vast dat jullie na het lezen van mijn nieuwsbrieven denken (en misschien wel hardop zeggen): Zo, die Rob heeft het maar mooi voor elkaar.
Een jaar vakantie en nog extra geld verdienen ook. Zou ik ook denken als ik zo mijn verslagen lees. Jaloers collega’s? Het staat een ieder
vrij om zich bij bureau uitzendingen van de Landelijke Eenheid aan te melden voor een uitzending. En ik heb in de 1e nieuwsbrief al aangegeven dat je een missie niet cadeau krijgt.
En waarbij ik ook heb aangegeven dat (politiek) gevoelige informatie niet in een nieuwsbrief vermeld kan en mag worden. Nu is dit geen Afghanistan of
straks een Mali missie, maar er wordt uiteraard ook gewerkt, net als bij jullie. Ja, zelfs vijf dagen per week (was gewend 4 x 9 en nachtdienstontheffing). Hier niet dus. Maar je hoort mij niet klagen. Weet nu ook hoe zwaar het beroep van een huisman/vrouw is
(schoonmaken, wassen, strijken, boodschappen doen). Het gaat jullie allemaal goed en Georgië is een pracht land alleen ze moeten het
autoverkeer afschaffen. Het oversteken is nog vaak een kritiek moment (voor de voetganger wel te verstaan).
Nog ruim 5 weken en dan ga ik fijn twee weken naar Nederland.
Een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Rob Mackaaij
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 5
Gori, 20 oktober 2013.
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
De “ inductietraining” van zeven dagen zit er op. Eerst twee dagen in Gori en afgelopen week in Tbilisi.
Het waren intensieve dagen, vooral omdat ik niet gewend ben natuurlijk om weer hele dagen “in de klas” te zitten. Maar wel afgewisseld met veel praktijkoefeningen en trainingen. Om jullie een indruk te
geven wat er werd behandeld, een kleine opsomming en natuurlijk voorzien van een mooie foto van het Dutch team op dat moment in training. De rode draad door de hele cursus in natuurlijk waarvoor we hier zijn: het mandaat. Dit houdt kort gezegd in: waarnemen, vertrouwen opbouwen, onpartijdigheid en rapportage. En daar komt meer bij kijken dan alleen maar deze vier woorden. Want wat als de shit uitbreekt !!!!!!……………………………..en dat kan gebeuren. Ook daar moet je op voorbereid zijn in een missie.
Even tussendoor: Vanmorgen kreeg ik van de makelaar de door hem beloofde zelfgemaakte witte wijn en heb juist een glas ingeschonken.
Daarvan ga ik genieten bij het tikken van deze nieuwsbrief, dus ga je denken: wat slaat die Rob nu een wartaal uit, dan komt dat door de wijn.
Het was niet toegestaan om verder tijdens de cursus/trainingen foto’s te maken, dus hier moeten jullie het mee doen. De SSAT was natuurlijk
niet alles. Deze duurde wel twee dagen en hield onder andere in: ontsnappen uit een hinderlaag, hoe te handelen bij een gewapend
“checkpoint”, kaart- en kompaslezen, GPS, gebruik satelliettelefoon, patrouilleprocedures, onderzoek voertuigen op explosieven.
Een aantal overige cursusonderdelen was: conflict achtergrond informatie: waarom is de EUMM hier; Six Point Agreement en EUMM mandaat; Pers- en
publiekinformatie; administratie, financiën en Human Resources; Code of Conduct (zeg maar de gedragsregels in de missie); interviewtechniek; mensenrechten; Georgische cultuur; patrouille en het schrijven van rapporten. Een kleine greep uit het programma en veel gecombineerd met oefeningen. Mijn hoofd voelde ’s avonds dan ook vaak als een wattenbol, en dat kwam dan niet door het bier al smaakt het Georgische bier uitstekend.
De donderdagavond werd dan ook afgesloten met een Georgisch diner. Poeh, wat daar allemaal niet op tafel kwam. Zie foto. Ach, ik zie dat het eten op is. Kom het zelf maar een keer ervaren.
Zoals jullie uit voorgaande verslagen hebben kunnen lezen, bestaat het leven niet alleen uit werken, maar ook het verkennen van het land en de cultuur en de mensen leren kennen. De volgende ervaring wil ik jullie dan ook niet onthouden toen ik een van de kerken in Gori bezocht. Ik ben geen kerkganger en geloof niet in een God (het zit in de mens zelf) maar respecteer uiteraard ieders geloof. Hier is 80% Christelijk Orthodox en vind ik het wel mooi om kerken te bezoeken vanwege het bouwwerk en de gigantisch mooie schilderingen. De kerken zijn ook 24/7 toegankelijk en daar wordt heel veel gebruik van gemaakt. De mensen hier zijn erg gelovig. Toen ik binnenliep op het binnenterrein van de kerk ging ik netjes naar het loket om, naar ik dacht, een kaartje te kopen, maar kreeg van een mij onbekende man (volgens mij een Georgiër) een kaars in de hand gedrukt. Jeetje, wat moet ik hier nou meedoen. Ik heb de kaars aangestoken, neergezet bij andere kaarsen zoals het hoort en gedacht: deze is voor iedereen die van mij houdt!!!!
Eigenlijk heeft men het liever niet dat er foto’s in de kerk gemaakt worden, maar als je het netjes vraagt dan krijg je wel toestemming. Ik heb er
dan ook wel een kwartier gestaan en rondgekeken.
Inmiddels is Kees Poelma, een ex-marechaussee’er en uitgezonden door Buitenlandse Zaken ook gearriveerd in Gori en zijn we daar met drie
Nederlanders. Het is wel fijn om lekker effe met elkaar je eigen moerstaal te spreken.
Wanneer ik het weekend vrij ben, gebruik ik de zaterdag voor de huishoudelijke zaken en zie daar de volgende foto waarmee ik deze nieuwsbrief afsluit met het weer van afgelopen week: zonnig en 20/23 graden. Vandaag bewolkt, regenbuien, harde wind en 12 graden.
Een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Rob Mackaaij
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
De “ inductietraining” van zeven dagen zit er op. Eerst twee dagen in Gori en afgelopen week in Tbilisi.
Het waren intensieve dagen, vooral omdat ik niet gewend ben natuurlijk om weer hele dagen “in de klas” te zitten. Maar wel afgewisseld met veel praktijkoefeningen en trainingen. Om jullie een indruk te
geven wat er werd behandeld, een kleine opsomming en natuurlijk voorzien van een mooie foto van het Dutch team op dat moment in training. De rode draad door de hele cursus in natuurlijk waarvoor we hier zijn: het mandaat. Dit houdt kort gezegd in: waarnemen, vertrouwen opbouwen, onpartijdigheid en rapportage. En daar komt meer bij kijken dan alleen maar deze vier woorden. Want wat als de shit uitbreekt !!!!!!……………………………..en dat kan gebeuren. Ook daar moet je op voorbereid zijn in een missie.
Even tussendoor: Vanmorgen kreeg ik van de makelaar de door hem beloofde zelfgemaakte witte wijn en heb juist een glas ingeschonken.
Daarvan ga ik genieten bij het tikken van deze nieuwsbrief, dus ga je denken: wat slaat die Rob nu een wartaal uit, dan komt dat door de wijn.
Het was niet toegestaan om verder tijdens de cursus/trainingen foto’s te maken, dus hier moeten jullie het mee doen. De SSAT was natuurlijk
niet alles. Deze duurde wel twee dagen en hield onder andere in: ontsnappen uit een hinderlaag, hoe te handelen bij een gewapend
“checkpoint”, kaart- en kompaslezen, GPS, gebruik satelliettelefoon, patrouilleprocedures, onderzoek voertuigen op explosieven.
Een aantal overige cursusonderdelen was: conflict achtergrond informatie: waarom is de EUMM hier; Six Point Agreement en EUMM mandaat; Pers- en
publiekinformatie; administratie, financiën en Human Resources; Code of Conduct (zeg maar de gedragsregels in de missie); interviewtechniek; mensenrechten; Georgische cultuur; patrouille en het schrijven van rapporten. Een kleine greep uit het programma en veel gecombineerd met oefeningen. Mijn hoofd voelde ’s avonds dan ook vaak als een wattenbol, en dat kwam dan niet door het bier al smaakt het Georgische bier uitstekend.
De donderdagavond werd dan ook afgesloten met een Georgisch diner. Poeh, wat daar allemaal niet op tafel kwam. Zie foto. Ach, ik zie dat het eten op is. Kom het zelf maar een keer ervaren.
Zoals jullie uit voorgaande verslagen hebben kunnen lezen, bestaat het leven niet alleen uit werken, maar ook het verkennen van het land en de cultuur en de mensen leren kennen. De volgende ervaring wil ik jullie dan ook niet onthouden toen ik een van de kerken in Gori bezocht. Ik ben geen kerkganger en geloof niet in een God (het zit in de mens zelf) maar respecteer uiteraard ieders geloof. Hier is 80% Christelijk Orthodox en vind ik het wel mooi om kerken te bezoeken vanwege het bouwwerk en de gigantisch mooie schilderingen. De kerken zijn ook 24/7 toegankelijk en daar wordt heel veel gebruik van gemaakt. De mensen hier zijn erg gelovig. Toen ik binnenliep op het binnenterrein van de kerk ging ik netjes naar het loket om, naar ik dacht, een kaartje te kopen, maar kreeg van een mij onbekende man (volgens mij een Georgiër) een kaars in de hand gedrukt. Jeetje, wat moet ik hier nou meedoen. Ik heb de kaars aangestoken, neergezet bij andere kaarsen zoals het hoort en gedacht: deze is voor iedereen die van mij houdt!!!!
Eigenlijk heeft men het liever niet dat er foto’s in de kerk gemaakt worden, maar als je het netjes vraagt dan krijg je wel toestemming. Ik heb er
dan ook wel een kwartier gestaan en rondgekeken.
Inmiddels is Kees Poelma, een ex-marechaussee’er en uitgezonden door Buitenlandse Zaken ook gearriveerd in Gori en zijn we daar met drie
Nederlanders. Het is wel fijn om lekker effe met elkaar je eigen moerstaal te spreken.
Wanneer ik het weekend vrij ben, gebruik ik de zaterdag voor de huishoudelijke zaken en zie daar de volgende foto waarmee ik deze nieuwsbrief afsluit met het weer van afgelopen week: zonnig en 20/23 graden. Vandaag bewolkt, regenbuien, harde wind en 12 graden.
Een missiegroet en tot de volgende nieuwsbrief.
Rob Mackaaij
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 4
Gori, 13 oktober 2013.
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Alweer een week voorbij. Wat gaat de tijd snel.
Een teken dat ik het werken en verblijf in Georgië waardevol vind en bijdrage kan leveren aan een oplossing. Natuurlijk mis ik Mia, de kinderen, de muziek en alle vrienden, collega’s en kennissen. Maar het werken hier geeft voldoening en het team is een grote familie. Ik ga jullie enigszins informeren
over het werk hier. Eerst iets over de organisatie. Niet te lang, want anders gaat dat vervelen, maar toch. Waarom ben ik hier? (en met mij nog zo’n 260 vrijwilligers). Wij vallen onder de vlag van de EUMM (European Union Monitoring Mission), met grote baas Brussel. Gaat in vogelvlucht, hoor. Wil je meer weten over de EUMM Google naar EUMM Georgië. Het werk hier voor ons bestaat uit vier onderdelen:
Stabilisation, Monitoring, Confidence building en reporting. En heel belangrijk: onpartijdigheid. En dat is ook voor een politieman best wel moeilijk. We hebben allemaal ergens een mening over, dat mag. Maar voor ons werk is het heel belangrijk om geen partij te kiezen. Wij monitoren (waarnemen) en rapporteren dit. De problemen zijn tussen Georgië, (Abchazië) Rusland en Ossetië. Daar ligt de politieke oplossing, uiteraard met steun van andere landen die daarin kunnen bemiddelen.
In Tbilisi staat het hoofdbureau (Headquarters) van waaruit de Head of Mission werkt met daar om heen diverse ondersteuningseenheden. In het “veld” drie zogeheten Fieldoffices Mtscheta, Gori en Zugdidi met alle een Chief of Fieldoffice, Report- en informationoffice, operations, watchkeeper, twee ABL
teams (kom ik zo nog op terug), compliance team en Human resource. Verder een medisch ondersteuning team en een team tolken ter ondersteuning. Ons team bestaat uit 91 FTE’s uit diverse EU landen (o.a. Zweden, Duitsland, Finland, Polen, Bulgarije, Italië, Ierland en uiteraard Nederland). We werken in een Area of Responcibilty (AOR) waarvan Gori het kleinste gebied heeft, maar wel het meeste gebeurt. ABL staat voor Administrative Boundary Line. Dit is “de Grens” tussen Ossetië en de Tbilisi Administrative Territory. Kun je het volgen. Want Georgië is het hele gebied (Abchazië, Ossetië en Georgië (TAT.) Het compliance team zorgt voor het nakomen van afspraken die gemaakt zijn over bewapening. Controle van politie en leger.
De twee ABL teams bij ons heten India en Kilo. Ik ben ingedeeld in het India team, bestaande uit een teamleader, 2 deputy teamleaders en een aantal
patrolmembers, Monitors. En iedereen die binnen het team komt, begint als monitor. Van ex kolonel, legerofficier, een hoge civiele functie of what so ever, beginnen onder aan de ladder. En die ladder is echt belangrijk. Vergelijk het maar met een nog niet afgemaakt schilderij dat op 4 meter hoog hangt en er allemaal ladders omheen staan (politieke, economische en ook de EUMM ladder) met allemaal een paar kleuren, waarvan onze kleur wit is, maar alle kleuren bijdragen aan een mooi schilderij, dat Georgië heet.
Als je de onderste sporten van onze ladder weglaat (en dat zijn de monitoren)of de sporten te ver uit elkaar zet krijg je de kleur nooit of
moeilijk bovenaan. Dus de monitor rapportages zijn heel belangrijk in het geheel. Uiteindelijk belanden deze aangevuld, bijgeschaafd in Brussel en dan is
de cirkel rond.
Zonder afbeeldingen maak ik de nieuwsbrief ook wel een beetje saai, dus naar de werkvloer. Onze patrols bestaan uit een vroege-, middag-, late- en
indien nodig een nachtdienst. Iedere dag om 08.30 uur is een algemene briefing, die druk bezocht wordt. Eerst een applaus voor de jarige(n) en dan worden zakelijke dingen doorgenomen.
Hierna begint de patrouille die bestaat uit twee Toyota Landcruisers (elk 4,5 ton), twee chauffeurs, patrol leader, deputy patrol leader en een tolk.
Ondersteuning door een medisch team. De vesten, helm, traumakit en stretcher gaan altijd mee achterin de bak.
Daarin ook mijn rugzak met mijn papegaai die altijd met mij meereist.
De eerste maanden ben ik de chauffeur en aan mij de schone taak de auto te controleren op schade, olie, banden etc. Is iedere chauffeur verplicht voor
vertrek. Na de patrol wassen en aftanken en rittenstaat invullen.
En dan op patrouille. Het gebied in naar de afscheiding tussen Georgië (TAT) en Ossetië. Door de Russen wordt een hek aangelegd om maar duidelijk te
maken dat Ossetië geen deel uitmaakt van Georgië. Aan beide zijden wonen families en elkaar niet meer kunnen bezoeken. Een plaatje van dit hek. Het bord is onlangs geplaatst. Achter het hek ligt Zuid Ossetië. Er vinden ook met regelmaat demonstraties plaats.
Als je een beetje scheef staat moet je je hele gewicht tegen de deur van de Toyota duwen om deze open te krijgen. Verder rijdt het wel prachtig en
heeft het verkeer wel een beetje respect voor je. Gelukkig maar, want wat een stunten worden er op de weg uitgehaald.
Ik moet nog wel even wat herstellen. In mijn eerste nieuwsbrief sprak ik over de stugheid en onvriendelijkheid van de Georgiër. Nou ik heb inmiddels
anders meegemaakt. In Gori zijn de mensen nog wel enigszins stug, begrijpelijk gezien de armoede en werkloosheid. Maar kom je op platteland:
allervriendelijkst. Nou ja,de foto’s zeggen genoeg toch. Wordt je uitgenodigd om in een klein plaatsje bij mensen te komen kijken hoe de wijn
gemaakt wordt. Daarna wordt de tafel gedekt en moet je mee eten en vooral drinken. Toch maar goed dat ik de chauffeur ben. Dit wordt geaccepteerd,
anders blijven drinken. Opa (84 jaar) bleef proosten. Prachtig!
De volgende dienst was er een van 03.00 – 10.30 uur. Jeetje, dat was ik niet meer gewend zo vroeg uit bed. Maar wel fijn, want dan heb je daarna nog de hele dag en ik wilde Gori nog wat verder gaan verkennen. Een kleine kilometer achter “mijn woonblok” staat nog een kasteel. Even wachten met verder lezen. Ik ga eerst even een bakkie koffie zetten………………………………………………………
Zo, daar ben ik weer. Het middeleeuwse Gori-kasteel wordt gerestaureerd en geeft een mooi uitzicht over de stad en is sneeuw zichtbaar in de hoge Kaukasus.
Er valt nog veel meer te vertellen, maar eerst ga ik een week naar Tbilisi op cursus. Tot de volgende nieuwsbrief en ik hoor dat het in Nederland
regent en koud is, hier 20/22 graden en volop zon. Om maar even mee af te sluiten.
Een missiegroet
Rob Mackaaij
(Foto's staan onderaan deze nieuwsbrief)
Alweer een week voorbij. Wat gaat de tijd snel.
Een teken dat ik het werken en verblijf in Georgië waardevol vind en bijdrage kan leveren aan een oplossing. Natuurlijk mis ik Mia, de kinderen, de muziek en alle vrienden, collega’s en kennissen. Maar het werken hier geeft voldoening en het team is een grote familie. Ik ga jullie enigszins informeren
over het werk hier. Eerst iets over de organisatie. Niet te lang, want anders gaat dat vervelen, maar toch. Waarom ben ik hier? (en met mij nog zo’n 260 vrijwilligers). Wij vallen onder de vlag van de EUMM (European Union Monitoring Mission), met grote baas Brussel. Gaat in vogelvlucht, hoor. Wil je meer weten over de EUMM Google naar EUMM Georgië. Het werk hier voor ons bestaat uit vier onderdelen:
Stabilisation, Monitoring, Confidence building en reporting. En heel belangrijk: onpartijdigheid. En dat is ook voor een politieman best wel moeilijk. We hebben allemaal ergens een mening over, dat mag. Maar voor ons werk is het heel belangrijk om geen partij te kiezen. Wij monitoren (waarnemen) en rapporteren dit. De problemen zijn tussen Georgië, (Abchazië) Rusland en Ossetië. Daar ligt de politieke oplossing, uiteraard met steun van andere landen die daarin kunnen bemiddelen.
In Tbilisi staat het hoofdbureau (Headquarters) van waaruit de Head of Mission werkt met daar om heen diverse ondersteuningseenheden. In het “veld” drie zogeheten Fieldoffices Mtscheta, Gori en Zugdidi met alle een Chief of Fieldoffice, Report- en informationoffice, operations, watchkeeper, twee ABL
teams (kom ik zo nog op terug), compliance team en Human resource. Verder een medisch ondersteuning team en een team tolken ter ondersteuning. Ons team bestaat uit 91 FTE’s uit diverse EU landen (o.a. Zweden, Duitsland, Finland, Polen, Bulgarije, Italië, Ierland en uiteraard Nederland). We werken in een Area of Responcibilty (AOR) waarvan Gori het kleinste gebied heeft, maar wel het meeste gebeurt. ABL staat voor Administrative Boundary Line. Dit is “de Grens” tussen Ossetië en de Tbilisi Administrative Territory. Kun je het volgen. Want Georgië is het hele gebied (Abchazië, Ossetië en Georgië (TAT.) Het compliance team zorgt voor het nakomen van afspraken die gemaakt zijn over bewapening. Controle van politie en leger.
De twee ABL teams bij ons heten India en Kilo. Ik ben ingedeeld in het India team, bestaande uit een teamleader, 2 deputy teamleaders en een aantal
patrolmembers, Monitors. En iedereen die binnen het team komt, begint als monitor. Van ex kolonel, legerofficier, een hoge civiele functie of what so ever, beginnen onder aan de ladder. En die ladder is echt belangrijk. Vergelijk het maar met een nog niet afgemaakt schilderij dat op 4 meter hoog hangt en er allemaal ladders omheen staan (politieke, economische en ook de EUMM ladder) met allemaal een paar kleuren, waarvan onze kleur wit is, maar alle kleuren bijdragen aan een mooi schilderij, dat Georgië heet.
Als je de onderste sporten van onze ladder weglaat (en dat zijn de monitoren)of de sporten te ver uit elkaar zet krijg je de kleur nooit of
moeilijk bovenaan. Dus de monitor rapportages zijn heel belangrijk in het geheel. Uiteindelijk belanden deze aangevuld, bijgeschaafd in Brussel en dan is
de cirkel rond.
Zonder afbeeldingen maak ik de nieuwsbrief ook wel een beetje saai, dus naar de werkvloer. Onze patrols bestaan uit een vroege-, middag-, late- en
indien nodig een nachtdienst. Iedere dag om 08.30 uur is een algemene briefing, die druk bezocht wordt. Eerst een applaus voor de jarige(n) en dan worden zakelijke dingen doorgenomen.
Hierna begint de patrouille die bestaat uit twee Toyota Landcruisers (elk 4,5 ton), twee chauffeurs, patrol leader, deputy patrol leader en een tolk.
Ondersteuning door een medisch team. De vesten, helm, traumakit en stretcher gaan altijd mee achterin de bak.
Daarin ook mijn rugzak met mijn papegaai die altijd met mij meereist.
De eerste maanden ben ik de chauffeur en aan mij de schone taak de auto te controleren op schade, olie, banden etc. Is iedere chauffeur verplicht voor
vertrek. Na de patrol wassen en aftanken en rittenstaat invullen.
En dan op patrouille. Het gebied in naar de afscheiding tussen Georgië (TAT) en Ossetië. Door de Russen wordt een hek aangelegd om maar duidelijk te
maken dat Ossetië geen deel uitmaakt van Georgië. Aan beide zijden wonen families en elkaar niet meer kunnen bezoeken. Een plaatje van dit hek. Het bord is onlangs geplaatst. Achter het hek ligt Zuid Ossetië. Er vinden ook met regelmaat demonstraties plaats.
Als je een beetje scheef staat moet je je hele gewicht tegen de deur van de Toyota duwen om deze open te krijgen. Verder rijdt het wel prachtig en
heeft het verkeer wel een beetje respect voor je. Gelukkig maar, want wat een stunten worden er op de weg uitgehaald.
Ik moet nog wel even wat herstellen. In mijn eerste nieuwsbrief sprak ik over de stugheid en onvriendelijkheid van de Georgiër. Nou ik heb inmiddels
anders meegemaakt. In Gori zijn de mensen nog wel enigszins stug, begrijpelijk gezien de armoede en werkloosheid. Maar kom je op platteland:
allervriendelijkst. Nou ja,de foto’s zeggen genoeg toch. Wordt je uitgenodigd om in een klein plaatsje bij mensen te komen kijken hoe de wijn
gemaakt wordt. Daarna wordt de tafel gedekt en moet je mee eten en vooral drinken. Toch maar goed dat ik de chauffeur ben. Dit wordt geaccepteerd,
anders blijven drinken. Opa (84 jaar) bleef proosten. Prachtig!
De volgende dienst was er een van 03.00 – 10.30 uur. Jeetje, dat was ik niet meer gewend zo vroeg uit bed. Maar wel fijn, want dan heb je daarna nog de hele dag en ik wilde Gori nog wat verder gaan verkennen. Een kleine kilometer achter “mijn woonblok” staat nog een kasteel. Even wachten met verder lezen. Ik ga eerst even een bakkie koffie zetten………………………………………………………
Zo, daar ben ik weer. Het middeleeuwse Gori-kasteel wordt gerestaureerd en geeft een mooi uitzicht over de stad en is sneeuw zichtbaar in de hoge Kaukasus.
Er valt nog veel meer te vertellen, maar eerst ga ik een week naar Tbilisi op cursus. Tot de volgende nieuwsbrief en ik hoor dat het in Nederland
regent en koud is, hier 20/22 graden en volop zon. Om maar even mee af te sluiten.
Een missiegroet
Rob Mackaaij
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 3
Gori, 06 oktober 2013.
(Alle Foto's vind je onderaan de Nieuwsbrief !!)
Alweer een week voorbij en hierbij mijn 3e nieuwsbrief uit het frisser wordende Georgië. Afgelopen week Gori maar eens wezen ontdekken. Ik woon driehonderd meter van het Stalin museum op de Stalin Avenue. Had al gehoord dat
het museum niet veel voorstelt, maar wilde dit zelf ook wel eens zien. Inderdaad, verheerlijking van Stalin en geen woord over de misdrijven die hij tegen de mensheid heeft begaan. Heb er niet langer dan een half uur doorgebracht.
Hier in Gori, waar Stalin is geboren, zijn nog veel aanhangers van hem.
Tot 2010 stond een standbeeld van Stalin op het Stalin Square. Er gaan stemmen in de politiek op om het standbeeld hier weer te plaatsen. Lopend over dit plein realiseer ik mij dat op 12 augustus 2008 de cameraman van RTL4 Stan Storimans door een Russische klusterbom om het leven is gekomen. Er is door Rusland nooit een onderzoek ingesteld naar dit tragisch gebeuren.
Niet alleen het verkeer is gevaarlijk, maar als voetganger moet je ontzettend goed uitkijken waar je loopt. Zie de foto van een goot, dus bij het
oversteken dubbel opletten. Het overkwam mij dus dat ik in een gat op het trottoir stapte. Gelukkig niks bezeerd, want als je wat breekt dan is het toch
wel einde missie.
Afgelopen week natuurlijk het station in Gori bezocht. Het stationsgebouw is nieuw gebouwd na de oorlog in 2008 en ziet er best wel goed
uit. Jammer dat ze het eilandperron vergeten zijn. Veiligheidszaken van ProRail zou hier de handen aan vol hebben met het schrijven van rapporten.
Hieronder een aantal foto’s van het station Gori, waarvan de trap van het perron levensgevaarlijk is. En natuurlijk moet er ook met de trein gereist
worden. Op zaterdag jl. hadden we een kennismaking met de Nederlandse ambassadeur in Tbilisi, de heer en mevrouw Horbach en waren wij uitgenodigd op zijn residentie. Informele bijeenkomst met de Nederlanders werkzaam bij de EUMM. Gezellig en heerlijk gegeten.
De reis naar Tbilisi natuurlijk per trein. Een rit van anderhalf uur, waarbij ik op de heenreis bijna de hele weg gestaan heb. Maar weer een mooie
ervaring. Denk dat de foto’s voor zich spreken. En de prijs: 1 Larie (omgerekend 50 eurocent). Wordt dus nog door de lokettiste geschreven met het treinnummer en de tijd erop en daarna gestanst. Bij controle krijg je er dan een scheurtje in. Prachtig!!!
Maar dan heb je ook wat!!! Slingerend en schuddend, hortend en stotend langs de rivier de Mtkvari. Wel stroomlijnmaterieel natuurlijk en het baanvak
voorzien van seinen en elektrisch bediende wissels. Nou ja, met acht keer per dag een trein kan er ook niet zoveel gebeuren. Oh ja, en in de nacht ook nog twee, die er wel beter uit schijnen te zien. Die reis ga ik ook nog een keer beleven.
Ziet er op de foto allemaal nog wel aardig uit, maar in werkelijkheid de jaren vijftig. En jawel, de kaartjes worden gecontroleerd door de: Security
Police. Ik hou er mee op anders denken jullie nog dat ik hier op vakantie ben. Het volgende verslag gaat over het werk dat wij hier als EUMM verrichten. Veel leesplezier. Tijd voor een Georgisch biertje.
Rob Mackaaij
(Alle Foto's vind je onderaan de Nieuwsbrief !!)
Alweer een week voorbij en hierbij mijn 3e nieuwsbrief uit het frisser wordende Georgië. Afgelopen week Gori maar eens wezen ontdekken. Ik woon driehonderd meter van het Stalin museum op de Stalin Avenue. Had al gehoord dat
het museum niet veel voorstelt, maar wilde dit zelf ook wel eens zien. Inderdaad, verheerlijking van Stalin en geen woord over de misdrijven die hij tegen de mensheid heeft begaan. Heb er niet langer dan een half uur doorgebracht.
Hier in Gori, waar Stalin is geboren, zijn nog veel aanhangers van hem.
Tot 2010 stond een standbeeld van Stalin op het Stalin Square. Er gaan stemmen in de politiek op om het standbeeld hier weer te plaatsen. Lopend over dit plein realiseer ik mij dat op 12 augustus 2008 de cameraman van RTL4 Stan Storimans door een Russische klusterbom om het leven is gekomen. Er is door Rusland nooit een onderzoek ingesteld naar dit tragisch gebeuren.
Niet alleen het verkeer is gevaarlijk, maar als voetganger moet je ontzettend goed uitkijken waar je loopt. Zie de foto van een goot, dus bij het
oversteken dubbel opletten. Het overkwam mij dus dat ik in een gat op het trottoir stapte. Gelukkig niks bezeerd, want als je wat breekt dan is het toch
wel einde missie.
Afgelopen week natuurlijk het station in Gori bezocht. Het stationsgebouw is nieuw gebouwd na de oorlog in 2008 en ziet er best wel goed
uit. Jammer dat ze het eilandperron vergeten zijn. Veiligheidszaken van ProRail zou hier de handen aan vol hebben met het schrijven van rapporten.
Hieronder een aantal foto’s van het station Gori, waarvan de trap van het perron levensgevaarlijk is. En natuurlijk moet er ook met de trein gereist
worden. Op zaterdag jl. hadden we een kennismaking met de Nederlandse ambassadeur in Tbilisi, de heer en mevrouw Horbach en waren wij uitgenodigd op zijn residentie. Informele bijeenkomst met de Nederlanders werkzaam bij de EUMM. Gezellig en heerlijk gegeten.
De reis naar Tbilisi natuurlijk per trein. Een rit van anderhalf uur, waarbij ik op de heenreis bijna de hele weg gestaan heb. Maar weer een mooie
ervaring. Denk dat de foto’s voor zich spreken. En de prijs: 1 Larie (omgerekend 50 eurocent). Wordt dus nog door de lokettiste geschreven met het treinnummer en de tijd erop en daarna gestanst. Bij controle krijg je er dan een scheurtje in. Prachtig!!!
Maar dan heb je ook wat!!! Slingerend en schuddend, hortend en stotend langs de rivier de Mtkvari. Wel stroomlijnmaterieel natuurlijk en het baanvak
voorzien van seinen en elektrisch bediende wissels. Nou ja, met acht keer per dag een trein kan er ook niet zoveel gebeuren. Oh ja, en in de nacht ook nog twee, die er wel beter uit schijnen te zien. Die reis ga ik ook nog een keer beleven.
Ziet er op de foto allemaal nog wel aardig uit, maar in werkelijkheid de jaren vijftig. En jawel, de kaartjes worden gecontroleerd door de: Security
Police. Ik hou er mee op anders denken jullie nog dat ik hier op vakantie ben. Het volgende verslag gaat over het werk dat wij hier als EUMM verrichten. Veel leesplezier. Tijd voor een Georgisch biertje.
Rob Mackaaij
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 2
Gori, 28 september 2013.
Weekend vrij en zit achter mijn laptop deze 2e nieuwsbrief te tikken.
Een drukke week achter de rug.
Afgelopen dinsdag 24 september was de grote dag en vertrok ik met Mia en de kinderen naar Schiphol met al die bagage waarvan een foto in nieuwsbrief 1 stond afgebeeld. We reisden met Ukraine Airlines en de 1e 23 kilo ruimbagage was
vrij. Dat werd zoals verwacht dokken. Bram en Tjitte, ook met aanhang waren aanwezig evenals afgevaardigden van IPOL uitzendingen en het Thuisfront van de Koninklijke Marechaussee/Nationale Politie. De uitzendmanager/coördinatoren was/waren ook aanwezig of hadden van zich laten horen. Dit werd zeer gewaardeerd evenals de pennenset die ik kreeg.
Ja, dan komt de tijd van afscheid nemen. Altijd weer een emotioneel momentje, ondanks dat we vrijwilligers zijn. Je laat toch weer je familie en vrienden achter al is de wereld weer een stuk kleiner geworden met alle mogelijkheden van tegenwoordig (internet/skype).
Met een half uur vertraging vertrokken we en maakten een overstap in Kiev waarna we om 00.30 uur (25/09) op het vliegveld Lochini te Tbilisi aankwamen.
We werden via de George Bush Avenue (ach, als je investeert in een land, mag je naam ook wel genoemd worden) gereden naar het ZP Palace Hotel.
Dit lag in hartje Tbilisi. Het hotel was net twee weken in gebruik en zag er prima uit.
Alleen konden we de bar niet vinden en van reizen krijg je natuurlijk dorst. De ATM’s accepteerden onze pas niet, dus een vriendelijke Georgiër wilde wel wat Euro’s wisselen en zaten we even later in een park op een bank midden in de nacht van ons pilsje te genieten. Om 11.00 uur werden we (we waren netjes in uniform gekleed) opgehaald en naar het Headquarters van de EUMM gereden.
Daar werden wij hartelijk welkom geheten met de opmerking:
You’re looking nice in uniform, but this is a civilian mission.
En inderdaad, iedereen liep in burger/uniformkleding zonder opmaak.
Nou ja, dan door de papieren molen. Formulieren invullen. Tig handtekeningen zetten, pasfoto’s inleveren en de EUMM-pas in ontvangst nemen.
Daarna een rijtest afleggen. Met een beetje grotere bak (a la size Toyota Landcruiser) in/uit parkeren, hellingproef, 8 voor- en achteruit en nog een paar oefeningen. Daarna in een 5-tons gepantserd 4x4 de bergen in en dat rijdt wel wat anders. Zij (ik noem deze auto vrouwelijk, nee niet vanwege het gewicht, maar op de manier waarop deze auto rijdt: smooth).
Een telefoon en portofoon ophalen en toen afscheid nemen van elkaar. Bram heeft standplaats Mtskheta en Tjitte Zugdidi.
Aangezien Zugdidi 6 uur rijden is, bleef hij nog een nacht in Tbilisi. Een collega van Gori pikte mij op en bracht mij naar Gori. We waren al
gewaarschuwd en inderdaad, het gevaarlijkste van deze missie is het verkeer. Idioten zijn het op de manier waarop de Georgiër rijdt. Links en rechts inhalen. Claxonneren en de politie rijdt niet anders en met zwaailicht op. En het is niet overdreven, met 90/ 100 km/uur
door de stad. Nou moet ik zeggen: mijn Italiaanse chauffeur had zich al aardig aangepast, maar dat komt misschien omdat hij in dienst piloot was.
Met een uur kwam ik op de Field Office in Gori aan. Hartelijke ontvangst.
Een Belgische collega, Sofie van Bergen, hielp mij enorm goed met het vinden van een onderkomen. De Nederlander Onno van der
Wind had al een optie voor mij genomen op een appartement, maar dat vond ik een beetje te klein. Via de makelaar vond ik dit appartement. Na wat onderhandelen door Sofie werd een prijs afgesproken en werden er in loop van deze week nog wat dingen geregeld (beddengoed, handdoeken, warm water, een grotere TV). Alles wat ik vroeg werd geregeld. Kennis gemaakt met de landlord (huurbaas) en toen ik Sofie op het etentje wilde trakteren, wat zij weigerde, bleek dit al betaald door mijn huurbaas. Dit zijn tot nu de enige vriendelijke Georgiërs die ik tegen
ben gekomen. Moet misschien nog even wennen, maar over het algemeen vind ik ze erg stug. Hier volgen wat foto’s van mijn “onderkomen” voor waarschijnlijk tot september 2014. Georgië heeft een goede keuken, lekker bier en heerlijke wijn.
Het is vaak goedkoper om uit te gaan eten, dan zelf druk in de keuken bezig te zijn, maar zuurkool en stamppot kennen ze niet, dus wat mij betreft zal ik
regelmatig zelf koken.
Vergeleken met de buitenkant ziet het er binnen beter uit al is het wel uit de tijd van oud Rusland.
Ik kan er goed mee leven. LCD TV met schotelantenne en meer als 1200 zenders (BVN, ZDF e.a.), WIFI (sneller dan thuis), waarbij de kabels door het kozijn zijn geboord en zonder bevestiging langs de gevel naar het dak voeren.
De afgelopen dagen werden gevuld met het volgen van een programma. In Gori werken ongeveer 85 man/vrouw uit bijna alle EU landen. Staf, ondersteuning, administratie, 3 teams, tolken en een medisch team.
Twee dagen druk bezig geweest met introductie bij de “morning briefing”, die elke morgen om 08.30 uur wordt gehouden, registratie
Personeelszaken, uitgifte goederen, introductie team India (waarin ik monitor/patrol officer ben. Iedereen begint op deze functie. Veel collega’s
hebben een militaire- of politieachtergrond, zijn gepensioneerd (afhankelijk van het land van herkomst al met 55 jaar) en werken voor de EUMM. Het maken van een online Landmines Training. Ben je ongeveer twee uur mee bezig en het maken van de HEST-training, maar ik had al de tip gekregen deze thuis te maken. Deze duurt ongeveer 8 uur.
De vrijdag werd gevuld met Veiligheids- en brandtraining. Er wordt wat dat betreft goed voor mij gezorgd. Het appartement moet aan bepaalde
veiligheidseisen voldoen. Zo niet, dan moet je wat anders zoeken. Wonen binnen een straal van 5 km van de Field Office is verplicht en je moet 24/7 bereikbaar zijn.
Daartegenover staat ook dat je een brandblusser, blusdeken, rookmelder en CO melder te leen krijgt. De beveiligingsmensen weten waar je woont en er
wordt over je gewaakt. Dus het is niet zomaar even op pad gaan. Hiervoor heb je toestemming nodig (formulier Movement of Personnel). Enne, het BARP bestaat hier niet. Als afsluiting van de vrijdag kregen wij (drie nieuwelingen op Gori) een briefing van de Deputy Commander over laat ik het maar noemen: verleden – heden – heel nabije toekomst van het waarom de aanwezigheid van de EUMM in Georgië. Nu hoor ik wat gerammel en dat blijkt mijn maag te zijn. Na drie dagen uit eten, ga ik nu voor mezelf koken (no worries). Tot de volgende nieuwsbrief.
De volgende nieuwsbrief ga ik jullie iets vertellen over Gori en over mijn werk voor zover mogelijk.
Groet uit Georgië,
Rob Mackaaij
Monitor team India
Field Office Gori
129 D. Agmashenebeli Ave.
Gori 1400, Georgia
Weekend vrij en zit achter mijn laptop deze 2e nieuwsbrief te tikken.
Een drukke week achter de rug.
Afgelopen dinsdag 24 september was de grote dag en vertrok ik met Mia en de kinderen naar Schiphol met al die bagage waarvan een foto in nieuwsbrief 1 stond afgebeeld. We reisden met Ukraine Airlines en de 1e 23 kilo ruimbagage was
vrij. Dat werd zoals verwacht dokken. Bram en Tjitte, ook met aanhang waren aanwezig evenals afgevaardigden van IPOL uitzendingen en het Thuisfront van de Koninklijke Marechaussee/Nationale Politie. De uitzendmanager/coördinatoren was/waren ook aanwezig of hadden van zich laten horen. Dit werd zeer gewaardeerd evenals de pennenset die ik kreeg.
Ja, dan komt de tijd van afscheid nemen. Altijd weer een emotioneel momentje, ondanks dat we vrijwilligers zijn. Je laat toch weer je familie en vrienden achter al is de wereld weer een stuk kleiner geworden met alle mogelijkheden van tegenwoordig (internet/skype).
Met een half uur vertraging vertrokken we en maakten een overstap in Kiev waarna we om 00.30 uur (25/09) op het vliegveld Lochini te Tbilisi aankwamen.
We werden via de George Bush Avenue (ach, als je investeert in een land, mag je naam ook wel genoemd worden) gereden naar het ZP Palace Hotel.
Dit lag in hartje Tbilisi. Het hotel was net twee weken in gebruik en zag er prima uit.
Alleen konden we de bar niet vinden en van reizen krijg je natuurlijk dorst. De ATM’s accepteerden onze pas niet, dus een vriendelijke Georgiër wilde wel wat Euro’s wisselen en zaten we even later in een park op een bank midden in de nacht van ons pilsje te genieten. Om 11.00 uur werden we (we waren netjes in uniform gekleed) opgehaald en naar het Headquarters van de EUMM gereden.
Daar werden wij hartelijk welkom geheten met de opmerking:
You’re looking nice in uniform, but this is a civilian mission.
En inderdaad, iedereen liep in burger/uniformkleding zonder opmaak.
Nou ja, dan door de papieren molen. Formulieren invullen. Tig handtekeningen zetten, pasfoto’s inleveren en de EUMM-pas in ontvangst nemen.
Daarna een rijtest afleggen. Met een beetje grotere bak (a la size Toyota Landcruiser) in/uit parkeren, hellingproef, 8 voor- en achteruit en nog een paar oefeningen. Daarna in een 5-tons gepantserd 4x4 de bergen in en dat rijdt wel wat anders. Zij (ik noem deze auto vrouwelijk, nee niet vanwege het gewicht, maar op de manier waarop deze auto rijdt: smooth).
Een telefoon en portofoon ophalen en toen afscheid nemen van elkaar. Bram heeft standplaats Mtskheta en Tjitte Zugdidi.
Aangezien Zugdidi 6 uur rijden is, bleef hij nog een nacht in Tbilisi. Een collega van Gori pikte mij op en bracht mij naar Gori. We waren al
gewaarschuwd en inderdaad, het gevaarlijkste van deze missie is het verkeer. Idioten zijn het op de manier waarop de Georgiër rijdt. Links en rechts inhalen. Claxonneren en de politie rijdt niet anders en met zwaailicht op. En het is niet overdreven, met 90/ 100 km/uur
door de stad. Nou moet ik zeggen: mijn Italiaanse chauffeur had zich al aardig aangepast, maar dat komt misschien omdat hij in dienst piloot was.
Met een uur kwam ik op de Field Office in Gori aan. Hartelijke ontvangst.
Een Belgische collega, Sofie van Bergen, hielp mij enorm goed met het vinden van een onderkomen. De Nederlander Onno van der
Wind had al een optie voor mij genomen op een appartement, maar dat vond ik een beetje te klein. Via de makelaar vond ik dit appartement. Na wat onderhandelen door Sofie werd een prijs afgesproken en werden er in loop van deze week nog wat dingen geregeld (beddengoed, handdoeken, warm water, een grotere TV). Alles wat ik vroeg werd geregeld. Kennis gemaakt met de landlord (huurbaas) en toen ik Sofie op het etentje wilde trakteren, wat zij weigerde, bleek dit al betaald door mijn huurbaas. Dit zijn tot nu de enige vriendelijke Georgiërs die ik tegen
ben gekomen. Moet misschien nog even wennen, maar over het algemeen vind ik ze erg stug. Hier volgen wat foto’s van mijn “onderkomen” voor waarschijnlijk tot september 2014. Georgië heeft een goede keuken, lekker bier en heerlijke wijn.
Het is vaak goedkoper om uit te gaan eten, dan zelf druk in de keuken bezig te zijn, maar zuurkool en stamppot kennen ze niet, dus wat mij betreft zal ik
regelmatig zelf koken.
Vergeleken met de buitenkant ziet het er binnen beter uit al is het wel uit de tijd van oud Rusland.
Ik kan er goed mee leven. LCD TV met schotelantenne en meer als 1200 zenders (BVN, ZDF e.a.), WIFI (sneller dan thuis), waarbij de kabels door het kozijn zijn geboord en zonder bevestiging langs de gevel naar het dak voeren.
De afgelopen dagen werden gevuld met het volgen van een programma. In Gori werken ongeveer 85 man/vrouw uit bijna alle EU landen. Staf, ondersteuning, administratie, 3 teams, tolken en een medisch team.
Twee dagen druk bezig geweest met introductie bij de “morning briefing”, die elke morgen om 08.30 uur wordt gehouden, registratie
Personeelszaken, uitgifte goederen, introductie team India (waarin ik monitor/patrol officer ben. Iedereen begint op deze functie. Veel collega’s
hebben een militaire- of politieachtergrond, zijn gepensioneerd (afhankelijk van het land van herkomst al met 55 jaar) en werken voor de EUMM. Het maken van een online Landmines Training. Ben je ongeveer twee uur mee bezig en het maken van de HEST-training, maar ik had al de tip gekregen deze thuis te maken. Deze duurt ongeveer 8 uur.
De vrijdag werd gevuld met Veiligheids- en brandtraining. Er wordt wat dat betreft goed voor mij gezorgd. Het appartement moet aan bepaalde
veiligheidseisen voldoen. Zo niet, dan moet je wat anders zoeken. Wonen binnen een straal van 5 km van de Field Office is verplicht en je moet 24/7 bereikbaar zijn.
Daartegenover staat ook dat je een brandblusser, blusdeken, rookmelder en CO melder te leen krijgt. De beveiligingsmensen weten waar je woont en er
wordt over je gewaakt. Dus het is niet zomaar even op pad gaan. Hiervoor heb je toestemming nodig (formulier Movement of Personnel). Enne, het BARP bestaat hier niet. Als afsluiting van de vrijdag kregen wij (drie nieuwelingen op Gori) een briefing van de Deputy Commander over laat ik het maar noemen: verleden – heden – heel nabije toekomst van het waarom de aanwezigheid van de EUMM in Georgië. Nu hoor ik wat gerammel en dat blijkt mijn maag te zijn. Na drie dagen uit eten, ga ik nu voor mezelf koken (no worries). Tot de volgende nieuwsbrief.
De volgende nieuwsbrief ga ik jullie iets vertellen over Gori en over mijn werk voor zover mogelijk.
Groet uit Georgië,
Rob Mackaaij
Monitor team India
Field Office Gori
129 D. Agmashenebeli Ave.
Gori 1400, Georgia
Nieuwsbrief Rob Mackaaij nr. 1
Hattem, 19 september 2013.
Beste mensen,
De koffer/tas/rugzak staan gepakt. Nog een paar dagen en dan gaat het
grote avontuur beginnen. Toch maar even een kaartje bijgevoegd om te laten weten
waar Georgië ligt. Op 24 september vliegen we (Tjitte Veldstra (regio
Friesland), Bram Edel (regio Rotterdam-Rijnmond) en ik naar Tbilisi. Gert
Overeem (Maritieme Politie Den Helder) komt met de volgende call naar Georgië.
Na al het vele voorwerk heb ik
echt zin in de missie. Een EUMM (European Union Monitoring Missie). Toen ik in
april gevraagd werd of ik op missie naar Georgië wilde, dacht ik: wat moet in
nou in Georgië doen. Daar zijn toch geen problemen? Ja, de vijfdaagse oorlog in
2008 tussen Rusland en Georgië en de dood in Gori van cameraman Stan Storimans is mij bekend.
Toch is de missie nodig. Over het verleden, de geschiedenis en de problemen, daarover kun je alle informatie lezen op Wikipedia.
Een korte opsomming wat er zoal aan een missie vooraf gaat. Een eerste vereiste is dat het thuisfront er achter staat. Zonder steun
van het thuisfront geen missie. Er goed over praten. Wat zijn de voordelen en nadelen. Plussen en minnen dus. Wat dat betreft bof ik en heb ik de steun van Mia en de kinderen. 17 juni was onze eerste kennismaking in Zoetermeer en werden de sollicitatieformulieren ingevuld. Dat op zich was al stressen, want “gisteren” moesten de formulieren in Brussel zijn. Oké, de deadline werd gehaald en zou onze “call” in september/oktober of november zijn.
Weer een fijne kennismaking met collega’s van uitzendingen. Zelfs een oudgediende van de Spoorwegpolitie: Gerrit Hofwegen, een nieuwe uitzendmanager. Hierna volgden de voorbereidingen zich in hoog tempo op. Medische keuring bij de uitzendingen huisarts Peter Verstappen in Den Haag.
En dan is het goed dat ik wekelijks in de sportschool RPM (spinning). Geestelijk en lichamelijk in topconditie.
Een psychologisch onderzoek op de Politie Academie te Apeldoorn. Gesprek, testen en Inside Discovery.
Gelukkig stellen de collega’s van het team Verkeersspecialisten zich ook positief op en gunnen ze mij deze uitzending. Zij moeten toch maar weer mijn
diensten opvangen. Een driedaags assessment maakt ook deel uit van de voorbereidingen en daar kom je jezelf ook wel enkele keren tegen. Collega’s voor uitzending naar Kosovo, Afghanistan en Georgië. Intensief, teamwork, acceptatie en een hele ervaring om hieraan deel te nemen.
Van de 12 deelnemers haalden vier de eindstreep niet en was het voor hun (voorlopig) Einde Missie.
Ook werd het gele vaccinatieboekje weer uit de kast gehaald en bracht ik een aantal malen een bezoek aan de Willem III kazerne in
Apeldoorn voor de nodige spuitjes in arm en bil. Naar het ministerie van Buitenlandse Zaken om een diplomatiek paspoort aan te vragen.
Eind augustus waren we uitgenodigd voor een Pre Deployment Cursus op de Folke Bernadotte Academy op het eiland Sando. Een klein uurtje rijden
vanaf Sundsvall dat weer 50 minuten vliegen ten noorden van ligt. Zweden dus. Een hele goede training. 26 collega’s en burgers met 8 verschillende nationaliteiten.
Hier werden we gericht onderwezen op je werkzaamheden (mandaat) in Georgië. Over de cultuur en wat je kunt verwachten.
Over je huisvesting, want daar moet je zelf in voorzien. Een uitstekende training. Begin september nog een tweedaagse op De Basis in Doorn,
waarop ook gerichte informatie over Georgië en hoe de Georgiërs tegen ons Hollanders aankijken. Donderdag jl. in Ede ervaringen opgedaan hoe
bv. te handelen bij een roadblock of wanneer iemand je probeert van de weg te drukken.
Gelukkig rijden we in Georgië in stevige Toyota Landcruisers hetgeen een veilig gevoel geeft in het gevaarlijke verkeer.
Gisteren nog even in Soesterberg de helm en het kogelwerende vest opgehaald, dat toch ook maar weer 15 kilogram bagage is.
Veel geleerd de afgelopen maanden en zelfs stond nog een week Algemene Militaire Basisvorming en een week Engels op het programma,
maar daar is geen tijd meer voor. We gaan goed voorbereid op missie. Uitzendingen bedankt! Het is een jaar heel ander werk
doen, maar er ligt een uitdaging en wat ik ga doen wanneer ik volgend jaar terug kom: ik meld me weer bij het mooie werk van het team Verkeersspecialist.
Ik informeer jullie alvast dat ik niet op facebook informatie verstrek en dat de nieuwsbrieven geen politiek gevoelige informatie zal bevatten,
maar dat zullen jullie wel begrijpen. Heb je geen interesse in de nieuwsbrieven en sta je toch op de verzendlijst, stuur me dan even een mailtje.
Heb je vragen over uitzendingen, neem dan contact op met de Manager Uitzendingen van je korps/regio. Ook zullen de nieuwsbrieven op Intranet te lezen zijn (wil uitzendingen dit verzorgen?) Rest mij jullie veel succes te wensen bij al die veranderingen en onzekerheden binnen de politie. Ik wens Teruska de Wit en Carla Brinkman heel, heel veel sterkte met het gevecht tegen hun ziekte. Ik wens ook alle collega’s die binnenkort ook op uitzending gaan heel veel succes met hun verdere voorbereidingen en hun missie. Hoop jullie nieuwsbrieven ook te mogen lezen.
Ik hoop dat jullie mijn nieuwsbrieven weer graag lezen. De volgende zal uit Georgië komen.
Hier staat 60 kilo klaar om mee te nemen!!!!!!!
groet,
Rob Mackaaij
Landelijke Eenheid
Dienst Infrastructuur i.o.
Team Verkeersspecialist
0652324309
Rob.mackaaij@hotmail.com
Rob.mackaaij@eumm.eu
Beste mensen,
De koffer/tas/rugzak staan gepakt. Nog een paar dagen en dan gaat het
grote avontuur beginnen. Toch maar even een kaartje bijgevoegd om te laten weten
waar Georgië ligt. Op 24 september vliegen we (Tjitte Veldstra (regio
Friesland), Bram Edel (regio Rotterdam-Rijnmond) en ik naar Tbilisi. Gert
Overeem (Maritieme Politie Den Helder) komt met de volgende call naar Georgië.
Na al het vele voorwerk heb ik
echt zin in de missie. Een EUMM (European Union Monitoring Missie). Toen ik in
april gevraagd werd of ik op missie naar Georgië wilde, dacht ik: wat moet in
nou in Georgië doen. Daar zijn toch geen problemen? Ja, de vijfdaagse oorlog in
2008 tussen Rusland en Georgië en de dood in Gori van cameraman Stan Storimans is mij bekend.
Toch is de missie nodig. Over het verleden, de geschiedenis en de problemen, daarover kun je alle informatie lezen op Wikipedia.
Een korte opsomming wat er zoal aan een missie vooraf gaat. Een eerste vereiste is dat het thuisfront er achter staat. Zonder steun
van het thuisfront geen missie. Er goed over praten. Wat zijn de voordelen en nadelen. Plussen en minnen dus. Wat dat betreft bof ik en heb ik de steun van Mia en de kinderen. 17 juni was onze eerste kennismaking in Zoetermeer en werden de sollicitatieformulieren ingevuld. Dat op zich was al stressen, want “gisteren” moesten de formulieren in Brussel zijn. Oké, de deadline werd gehaald en zou onze “call” in september/oktober of november zijn.
Weer een fijne kennismaking met collega’s van uitzendingen. Zelfs een oudgediende van de Spoorwegpolitie: Gerrit Hofwegen, een nieuwe uitzendmanager. Hierna volgden de voorbereidingen zich in hoog tempo op. Medische keuring bij de uitzendingen huisarts Peter Verstappen in Den Haag.
En dan is het goed dat ik wekelijks in de sportschool RPM (spinning). Geestelijk en lichamelijk in topconditie.
Een psychologisch onderzoek op de Politie Academie te Apeldoorn. Gesprek, testen en Inside Discovery.
Gelukkig stellen de collega’s van het team Verkeersspecialisten zich ook positief op en gunnen ze mij deze uitzending. Zij moeten toch maar weer mijn
diensten opvangen. Een driedaags assessment maakt ook deel uit van de voorbereidingen en daar kom je jezelf ook wel enkele keren tegen. Collega’s voor uitzending naar Kosovo, Afghanistan en Georgië. Intensief, teamwork, acceptatie en een hele ervaring om hieraan deel te nemen.
Van de 12 deelnemers haalden vier de eindstreep niet en was het voor hun (voorlopig) Einde Missie.
Ook werd het gele vaccinatieboekje weer uit de kast gehaald en bracht ik een aantal malen een bezoek aan de Willem III kazerne in
Apeldoorn voor de nodige spuitjes in arm en bil. Naar het ministerie van Buitenlandse Zaken om een diplomatiek paspoort aan te vragen.
Eind augustus waren we uitgenodigd voor een Pre Deployment Cursus op de Folke Bernadotte Academy op het eiland Sando. Een klein uurtje rijden
vanaf Sundsvall dat weer 50 minuten vliegen ten noorden van ligt. Zweden dus. Een hele goede training. 26 collega’s en burgers met 8 verschillende nationaliteiten.
Hier werden we gericht onderwezen op je werkzaamheden (mandaat) in Georgië. Over de cultuur en wat je kunt verwachten.
Over je huisvesting, want daar moet je zelf in voorzien. Een uitstekende training. Begin september nog een tweedaagse op De Basis in Doorn,
waarop ook gerichte informatie over Georgië en hoe de Georgiërs tegen ons Hollanders aankijken. Donderdag jl. in Ede ervaringen opgedaan hoe
bv. te handelen bij een roadblock of wanneer iemand je probeert van de weg te drukken.
Gelukkig rijden we in Georgië in stevige Toyota Landcruisers hetgeen een veilig gevoel geeft in het gevaarlijke verkeer.
Gisteren nog even in Soesterberg de helm en het kogelwerende vest opgehaald, dat toch ook maar weer 15 kilogram bagage is.
Veel geleerd de afgelopen maanden en zelfs stond nog een week Algemene Militaire Basisvorming en een week Engels op het programma,
maar daar is geen tijd meer voor. We gaan goed voorbereid op missie. Uitzendingen bedankt! Het is een jaar heel ander werk
doen, maar er ligt een uitdaging en wat ik ga doen wanneer ik volgend jaar terug kom: ik meld me weer bij het mooie werk van het team Verkeersspecialist.
Ik informeer jullie alvast dat ik niet op facebook informatie verstrek en dat de nieuwsbrieven geen politiek gevoelige informatie zal bevatten,
maar dat zullen jullie wel begrijpen. Heb je geen interesse in de nieuwsbrieven en sta je toch op de verzendlijst, stuur me dan even een mailtje.
Heb je vragen over uitzendingen, neem dan contact op met de Manager Uitzendingen van je korps/regio. Ook zullen de nieuwsbrieven op Intranet te lezen zijn (wil uitzendingen dit verzorgen?) Rest mij jullie veel succes te wensen bij al die veranderingen en onzekerheden binnen de politie. Ik wens Teruska de Wit en Carla Brinkman heel, heel veel sterkte met het gevecht tegen hun ziekte. Ik wens ook alle collega’s die binnenkort ook op uitzending gaan heel veel succes met hun verdere voorbereidingen en hun missie. Hoop jullie nieuwsbrieven ook te mogen lezen.
Ik hoop dat jullie mijn nieuwsbrieven weer graag lezen. De volgende zal uit Georgië komen.
Hier staat 60 kilo klaar om mee te nemen!!!!!!!
groet,
Rob Mackaaij
Landelijke Eenheid
Dienst Infrastructuur i.o.
Team Verkeersspecialist
0652324309
Rob.mackaaij@hotmail.com
Rob.mackaaij@eumm.eu